مردم‌داری در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ إِلَى طَعَامٍ...}}<ref>«ای مؤمنان! به خانه‌های پیامبر وارد نشوید مگر به شما برای (خوردن) خوراک، اجازه دهند.».. سوره احزاب، آیه ۵۳.</ref>.

{{متن حدیث|إِذَا فَقَدَ الرَّجُلَ مِنْ إِخْوَانِهِ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ سَأَلَ عَنْهُ فَإِنْ كَانَ غَائِباً دَعَا لَهُ وَ إِنْ كَانَ شَاهِداً زَارَهُ وَ إِنْ كَانَ مَرِيضاً عَادَهُ}}<ref>«هرگاه یکی از برادران دینی‌اش را سه روز نمی‌یافت، سراغ او را می‌گرفت. پس اگر غایب [و در سفر] بود، برایش دعا می‌کرد. اگر در شهر حضور داشت، به دیدارش می‌شتافت و اگر بیمار بود، به عیادتش می‌رفت». مکارم الاخلاق، ص۱۹.</ref>.

چنین [[رفتاری]]، نشان دهنده رابطه صمیمی و نزدیک پیامبر با [[یاران]] و اصحابشان بود. با اینکه ایشان پیامبر [[برگزیده خدا]] بود و از نظر [[معنوی]] در جایگاه بسیار بالایی قرار داشت، [[معاشرت]] و برخورد وی بسیار مردمی بود. در [[سخن گفتن]] هم سطح مردم حرف می‌زد و با [[فقیران]] هم نشین می‌گشت: {{متن حدیث|يُجَالِسُ الْفُقَرَاءَ وَ يُؤَاكِلُ الْمَسَاكِينَ‌}}<ref>«با تهی‌دستان، هم‌نشین و با بینوایان هم غذا می‌شد» بحارالانوار، ج۱۶، ص۲۲۸.</ref>.

{{متن حدیث|يَضْحَكُ مِمَّا يَضْحَكُونَ مِنْهُ وَ يَتَعَجَّبُ مِمَّا يَتَعَجَّبُونَ مِنْهُ}}<ref>«از آنچه مردم می‌خندیدند یا از آن تعجب می‌کردند، او نیز به خنده یا تعجب می‌افتاد». مکارم الاخلاق، ص۵.</ref>.

از اصحابش [[تفقد]] می‌کرد. اگر سه [[روز]]، یکی از [[اصحاب]] را نمی‌دید، سراغش را می‌گرفت. اگر مریض بود، [[عیادت]] می‌کرد و اگر [[گرفتاری]] داشت، کمکش می‌کرد.

در مجالس، تنها به یک فرد نگاه نمی‌کرد و یک فرد را طرف خطاب قرار نمی‌داد، بلکه نگاه‌های خود را میان جمع تقسیم می‌کرد. از اینکه بنشیند و دیگران [[خدمت]] کنند، [[تنفر]] داشت. پس از جا برمی‌خاست و در [[کارها]] شرکت می‌کرد. می‌گفت: [[خداوند]] [[کراهت]] دارد بنده‌ای را ببیند که برای خود نسبت به دیگران امتیازی قائل شده است»<ref>مرتضی مطهری، مقدمه‌ای بر جهان‌بینی اسلامی، ص۲۳۸.</ref>.<ref>[[حسن اردشیری لاجیمی|اردشیری لاجیمی، حسن]]، [[سیره نبوی از نگاه استاد مطهری (کتاب)|سیره نبوی از نگاه استاد مطهری]] ص ۵۰.</ref>.

== منابع ==

[[رده:مردم‌داری]]