نفی سوء ظن در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[رسول خدا]]{{صل}} در [[احادیث]] خود [[سوءظن]] را دروغ‌ترین سخن برشمرده<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۲، ص ۲۸۷؛ مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۸، ص ۱۰ و البخاری، صحیح، ج ۶، ص ۱۳۶.</ref>، بدترین [[مردم]] را افراد بدگمان به دیگران معرفی کرده اند<ref>محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج۹، ص۱۴۷.</ref>. همچنین فرموده‌اند: "به درستی که [[خداوند]]، سه چیز [[مسلمان]] را بر دیگران [[حرام]] کرده است: [[خون]] او، [[مال]] او و اینکه کسی به او [[گمان]] بد ببرد"<ref>علی بن حسن طبرسی، مشکاة الانوار، ص ۷۸؛ محمد بن حسن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۲۹۳ و ورام بن ابی فراس، مجموعه ورام، ج ۱، ص ۵۲.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی |حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۱۹۴.</ref>.

*آن [[حضرت]] [[بدگمانی]] فرد به [[برادر]] [[مسلمان]] خود را همانند [[بدگمانی]] به پروردگارش توصیف کرده<ref>المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۳، ص ۴۹۷ و جلال الدین سیوطی، الدر المنثور، ج ۶، ص ۹۲.</ref>، راه [[نجات]] از این صفت [[زشت]] را جدی نگرفتن و تحقیق نکردن درباره [[سوءظن]] پیش آمده دانسته است<ref>شهید ثانی، کشف الریبه، ص ۲۲ - ۲۳؛ المناوی، فیض الغدیر، ج ۳، ص ۴۰۲ - ۴۰۳ و محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۷۲، ص ۲۰۱.</ref>. همچنین آن [[حضرت]] به [[مسلمانان]] چنین توصیه می‌فرمود: "برای برادرت عذری بتراش و اگر برایش عذری نیافتی، برایش عذری درست کن [تا به [[گناه]] [[بدگمانی]] گرفتار نشوی]"<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۲۲، ص ۱۴۹ و بحار الانوار، ج ۷۲، ص ۱۹۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی |حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۱۹۵.</ref>.

*در رهنمودها و [[آموزه‌های دینی]] [[اسلام]]، [[مسلمانان]] هم از [[سوءظن]] برحذر داشته شده اند و هم از آنان خواسته شده است خود را در موقعیتی قرار ندهند که احتمال [[بدگمانی]] دیگران را فراهم آورند<ref>نهج البلاغه، ص ۵۰۰.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} نیز در مواقعی با زدودن زمینه‌های [[سوءظن]]، از افتادن [[اصحاب]] و [[یاران]] در ورطه [[گمراهی]] جلو گیری می‌کرد<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی |حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۱۹۵.</ref>.

*از [[صفیه دختر حیی بن اخطب]] -[[همسر پیامبر اکرم]]{{صل}}- [[روایت]] شده است که روزی [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مسجد]] معتکف بود. پس شبی به [[زیارت]] وی رفتم و سپس برخاستم تا برگردم، پس آن [[حضرت]] نیز با من برخاست تا مرا به خانه برگرداند؛ منزل من در خانه [[اسامة بن زید]] بود. در میان راه، دو مرد [[انصاری]] را دیدیم و [[پیامبر]]{{صل}} با دیدن آنان که به سرعت از کنارمان رد می‌شدند، آنان را صدا زد و فرمود: "این [[زن]]، [[صفیه دختر حیی بن اخطب]] -[[همسر]] من- است"؛ آنان گفتند: "سبحان [[الله]]! کسی گمانی کرده؟ ما چنین گمانی نکردیم"؛ [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: "همانا [[شیطان]] [همچون [[خون]]] در رگ‌های [[انسان]] جریان دارد؛ ترسیدم که چیزی در قلبتان خطور کند"<ref>صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸؛ صحیح بخاری، ج ۲، ص ۲۵۸ و مسند احمد، ج ۶، ص ۳۳۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی |حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۱۹۵.</ref>.