|
|
خط ۱۷: |
خط ۱۷: |
|
| |
|
| ==[[فضایل اخلاقی حضرت فاطمه زهرا]]== | | ==[[فضایل اخلاقی حضرت فاطمه زهرا]]== |
| ==درجه [[ایمان]] و خداپرستی==
| |
| [[ارزش]] و اعتبار هر [[انسان]] کاملی به ایمان وی نسبت به [[خدا]] بستگی دارد و [[پرستش]] [[الهی]] نردبان رسیدن به اوج و بلندای [[کمال انسانی]] بهشمار میآید و [[پیامبران]] و [[اولیای الهی]] به تناسب [[درجات ایمان]] و پرستش و [[عبادات]] خالصانه خود در [[دنیا]] برای [[خدای سبحان]]، در [[بهشت]] جاودان الهی، در جایگاههای [[صدق]] قرار دارند.
| |
|
| |
| همانگونه که در [[سوره]] [[مبارک]] دهر - ملاحظه کردیم - [[قرآن کریم]] [[گواه]] بر کمال [[اخلاص]] و [[ترس]] و [[بیم]] زهرای مرضیّه از [[خدای متعال]] و ایمان بسیار قویّ او به خدا و [[روز]] جزاست و [[رسول اکرم]]{{صل}} نیز گواه دیگری بر ایمان آن بانوی دو [[جهان]] است آنجا که فرمود:
| |
| {{متن حدیث|إِنَّ ابْنَتِي فَاطِمَةَ مَلَأَ اللَّهُ قَلْبَهَا وَ جَوَارِحَهَا إِيمَاناً إِلَى مُشَاشِهَا، فَتَفَرَّغَتْ لِطَاعَةِ اللَّهِ}}<ref>بحار الانوار، ج۴۳، ص۵۶- ۵۸.</ref>؛
| |
|
| |
| [[خداوند]] [[دل]] و جوارح [[بدن]] دخترم را عمیقا سرشار از ایمان ساخته است، و بدینسان او همواره در [[اطاعت]] و [[فرمانبرداری]] خدا بهسر میبرد.
| |
| و درباره [[عبادت]] آن [[حضرت]] فرمود:
| |
| هرگاه [[فاطمه]] در [[محراب]] عبادت در برابر [[پروردگار]] خود جل جلاله میایستاد، نورش بر فرشتههای [[آسمان]] پرتوافکن میشد همانگونه که [[نور]] [[ستارگان]] سبب [[روشنایی]] زمینیان میشود، خدای عزوجلّ به فرشتگانش میفرماید: ای [[فرشتگان]] به فاطمه مهتر کنیزانم بنگرید که چگونه در پیشگاه من به عبادت ایستاده و اعضا و جوارح بدنش از ترس من به خود میلرزد، او از صمیم دل به پرستش و عبادت من رو آورده است، شما را گواه میگیرم که پیروانش را از [[آتش دوزخ]] مصون داشتهام<ref>امالی صدوق مجلس ۲۴، ص۱۰۰.</ref>. [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} میفرماید:
| |
| شب جمعهای مادرم فاطمه را دیدم در محراب عبادت خویش ایستاده و تا سپیدهدم همواره در [[رکوع]] و [[سجود]] بود، میشنیدم در [[حق]] [[زنان]] و مردان [[مؤمن]]، بسیار [[دعا]] میکند و آنان را نام میبرد، ولی در حق خود دعایی نمیکند، عرض کردم:
| |
| [[مادر]]! چرا همانگونه که برای دیگران دعا میکنی در حق خود دعا نمیکنی؟ فرمود:
| |
| پسرم! نخست: [[همسایگان]]، سپس اعضای [[خانه]]<ref>بحار الانوار، ج۴۳، ص۸۱- ۸۲.</ref>.
| |
|
| |
| [[فاطمه زهرا]]{{س}} ساعات پایانی [[روز جمعه]] را به [[دعا]] اختصاص میداد و شبهای دهه آخر [[ماه مبارک رمضان]] را بیدار میماند و همه اعضای [[خانواده]] خویش را با [[عبادت]] و دعا، به [[شب زندهداری]] [[تشویق]] میفرمود.
| |
| [[حسن بصری]] میگوید: میان این [[امّت]]، فردی نیایشگرتر از [[فاطمه]] سراغ ندارد، وی بهقدری به عبادت میایستاد که پاهای مبارکش متورّم میشد<ref>بحار الانوار، ج۴۳، ص۸۴.</ref> و از [[ترس]] [[خدا]] در [[نماز]]، نفسش بهشماره میافتاد<ref>اعلام الدین، ص۲۴۷؛ عدة الداعی، ص۱۵۱.</ref>.
| |
| آیا فاطمه{{س}} در تمام مدت [[زندگی]] هیچگاه از [[محراب]] عبادت خارج شد؟
| |
|
| |
| آیا زهرای مرضیّه{{س}} در سراسر زندگی همواره در [[سجده]] نبود؟ او با [[نیک]] [[شوهرداری]] و [[تربیت]] [[فرزندان]] خویش، خدا را در خانه عبادت میکرد و در انجام [[خدمات عمومی]] نیز در [[اطاعت خدا]] میکوشید و او را [[پرستش]] مینمود، همانگونه که با [[دلجویی]] از فقراء و [[محرومان]] و ترجیح دادن آنها بر خویشتن، خود و اعضای خانوادهاش به [[عبادت خدا]] میپرداختند.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۳ (کتاب)|پیشوایان هدایت]] ج۳ ص ۵۱.</ref>.
| |
|
| |
| ==مهر و [[محبّت]] [[حضرت زهرا]]{{س}}== | | ==مهر و [[محبّت]] [[حضرت زهرا]]{{س}}== |
| [[فاطمه زهرا]]{{س}} [[احساس]] مهر و [[محبت]] و علاقه و [[دلسوزی]] را از [[پدر]] بزرگوار خویش دریافت، وی بیش از همه به پدر [[عزیز]] خویش محبّت میورزید، «نسبت به وی [[دوستی]] و محبّت و مهر و وفایی خالصانه داشت و وجود [[مقدس]] او را بر خویشتن ترجیح میداد، [[اداره امور]] [[خانه]] پدر را بر عهده داشت. آنچه را موجب [[آسایش]] وی میشد، انجام میداد و در او [[آرامش]] و سکون به وجود میآورد، در انجام هر کاری که سبب [[خشنودی]] پدر میشد، [[شتاب]] میکرد، آب بر [[بدن]] [[مطهّر]] پدر میریخت تا [[حضرت]] بدنش را شستشو دهد، برای پدر بزرگوار خویش [[غذا]] آماده میکرد و لباسهایش را میشست. | | [[فاطمه زهرا]]{{س}} [[احساس]] مهر و [[محبت]] و علاقه و [[دلسوزی]] را از [[پدر]] بزرگوار خویش دریافت، وی بیش از همه به پدر [[عزیز]] خویش محبّت میورزید، «نسبت به وی [[دوستی]] و محبّت و مهر و وفایی خالصانه داشت و وجود [[مقدس]] او را بر خویشتن ترجیح میداد، [[اداره امور]] [[خانه]] پدر را بر عهده داشت. آنچه را موجب [[آسایش]] وی میشد، انجام میداد و در او [[آرامش]] و سکون به وجود میآورد، در انجام هر کاری که سبب [[خشنودی]] پدر میشد، [[شتاب]] میکرد، آب بر [[بدن]] [[مطهّر]] پدر میریخت تا [[حضرت]] بدنش را شستشو دهد، برای پدر بزرگوار خویش [[غذا]] آماده میکرد و لباسهایش را میشست. |