بدعت‌های اهل کتاب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
#'''[[تحریم]] برخی خوراکیها:''' [[قرآن]] از [[حرام]] شمردن برخی از خوراکیها از سوی [[یهود]] یاد کرده و آن را [[افترا]] بر [[خداوند]] دانسته است: {{متن قرآن|كُلُّ الطَّعَامِ كَانَ حِلاًّ لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ إِلاَّ مَا حَرَّمَ إِسْرَائِيلُ عَلَى نَفْسِهِ مِن قَبْلِ أَن تُنَزَّلَ التَّوْرَاةُ قُلْ فَأْتُواْ بِالتَّوْرَاةِ فَاتْلُوهَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ}}<ref> همه خوردنی‌ها برای بنی اسرائیل حلال بود جز آنچه اسرائیل (- یعقوب) پیش از آنکه تورات فرو فرستاده شود، بر خویش حرام کرده بود، بگو: اگر راست می‌گویید تورات را بیاورید و آن را بخوانید؛ سوره آل عمران، آیه: ۹۳.</ref>، {{متن قرآن|فَمَنِ افْتَرَىَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ مِن بَعْدِ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ}}<ref> پس کسانی که بعد از آن بر خداوند دروغ بندند ستمکارند؛ سوره آل عمران، آیه:۹۴.</ref> طبق برخی [[روایات]]، [[یعقوب]]{{ع}}خوردن گوشت شتر را به جهت ناسازگار بودن آن با مزاج خویش بر خود [[ممنوع]] کرد<ref>تفسیر قرطبی، ج۴، ص۸۷؛ نورالثقلین، ج۱، ص۳۶۴؛ المیزان،ج۳، ص۳۴۹.</ref>؛ ولی [[یهود]] به [[تبعیت]] از آن [[حضرت]] گوشت شتر یا برخی خوراکیهای دیگر را بر خود [[حرام]] کرده، آن را به [[خدا]] نسبت دادند<ref>جامع‌البیان، مج۳، ج۴، ص۸ـ۹؛ مجمع‌البیان، ج۲، ص۷۹۴ـ۷۹۵.</ref><ref>[[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص ۴۰۹ - ۴۱۹.</ref>. | #'''[[تحریم]] برخی خوراکیها:''' [[قرآن]] از [[حرام]] شمردن برخی از خوراکیها از سوی [[یهود]] یاد کرده و آن را [[افترا]] بر [[خداوند]] دانسته است: {{متن قرآن|كُلُّ الطَّعَامِ كَانَ حِلاًّ لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ إِلاَّ مَا حَرَّمَ إِسْرَائِيلُ عَلَى نَفْسِهِ مِن قَبْلِ أَن تُنَزَّلَ التَّوْرَاةُ قُلْ فَأْتُواْ بِالتَّوْرَاةِ فَاتْلُوهَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ}}<ref> همه خوردنی‌ها برای بنی اسرائیل حلال بود جز آنچه اسرائیل (- یعقوب) پیش از آنکه تورات فرو فرستاده شود، بر خویش حرام کرده بود، بگو: اگر راست می‌گویید تورات را بیاورید و آن را بخوانید؛ سوره آل عمران، آیه: ۹۳.</ref>، {{متن قرآن|فَمَنِ افْتَرَىَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ مِن بَعْدِ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ}}<ref> پس کسانی که بعد از آن بر خداوند دروغ بندند ستمکارند؛ سوره آل عمران، آیه:۹۴.</ref> طبق برخی [[روایات]]، [[یعقوب]]{{ع}}خوردن گوشت شتر را به جهت ناسازگار بودن آن با مزاج خویش بر خود [[ممنوع]] کرد<ref>تفسیر قرطبی، ج۴، ص۸۷؛ نورالثقلین، ج۱، ص۳۶۴؛ المیزان،ج۳، ص۳۴۹.</ref>؛ ولی [[یهود]] به [[تبعیت]] از آن [[حضرت]] گوشت شتر یا برخی خوراکیهای دیگر را بر خود [[حرام]] کرده، آن را به [[خدا]] نسبت دادند<ref>جامع‌البیان، مج۳، ج۴، ص۸ـ۹؛ مجمع‌البیان، ج۲، ص۷۹۴ـ۷۹۵.</ref><ref>[[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص ۴۰۹ - ۴۱۹.</ref>. | ||
#'''[[رهبانیت]]:''' [[قرآن]] در [[آیه]] {{متن قرآن|ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَآتَيْنَاهُ الإِنجِيلَ وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}}<ref> سپس پیامبران خود را در پی آنان آوردیم و (نیز) عیسی پسر مریم را و به او انجیل دادیم و در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان که سزاوار نگاهداشت آن است نگاه نداشتند آنگاه ما پاداش مؤمنانشان را ارزانی داشتیم و بسیاری از آنان بزهکارند؛ سوره حدید، آیه:۲۷.</ref> به [[ابداع]] روش [[رهبانیت]] از سوی [[نصارا]] اشاره کرده است در [[تفسیر]] این روش [[نقل]] شده که آنان به قصد [[عبادت]] بیشتر، [[ارتباط]] [[مشروع]] با [[زنان]] یا اختلاط با افراد [[جامعه]] را رها کردند و به کنیسه‌ها یا کوهها و بیابانها [[پناه]] بردند<ref>مجمع‌البیان، ج۹، ص۳۶۵ـ۳۶۶؛ التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ تفسیر قرطبی، ج۱۷، ص۱۷۰.</ref>. بنابر [[نقلی]] دیگر پس از آنکه [[حاکمان]] [[قوانین]] [[تورات]] و [[انجیل]] را [[تغییر]] دادند، گروهی از [[مسیحیان]] [[لباس]] پشمین پوشیده، در اطراف [[زمین]] منتشر گردیدند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ التحریر والتنویر، ج۲۷، ص۴۲۲.</ref>. نظر دیگر آن است که برخی [[مسیحیان]] که توان [[جنگیدن]] با [[دشمنان]] یا [[امر به معروف و نهی از منکر]] را در خود نمی‌دیدند، از [[جامعه]] جدا شده، به کوهها و بیابانها رفتند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ الدر المنثور، ج۸، ص۶۴ـ۶۵.</ref>. در ادامه [[آیه شریفه]] آمده که آنان پس از [[ابداع]] [[رهبانیت]]، [[حق]] آن را به [[درستی]] ادا نکردند: {{متن قرآن|فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا}}؛ یعنی آنان یا نسلهای بعدیشان این روش ابداعی را با [[شرک]] و آموزه‌های غیر [[الهی]] درهم آمیختند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۶؛ نمونه، ج۲۳، ص۳۸۲.</ref>. به نظر برخی، مراد از رعایت نکردن [[حق]] [[رهبانیت]]، [[ایمان]] نیاوردن بیشتر آنان به [[پیامبر اسلام]] بود، چنان‌که ادامه [[آیه]] که به [[ایمان]] آورندگان از آنان [[وعده]] [[پاداش]] داده مؤید این نظر است: {{متن قرآن|فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}}<ref>مجمع البیان، ج۹، ص۳۶۶.</ref> برخی [[مفسران]] [[ابداع]] چنین روشی از سوی [[نصارا]] را از آن رو که مجوز [[شرعی]] از جانب [[خداوند]] نداشت امری [[ناپسند]] و بدعتی [[حرام]] دانسته‌اند<ref>تفسیر ابن‌کثیر، ج۴، ص۳۳۸؛ البدعه، سبحانی، ص۱۳، ۳۳.</ref>؛ ولی شماری دیگر این امر را [[نوآوری]] پسندیده‌ای شمرده‌اند که در ابتدا مورد [[رضایت]] [[الهی]] بود<ref>المیزان، ج۱۹، ص۱۷۳؛ المنیر، ج۲۷، ص۳۳۸.</ref>، هرچند بعدها به [[انحراف]] کشیده شد. بنابر [[تفسیر]] اخیر مراد از ماده [[بدعت]] در [[آیه]] مذکور معنای لغوی آن است<ref>البدعه، باقری، ص۱۴۲ـ۱۴۳.</ref><ref>[[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص ۴۰۹ - ۴۱۹.</ref>. | #'''[[رهبانیت]]:''' [[قرآن]] در [[آیه]] {{متن قرآن|ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَآتَيْنَاهُ الإِنجِيلَ وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}}<ref> سپس پیامبران خود را در پی آنان آوردیم و (نیز) عیسی پسر مریم را و به او انجیل دادیم و در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان که سزاوار نگاهداشت آن است نگاه نداشتند آنگاه ما پاداش مؤمنانشان را ارزانی داشتیم و بسیاری از آنان بزهکارند؛ سوره حدید، آیه:۲۷.</ref> به [[ابداع]] روش [[رهبانیت]] از سوی [[نصارا]] اشاره کرده است در [[تفسیر]] این روش [[نقل]] شده که آنان به قصد [[عبادت]] بیشتر، [[ارتباط]] [[مشروع]] با [[زنان]] یا اختلاط با افراد [[جامعه]] را رها کردند و به کنیسه‌ها یا کوهها و بیابانها [[پناه]] بردند<ref>مجمع‌البیان، ج۹، ص۳۶۵ـ۳۶۶؛ التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ تفسیر قرطبی، ج۱۷، ص۱۷۰.</ref>. بنابر [[نقلی]] دیگر پس از آنکه [[حاکمان]] [[قوانین]] [[تورات]] و [[انجیل]] را [[تغییر]] دادند، گروهی از [[مسیحیان]] [[لباس]] پشمین پوشیده، در اطراف [[زمین]] منتشر گردیدند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ التحریر والتنویر، ج۲۷، ص۴۲۲.</ref>. نظر دیگر آن است که برخی [[مسیحیان]] که توان [[جنگیدن]] با [[دشمنان]] یا [[امر به معروف و نهی از منکر]] را در خود نمی‌دیدند، از [[جامعه]] جدا شده، به کوهها و بیابانها رفتند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۵؛ الدر المنثور، ج۸، ص۶۴ـ۶۵.</ref>. در ادامه [[آیه شریفه]] آمده که آنان پس از [[ابداع]] [[رهبانیت]]، [[حق]] آن را به [[درستی]] ادا نکردند: {{متن قرآن|فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا}}؛ یعنی آنان یا نسلهای بعدیشان این روش ابداعی را با [[شرک]] و آموزه‌های غیر [[الهی]] درهم آمیختند<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۹، ص۲۴۶؛ نمونه، ج۲۳، ص۳۸۲.</ref>. به نظر برخی، مراد از رعایت نکردن [[حق]] [[رهبانیت]]، [[ایمان]] نیاوردن بیشتر آنان به [[پیامبر اسلام]] بود، چنان‌که ادامه [[آیه]] که به [[ایمان]] آورندگان از آنان [[وعده]] [[پاداش]] داده مؤید این نظر است: {{متن قرآن|فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}}<ref>مجمع البیان، ج۹، ص۳۶۶.</ref> برخی [[مفسران]] [[ابداع]] چنین روشی از سوی [[نصارا]] را از آن رو که مجوز [[شرعی]] از جانب [[خداوند]] نداشت امری [[ناپسند]] و بدعتی [[حرام]] دانسته‌اند<ref>تفسیر ابن‌کثیر، ج۴، ص۳۳۸؛ البدعه، سبحانی، ص۱۳، ۳۳.</ref>؛ ولی شماری دیگر این امر را [[نوآوری]] پسندیده‌ای شمرده‌اند که در ابتدا مورد [[رضایت]] [[الهی]] بود<ref>المیزان، ج۱۹، ص۱۷۳؛ المنیر، ج۲۷، ص۳۳۸.</ref>، هرچند بعدها به [[انحراف]] کشیده شد. بنابر [[تفسیر]] اخیر مراد از ماده [[بدعت]] در [[آیه]] مذکور معنای لغوی آن است<ref>البدعه، باقری، ص۱۴۲ـ۱۴۳.</ref><ref>[[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص ۴۰۹ - ۴۱۹.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:000056.jpg|22px]] [[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||