آثار تربیتی انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| پاسخ‌دهنده = علی رضا اعرافی

| پاسخ = آیت‌الله '''[[علی رضا اعرافی]]'''، درمقاله ''«[[انتظار با نگاه تربیتی (مقاله)|انتظار با نگاه تربیتی]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::*'''اول''': در این نگاه [[انتظار]] "ارتباط پویا و زنده‌ای" است که فرد را با یک محور موجود و زنده و خبیر و [[آگاه]] مرتبط می‌کند، به نظر من این بسیار مهم است گرچه یک [[بودایی]] هم در [[انتظار]] یک حادثه به سر می‌برد و یک غیر [[شیعی]] هم در [[انتظار]] به سر می‌برد اما آن رخدادی که ما می‌گوییم محوری دارد و کانونی دارد که اینک زنده و خبیر و [[بصیر]] است و هم اکنون واقف بر زوایای [[زندگی]] و [[اسرار]] ماست، این ارتباط زنده و پویا میان فرد و [[الگو]] از لحاظ [[تربیتی]] اثربخش است، او فردی است موجود و ویژگی‌های او در [[روایات]] تعیین شده و الگوی تمام [[عیاری]] است که چهره او برای [[منتظر]] مجسم است و ارتباط با او میسر است البته با مراتبی که وجود دارد.

:::::*'''دوم''': این رابطه زنده و سرشار از عواطف و [[محبت]] می‌تواند [[آدمی]] را شکوفا کند و به [[آدمی]] و به افکار و اندیشه‌های وی جهت‌هایی بزرگ و متعالی بدهد این اثر مهمی است که بر [[انتظار]] خاص [[شیعی]] مترتب است.

| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان

| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در مقاله ''«[[انتظار و منتظران (مقاله)|انتظار و منتظران]]»'' در این‌باره گفته است:

::::#'''گسترش امیدهای واقعی:''' [[انسان]] برای تداوم زندگی و [[تحمل]] دشواری‌های آن، نیازمند انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده‌ای با نام "[[امید]] به آینده" تجلی می‌یابد؛ آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد؛ این مسئله به ویژه برای [[جوانان]] - دارای اهمیت بیشتری است، زیرا آنان می‌توانند در پرتو "[[امید]] به فردایی بهتر" به نیروی فراوان خود، جهت و معنا بخشند.

::::#'''[[پویایی]] در جهت رسیدن به [[هدف]]:''' زندگی [[انسان]] آن زمان قابل توجیه است که آثار حرکت، [[پویایی]] و [[شادابی]] در تمام زوایای آن به چشم خورد. آنگاه که [[انسان]]، به وضعیت موجود [[راضی]] نیست و در صدد ایجاد شرایطی بهتر است، همانا در [[انتظار]] به سر می برد. این اثر ارزنده در [[جوامع]] [[شیعی]] به روشنی تمام دیده می‌شود؛ به گونه‌ای که آن را از دیگر [[جوامع]] به روشنی تمام، متمایز و برجسته ساخته است.

:::::#از سطح و مرحله رنج‌های حقیر مادی، رها شدن و به وادی رنج‌های [[عظیم]] [[معنوی]] و دغدغه‌های بزرگ انسانی، گام نهادن؛ هم‌چون [[رنج]] انتظاری [[راستین]] و طولانی را بر دوش کشیدن و چشم به دروازه‌های روشن [[ظهور]] داشتن»<ref>[[محمد رضا شرفی جم|شرفی، محمد رضا]]، [[مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار (مقاله)|مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار]]، [[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]، ص ۱۳۴.</ref>.

:::::*توسعه امیدهای واقعی:

:::::::[[پویایی]] معطوف به هدف‌:

:::::::استقرار [[وحدت]] و همبستگی:

:::::::[[مراقبه]] دایمی:

:::::::[[سلامت]] [[اخلاقی]] [[جامعه]]:

:::::::الگوسازی:

:::::::مداومت بر [[دعا]]:

:::::::سازواری با [[هدف آفرینش]]:

:::::::[[گشایش]] امور:

}}

{{پاسخ پرسش  

| پاسخ‌دهنده = حسن عبدی‌پور

| پاسخ = آقای دکتر '''[[حسن عبدی‌پور]]'''، در کتاب ''«[[تاثیرهای اجتماعی اعتقاد به مهدویت از دیدگاه جامعه‌شناسی (مقاله)|تاثیرهای اجتماعی اعتقاد به مهدویت از دیدگاه جامعه‌شناسی]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::#'''ایجاد [[روحیه]] [[امیدواری]] به [[آینده]]‌ای روشن:''' ما، [[انسان]] ها، [[منتظر]] تحقق [[ارزش‌ها]] هستیم، ولی به طور فردی و به طور نوعی، آنها را نمی‌بینیم؛ یعنی، نوع [[انسان]] متعارف، در تحقق اینها در [[زندگی]] جمعی، [[شکست]] خورده است. حال آیا باید [[انسان]]، دچار [[یأس]] شود و خود را ببازد؟ [[انتظار مهدی]] [[موعود]]، [[عجل الله تعالی فرجه]]، [[پیام]] [[امید]] است و به [[بشر]] سرخورده، [[امید]] می‌‌بخشد و می‌‌گوید، روزی، یک مرد [[الهی]]، آن چه را آرزوی تو است، یقینا، براورده خواهد کرد. یکی از ویژگی‌های [[نسل]] [[منتظر]]، [[امیدواری]] و نگرش مثبت به [[آینده]] ی [[جهان]] است. اگر ما خودمان را در این شرایط ببینیم و تصور کنیم که [[منتظر]] [[دادگستر]] و [[عدل]] گستر [[جهان]] هستیم، برای برپایی آن اهداف تلاش خواهیم کرد. اگر [[امید]] نباشد، [[انسان]]، دچار [[افسردگی]] خواهد شد. اگر [[باور]] داشته باشیم [[جهان]] [[آینده]]، به دست نا اهلان اداره خواهد شد، احساس [[ناامیدی]] و خطر خواهیم کرد. بنابراین، [[اعتقاد]] به [[مصلح جهانی]]، از نظر روانی هم برای [[جامعه]] ی بشری، [[ارزش]] [[عظیم]] و فراوان دارد; زیرا، اگر [[ناامیدی]] و یاس، در فردی زنده شود، [[سعادت]] و [[خوش بختی]] آن فرد، در معرض سقوط حتمی قرار خواهد گرفت. مفهوم [[امیدواری]]، دارای دو بعد «ذهنی» و «عینی» است. منظور از [[امیدواری]] در بعد ذهنی، مجموعه تفکرات، [[تمایلات]]، [[انگیزه]] ها، عادات، خوی‌های مثبت است که شخصی [[امیدوار]]، در حیطه ی ذهن خود از آن برخوردار است. منظور از [[امیدواری]] در بعد عینی، مجموعه [[اعمال]]، رفتارها، کنش ها، واکنش‌هایی است که شخص [[امیدوار]]، به نحو مثبت و جهت دار و فعال، در مواقع گوناگون، از خود نشان می‌‌دهد. هر یک از این ابعاد، خود دارای مؤلفه‌هایی است که با بررسی آن مؤلفه ها، می‌‌توان به [[میزان]] وجود [[روحیه]] ی [[امیدواری]] در اشخاص پی برد. نمودار زیر، این مؤلفه‌ها را نشان می‌‌دهد.

:::::#'''غایت‌مندسازی [[خلقت]]:''' در [[تربیت]]، بر این نکته تاکید می‌‌شود که [[زندگی]] بی [[هدف]]، قطعا، به پوچی و به بحران [[هویت]] می‌‌انجامد. برای جلوگیری از شیوع این [[روحیه]]، خصوصا در [[جهان]] صنعتی که مشکلات فراوانی را پیش روی [[انسان‌ها]] قرار می‌‌دهد، باید به کانونی برای حرکت و تلاش، توجه کرد. [[اندیشه]] ی [[مهدویت]]، می‌‌تواند به [[انسان]] بیاموزد که جهت رسیدن به «[[جامعه]] ی آرمانی به محوریت [[امام مهدی]]{{ع}}»، همواره باید به این کانون [[فکر]] کرد و فعالیت‌های خود را بدان سو معطوف ساخت. طبیعی است که این فعالیت، [[انسان]]، را از پوچی می‌‌رهاند و به سوی [[زندگی]] مالامال از حرکت و [[نشاط]] سوق می‌‌دهد. از دیدگاه چنین انسانی، [[عدالت]]، نه تنها در [[قیامت]] و [[جهان]] واپسین، بلکه در همین [[دنیا]] هم جاری خواهد شد. بدین ترتیب، [[انسان]]، خود را در [[سرنوشت]] [[جهان]]، مؤثر می‌‌بیند و بنابراین می‌‌کوشد به دست خود [[بهترین]] [[جهان]] را بسازد.[[ادیان]]، همواره، عنصری دارند که در [[دین‌شناسی]] به آن «اسکاتولوژی ([[غایت]] شناختی)» می‌‌گویند. [[ادیان]]، بلکه همه ی مکاتب، همواره، غایتی را برای [[بشر]] ترسیم می‌‌کنند. [[غایت]] شناختی، جزء عناصر اساسی [[ادیان]] است. از دیدگاه [[جامعه]] شناختی، [[ادیان]]، برای [[استحکام]] بخشیدن به [[اخلاق]]، نیاز به پشتوانه ای در انتها و آن سوی این [[زندگی]] دارند. به بیان دیگر، این [[جهان]]، زمان مند است و روزگاری به پایان خواهد رسید، پس برای بررسی [[اعمال]] و [[داوری]] درباره ی آن ها، باید دنیای دیگری باشد. دقیقا، در این وضع است که [[نیک]] و [[شر]] معنا می‌‌دهد. بنابراین، [[اخلاق]]، در چنین شرایطی معنا می‌‌دهد و [[ارزش‌های اخلاقی]] به [[کمک]] چنین [[غایت]] شناختی، تحکیم می‌‌شوند»<ref>[[حسن عبدی‌پور|عبدی‌پور، حسن]]، [[تاثیرهای اجتماعی اعتقاد به مهدویت از دیدگاه جامعه‌شناسی (مقاله)|تاثیرهای اجتماعی اعتقاد به مهدویت از دیدگاه جامعه‌شناسی]]، [[انتظار موعود (نشریه)|انتظار موعود]]، ص۲۳۳.</ref>.