شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::«در آغاز [[نیابت خاص]]، [[جایگاه]] [[سفارت]] برای [[مردم]] روشن نبود. فقط عده اندکی از [[خواص]] و [[وکیلان]]، با [[نایب]] آن [[حضرت]] در ارتباط بوده، مسایل مورد [[نیاز]] خود را با او در میان می‌گذاشتند؛ اما پس از گذشت زمان، با تلاش‌های خالصانه [[وکیلان]]، نزد [[شیعیان]]، [[نیابت خاص]] [[حضرت]]، [[جایگاه]] خود را پیدا کرد. بنابراین [[ارتباط شیعیان با نواب خاص]] در دوره‌های نخست، به طور عمده به واسطه [[وکیلان]] بود. به این صورت که [[مردم]]، خواسته‌های خود را با [[وکیلان]] در میان می‌گذاشتند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به آنان می‌پرداختند. [[وکیلان]] نیز آنها را به سفیر و [[نایب امام]]{{ع}} منتقل می‌کردند و با واسطه سفیر، از [[ناحیه مقدسه]] پاسخ پرسش‌های خود را می‌گرفتند. با روشن شدن [[جایگاه]] [[نواب خاص]]، برخی [[شیعیان]] به صورت پنهانی توانستند به طور مستقیم با آنان تماس برقرار کنند. این کار، به طور عمده از زمان [[سفارت]] [[دومین سفیر]] آغاز شد و ادامه یافت<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۸۴.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه)؛

:::::*'''[[ارتباط مستقیم]] و بی واسطه:''' این ارتباط در آغاز فعّالیت [[نواب اربعه]]، در دوره [[غیبت صغرا]] وجود نداشت، زیرا بنا بود که مسأله [[نیابت خاصه]] مخفی بماند، تا [[حاکمان جور]] بازتاب و واکنشی از خود نشان ندهند. ولی کم کم [[شیعیان]] به صورت پنهانی نام و نشانی سفیر را از [[وکلا]] و [[خواص]] گرفتند و توانستند با آنان مستقیماً تماس بگیرند. این کار عمدتاً از زمان [[سفارت]] [[دومین سفیر]] شروع شد و ادامه یافت. [[شیخ طوسی]] درباره این نوع ارتباط می نویسد: عده‌ای از افراد مورد [[اعتماد]] نزد سفرای [[امام مهدی]]{{ع}} می‌رفتند و با دادن [[نامه]] و یا بیان داشتن خواسته‌های خود، پاسخ آن را از [[ناحیه مقدسه]] و توسط [[سفرا]] دریافت می‌کردند<ref>الغیبه، طوسی، ص ۲۵۷</ref>»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۵۳.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. نویسندگان کتاب [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]؛

:::::: «به [[دلیل]] [[دشمنی]] [[حاکم]] [[عباسی]] با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} جریان [[نیابت]] آن [[حضرت]]، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ [[نایب]] اوّل، [[شیعیان]] از طریق [[وکلا]] که نمایندگانِ [[نایبان]] بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی [[مردم]]، [[خواسته‌ها]] یا سؤالات خود را با [[وکیلان]] مطرح می‌کردند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به ایشان می‌سپردند و [[وکیلان]]، آنها را به سفیر و [[نایب]] [[امام]]{{ع}} منتقل می‌کردند و پاسخ درخواست‌ها نیز با واسطه به دست [[مردم]] می‌رسید. [[محمد بن عثمان]] در [[بغداد]]، ده [[وکیل]] داشت که [[حسین بن روح]] از جمله‌ آنها بود. اینها به ظاهر وکلای [[نائب]] دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای [[سازمان وکالت]] [[شیعه]] فعالیت می‌کردند. گفتنی است در کنار رابطه غیر مستقیم عده‌ای از افراد مورد [[اعتماد]] امکان [[ارتباط مستقیم]] با شخص [[نائب]] را نیز پیدا می‌کردند و خواسته‌های خود را بی‌واسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از [[نایب]] دریافت می‌کردند که مواردی از آنها را [[شیخ طوسی]] بیان کرده است.<ref> تاریخ عصر [[غیبت]]، ص ۳۰۴ – ۳۰۶.</ref> این‌گونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دوم [[نایب]] [[امام]]، به وجود آمد»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۸۶.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛