منظور از انتظار به معنای خاص چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[انتظار]] خاص یا [[مقید]] انتظاری است که تعلق و تقید به امر یا امور خاصی دارد و به طور نسبی [[گشایش]] و [[امید]] را در دایره محدود دنبال می‌کند که این نوع [[انتظار]] در برابر [[انتظار]] عام قرار دارد و از نظر متعلق، تقید و محدودیت دارد، البته محدودیت و تقید [[انتظار]] خاص نسبی است؛ یعنی گاهی متعلق آن یک امر است؛ مثل [[ظهور امام زمان]]{{ع}} و گاهی چندین امر تحت یک عنوان کلی، مثل [[انتظار]] [[گشایش]] در [[امور مادی]] یا [[معنوی]] یا [[انتظار فرج]] در امور [[دنیایی]] یا آخرتی که در واقع عمومیت دارند؛ ولی نسبت به [[انتظار]] مطلق به صورت نسبی، خاص و محدودند؛ البته [[انتظار]] خاصی که در این نوشتار به دنبال [[تبیین]] و تحلیل آنیم و با برجسته‌سازی در صدد ظرفیت‌سازی آن در [[جوامع]] و منابع [[اهل سنت]] هستیم، [[انتظار ظهور امام مهدی]]{{ع}} است»<ref>[[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[بررسی و تحلیل انتظار در اهل‌سنت (کتاب)|بررسی و تحلیل انتظار در اهل‌سنت]]، ص ۲۷.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. حجت الاسلام و المسلمین موحدی محب؛

::::::از تأمل در [[میثاق]] مندرج در [[آیه]] ۸۱ سوره [[آل عمران]] چنین به دست می‌آید که جریان پیوسته [[انتظار]] در تمامی دوره‌های [[تاریخ]] [[پیامبران الهی]]، به عنوان عاملی حرکت‌آفرین و چراغی روشن فراراه [[امت‌ها]] به پشتوانه [[اراده]] حکیمانه [[خداوند]] در همه نسل‌ها تعبیه شده است. براساس [[ظهور]] این [[آیه شریفه]] هیچ دوره‌ای نبوده است که [[فرهنگ]] [[جوامع]] [[دینی]] از ایده [[انتظار]] آینده‌ای ایده‌آل و [[نجات‌بخش]] به [[رهبری]] بزرگی از [[برگزیدگان خدا]] خالی باشد؛ از آنجا که در شمار فراوانی از امت‌های پیشین به رغم وجود [[انتظار]] و پافشاری بر آن، [[ظهور منجی]] به وقوع نپیوسته است و با توجه به نقش‌آفرینی [[حکمت]] خداوندی در این مسئله، ذهن کاوشگر بدین نتیجه نزدیک می‌شود که [[حکیم]] مطلق [[تکلیف]] [[انتظار]] را به منظور تمرین [[آمادگی]] [[امت‌ها]] و رشد و کمالی که در [[نفس]] [[انتظار]] نهفته، [[تشریع]] فرموده و از این [[میثاق]] سخن گفته است»<ref>[[عبدالله موحدی محب|موحدی محب، عبدالله]]، [[تفسیر میثاق در آیه شریفه و اذ اخذ الله میثاق النبیین (مقاله)|تفسیر میثاق در آیه شریفه و اذ اخذ الله میثاق النبیین]].</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. حجت الاسلام و المسلمین صمدی؛

:::::#'''[[عظمت]]:''' [[بشر]] در جریان [[زندگی]]، به طور طبیعی دارای انتظارات و اهداف گوناگون ‌است که در بسیاری از موارد، حیات فردی و [[اجتماعی]]، به تحقق و استمرار این انتظارات، وابسته است. در این میان، ویژگی [[انتظار ظهور]] [[مهدی]]{{ع}}، این است که این [[انتظار]]، علاوه بر گستردگی و جذابیت آن، ماهیتاً چنان بزرگ و با [[عظمت]] است که سایر انتظارات بشری به هر اندازه که بزرگ و با اهمیت باشد، در مقایسه با آن، بسی ناچیز و بی مقدار است؛ زیرا این [[انتظار]]، چنان سترگ و فراگیر است که همه انتظارات [[مقدس]] و انسانی را در بر داشته و پوشش می‌دهد. [[انتظار ظهور]] [[مهدی]]، انتظاری است که در طول [[تاریخ]]، [[پیامبران الهی]]{{ع}}، آن را نوید داده‌اند و [[بشریت]]، قرن‌ها و نسل‌ها، در آرزوی چنین روزی نشسته است، تا شاید [[وعده الهی]] فرا رسد و همه آرزو‌های بلند و دیرین [[انسانیت]]، به بار نشیند»<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[اندیشه انتظار و جهانی شدن (مقاله)|اندیشه انتظار و جهانی شدن]].</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛

::::::از مجموعه سخنانی که [[نقل]] شد به دست می‌‌آید که [[انتظار فرج]]، چه به معنای عام و چه به معنای خاص آن، در [[فرهنگ دین]] [[مقدس]] [[اسلام]] و به ویژه در [[فرهنگ]] گرانسنگ [[تشیع]]، [[جایگاه]] والایی دارد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین (مقاله)|مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین]].</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۵. آقای دکتر شفیعی سروستانی؛

::::::«در این معنا، [[انتظار]] [[گشایش]] و [[امید]] به [[آینده]] از حالت امری محدود، سطحی و فردی، خارج و به امری گسترده، عمیق و [[اجتماعی]] تبدیل می‌شود. در توضیح این مطلب باید گفت آموزه‌های [[ادیان الهی]] به ویژه [[دین مبین اسلام]]، بر گرایش‌های درونی [[انسان‌ها]] تکیه دارد و اهداف و برنامه‌های آنها براساس همین گرایش‌های درونی و ویژگی‌های فطری سامان یافته است. در این میان، نقش [[دین]] تنها جهت‌دهی، گسترش و نهادینه‌سازی این گرایش‌هاست. در موضوع مورد بحث نیز با توجه به اینکه [[امید]] به [[آینده]] و [[انتظار]] گرایش فطری و جوهره [[زندگی]] انسان‌هاست، [[دین مبین اسلام]] تلاش کرده است این گرایش را از یک‌سو گسترش دهد و از سوی دیگر، تعمیق بخشد. به این بیان که [[دین اسلام]] به همه [[انسان‌ها]] می‌گوید فقط [[منتظر]] بهبود وضع [[زندگی]] خود و اطرافیان‌تان نباشید و تنها [[سعادت]] [[نزدیکان]] خود را طلب نکنید، بلکه این [[انتظار]] را نسبت به همه افراد [[جامعه]] گسترش دهید و چشم [[انتظار]] روزی باشید که [[رفاه]]، [[سعادت]]، [[عدالت]] و [[معنویت]] نه تنها در [[شهر]] و دیار شما، بلکه در همه [[جهان]] گسترده شود. به جز آن بیان می‌دارد که [[انتظار]] نباید تنها متوجه امور ظاهری، سطحی و محدود [[زندگی]] باشد. باید مفهوم [[انتظار]] را تعمیق بخشید و چشم به راه آینده‌ای بود که [[حقیقت]] مطلق، [[عدالت مطلق]] و [[معنویت]] مطلق در [[جهان]] [[حاکم]] شود. در این معنا، [[انتظار]] تنها به [[ظهور]] مردی تعلق می‌گیرد که اگر بیاید، نهایت [[خوبی‌ها]] را برای همه [[انسان‌ها]] در سراسر [[جهان]] فراهم خواهد کرد. این [[انتظار]] به همان اندازه [[فضیلت]] و [[برتری]] دارد که تحقق متعلق أن هنگام بررسی [[فضیلت انتظار]]، به برخی روایت‌هایی اشاره می‌کنیم که [[انتظار]] به معنای خاص را مورد توجه قرار داده‌اند»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]، ص۴۷؛ [[انسان موجود منتظر (مقاله)|انسان موجود منتظر]].</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۶. آقای ربانی‌ خوراسگانی؛

::::::«[[انتظار]] به معنای خاص، همان چشم به راه و [[منتظر]] [[مصلح جهانی]] و [[امام دوازدهم]] [[شیعیان]] بودن است. [[امام سجاد]] {{ع}}، در [[فضیلت]] انتظارِ به معنای خاص فرموده‌اند: {{متن حدیث|"إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ"}}<ref>محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۲.</ref>؛ "[[مردمان]] زمان غیبتش ([[امام دوازدهم]]) که به [[امامت]] او معتقدند و در [[انتظار]] ظهورش به سر می‌‌برند، از [[مردمان]] هر زمانی بهترند..."؛ زیرا [[خداوند]] به آنان [[عقول]]، افهام و [[معرفت]] عطا می‌‌کند؛ و [[غیبت]] نزد آنان به منزله مشاهده است؛ و نیز، [[روایات]] دیگری، از جمله: {{متن حدیث|"الْمُنْتَظِرُ لِأَمْرِنَا كَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ"}}<ref>محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۳.</ref>؛ "کسی که در [[انتظار]] تحقق امر ما (برقراری [[حکومت اهل بیت]] {{عم}}) باشد، همانند کسی است که در [[راه خدا]] در [[خون]] خود غلتیده است"، همگی ناظر به این معنای خاص‌اند. [[انتظار]] به معنای خاص آن، یعنی در [[انتظار امام زمان]] {{ع}} بودن، زمانی سازنده است، و [[عبادت]] به شمار می‌‌آید و واجد چنین فضیلت‌هایی است که نیرو آفرین و تحرک‌بخش باشد. از این‌رو، "[[انتظار]] برای به وجود آمدن [[صلاح]]، [[شایستگی]]، [[لیاقت]]، [[اصلاحات]]، کار، کوشش، حرکت و امثال آن است. [[انتظار]]، حالت دینامیک [[جامعه]] است، نه خاموش نشستن و [[صبر]] و حوصله و وانهادن [[تکلیف]] بر عهده دیگران"<ref>محمد حکیمی، در فجر ساحل، ص ۵۴.</ref>»<ref>[[محمد صادق ربانی‌ خوراسگانی|ربانی‌ خوراسگانی، محمد صادق]]، [[بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر (کتاب)|بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر]]، ص ۲۰.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۷. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه قم)؛

::::::'''تفاوت اساسی بین دو نوع [[انتظار]]''': بین دو نوع [[انتظار]]، [[انتظار]] کلی و عام، و [[انتظار]] خاص، و خصوصا خاص الخاص تفاوت اساسی وجود دارد؛ زیرا کسی که [[معتقد]] به اصل [[فرج]] است بدون آن که آن [[فرج]] بخش و [[نجات دهنده]] را در قید حیات و در کنار خود ببیند واحساس کند و نیز او را ناظر [[اعمال]] خود بداند چندان تأثیری در وجود او ندارد. به خلاف کسی که [[معتقد]] است که اولا او از ذریه ی پیامبر صلی [[الله]] علیه و آله است. و ثانیا: او موجود است و تمام [[اعمال]] و [[رفتار]] [[مردم]]، خصوصا شیعیانش در تحت نظر اوست، و هنگام گرفتاری ها به داد آن ها رسیده و آن ها را مراعات و [[مراقبت]] خواهد نمود، [[اعتقاد]] به این چنین منجی، و [[انتظار ظهور]] چنین شخصی تأثیر بسیاری در روحیه ی [[انسان]] [[منتظر]] دارد، تأثیری که قابل مقایسه با تأثیر نوع اول از [[انتظار]] نیست. شیعه به جهت [[اعتقاد]] به این نوع [[انتظار]] همیشه در طول تاریخ زنده است و هیچ گاه امید خود را از دست نمی دهد. شیعه همیشه خود را در کنار منجی و [[مصلح کل]] احساس می کند»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی؛ علی اصغر]]، [[وظایف ما در عصر غیبت (کتاب)|وظایف ما در عصر غیبت]]، ص 54 -55.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۸. آقای دکتر بابایی؛