آیا عقل امامت کودک را تأیید می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::در مورد [[امامت]] در سنین [[کودکی]] می‌گوییم: این مسأله، محال ذاتی یا وقوعی نیست، زیرا [[خداوند متعال]] قادر است تا تمام شرایط [[رسالت]] و [[امامت]] را در کودک قرار دهد. [[عقل انسان]] این مطالب را بعید نمی‌داند. و [[نبوت]] [[حضرت یحیی]] و [[حضرت عیسی]] {{عم}} [[بهترین]] [[شاهد]] [[صدق]] بر این مدعا است.  [[محمد بن حسن صفار]] به [[سند]] خود از [[علی]] بن [[اسباط]] [[نقل]] کرده که گفت: اباجعفر{{ع}} را در حالی که بر من وارد می‌شد مشاهده کردم. خوب به سر و پای مبارکش نظاره کردم تا بتوانم بر [[اصحاب]] خود در [[مصر]] آن [[حضرت]] را توصیف نمایم. ناگهان مشاهده کردم که [[حضرت]] به [[سجده]] افتاد و فرمود: [[خداوند]] [[احتجاج]] نموده در امر [[امامت]] به آنچه در امر [[نبوت]] [[احتجاج]] کرده است، و می‌فرماید: {{متن قرآن|وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا}} و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً}}<ref>«تا زمانی که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگی بالغ گردد» سوره احقاف آیه ۱۵</ref>. پس گاهی ممکن است که [[خداوند]] به کسی [[حکمت]] عطا کند در حالی که [[کودکی]] بیش نیست، همان گونه که جایز است به کسی دیگر در سنین [[چهل سالگی]] [[حکمت]] عطا فرماید<ref>{{عربی|رأیت اباجعفر قد خرج علیّ فاحددت النظر إلیه وإلی رأسه وإلی رجله لأصف قامته لأصحابنا بمصر، فخرّ ساجداً. فقال انّ اللَّه احتجّ فی الامامه مثل ما احتجّ فی النبوه. قال اللَّه تعالی: {{متن قرآن|يَا يَحْيَى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا}}(ای یحیی کتاب خدا را به جد و جهد بگیر و از کودکی به او نبوت دادیم. سوره مریم، آیه ۱۲.) وقال اللَّه: {{متن قرآن|وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ}}(سوره یوسف، آیه ۲۲.) فقد یجوز ان یؤتی الحکمه وهو صبیّ ویجوز ان یؤتی وهو ابن اربعین سنه}؛ بصائر الدرجات، ص ۲۵۸، ح ۱.</ref>»<ref>[[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۲۳۵.</ref>.