آیا عصمت امام با خاتمیت ناسازگار است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:11355.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد حسن قدردان قراملکی]]]]

::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[محمد حسن قدردان قراملکی]]''' در کتاب ''«[[امامت ۲ (کتاب)|امامت]]»'' در این‌باره گفته‌ است:

::::#'''اختصاص و انحصار [[عصمت]] در پیامبران، ادعای بدون دلیل:''' نکته اول اینکه [[مقام عصمت]] یک [[عنایت الهی]] همراه با نفس زکیه [[انسان]] [[معصوم]] است که از [[صفات]] لازم [[نبوت]] و انبیا به شمار می‌آید و به تعبیری لازمه [[مقام امامت]] است، اما به معنای سلب [[صفت]] مزبور در دیگران و ادعای انحصار آن در [[پیامبران]] نیست. طراحان [[شبهه]] بین این دو مسئله خلط کرده‌اند، آنان توهم نموده‌اند که [[عصمت]] مانند نزول [[وحی]] از [[صفات]] خاص و انحصاری [[نبوت]] است، در حالی که آنان نخست باید مدعای خود (اختصاص [[عصمت]] به [[نبوت]]) را اثبات کنند تا نظریه تعمیم [[عصمت]] به غیر [[پیامبران]] مانند [[اهل بیت]] النبوه ناسازگار با [[نبوت]] تلقی گردد. افزون بر آن [[روایات]] [[فریقین]] بلکه آیاتی از [[قرآن کریم]] بر [[عصمت]] [[اهل بیت]] دلالت می کند که اشاره خواهد شد.  

::::#'''گوهر [[امامت]] مقتضی [[عصمت]]:''' اینکه آیا [[امامت]] با [[صفت]] [[عصمت]] ملزمه دارد یانه؟ به نوع نگاه و [[تفسیر]] [[امامت]] بستگی دارد، اگر [[امامت]] صرف [[خلافت]] و [[حکومت]] - چنان که [[اهل سنت]] برآنند - و یا حداکثر به معنای [[تفسیر]] و [[تبیین دین]] تحلیل و [[تفسیر]] شود، در این پیش فرض [[امامت]] مقتضی [[عصمت]] نیست، اما اگر [[امامت]] به معنای عالی و به تعبیر [[قرآن|قرآنی]] مافوق [[نبوت]] باشد، در این پیش فرض [[امامت]] مقتضی و ملازم [[عصمت]] خواهد بود، دلیل این نظریه اعطای [[مقام امامت]] توسط [[خداوند]] برای [[حضرت ابراهیم]] بعد از [[مقام امامت]] و اواخر [[عمر]] آن حضرت است: {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref> و (یاد کن) آنگاه را  که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی  آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد؛ سوره بقره، آیه:۱۲۴.</ref>. آیه شریفه اعطای [[امامت]] را به [[حضرت ابراهیم]] بعد از گذراندن امتحان الهی ذکر می کند که از آن بر می‌آید [[امامت]] فراتر از [[نبوت]] می‌باشد. آن حضرت با نیل به [[مقام الهی]] [[امامت]] - که آیه آن را به [[جعل]] [[خدا]] نسبت می‌دهد - تقاضای اعطای آن به نسلش را می‌کند که با پاسخ منفی [[خداوند]] مواجه می‌شود و دلیل آن را [[خداوند]] صدور ظلم از نسل [[حضرت ابراهیم]] ذکر می‌کند و معلوم می‌شود [[مقام امامت]] با هر گونه ظلم و [[گناه]] قابل جمع نیست و دارنده آن باید [[معصوم]] باشد.