آیه سفیران الهی چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:1379158.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد تقی فیاض‌بخش]]]]

::::::آقایان '''[[محمد تقی فیاض‌بخش]]''' و دکتر '''[[فرید محسنی]]''' در کتاب ''«[[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:

[[قرآن]] تذکری است برای [[بیداری]] [[قلوب]] [[انسان‌ها]] که به دست سفیرانی پاک‎سرشت و پاک‎کردار برای آنان فرستاده شده است. در [[آیات]] [[سوره عبس]]، بر جنبه مذکّر بودن قرآن در کنار ویژگی [[حاملان قرآن]] تأکید شده است. بین حاملان ارجمند قرآن و محتوای آن رابطه و تناسبی برقرار است. از جمله شرایط حاملان، [[پاکی]] ذاتی و نیز [[عصمت]] در [[رفتار]] است؛ تا بدین ترتیب [[ارتباط]] بین [[خداوند]] و بندگانش به [[بهترین]] نحو برقرار گردد و [[هدایت]] او مصون از هر گونه [[پلیدی]] باقی بماند. [[لطف الهی]] ایجاب می‌کند که خداوند انسان‌های برجسته‌ای را که هرگز حجابی بر [[فطرت]] آنان قرار نگرفته، به نام [[هادیان الهی]] در میان انسان‌ها قرار دهد؛ تا آنان با یادآوری آنچه در فطرت [[الهی]] [[انسان]] به [[ودیعه]] نهاده شده، مذکّر انسان به [[علوم]] [[توحیدی]] در فطرتش باشند.

بنابراین، شکل منطقی [[برهان]] را با حد وسط قرار دادن صفات سفیران [[قرآنی]] به این ترتیب می‌توان بیان کرد:

ثانیاً، حامل کتاب مکنون باید [[مطهر]] به [[طهارت الهی]] باشد. {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>.