مغیریه: تفاوت میان نسخه‌ها

مغیریه<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۶۹ و ج۸، ص۳۳۲.</ref> گروهی از [[غالیان]] بودند که در [[زمان امام باقر]]{{ع}} [[زندگی]] می‌کردند. [[رهبر]] آنان [[مغیرة بن سعید بجلی]]<ref>بیشتر لغویان وی را مولی بجیله دانسته‌اند که بجلی می‌شود. (اسماعیل بن حماد جوهری، صحاح اللغه، ج۲، ص۷۷۵؛ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۳، ص۴۳۰؛ سیدمحمد مرتضی حسینی زبیدی، تاج العروس، ج۷، ص۳۳۱؛ محمدباقر مجلسی، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، ج۲۶، ص۴۸۵).</ref> یا عجلی<ref>محمدباقر مجلسی، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، ج۹، ص۳۳۱.</ref> بود<ref>ابومنصور عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ص۲۸.</ref>. اندیشه‌های این گروه در [[کتب اربعه]] کمتر نقل شده، اما به عنوان یک گروه فعال در روایاتی آمده است. [[ابن ابی الحدید]] خبری را نقل کرده که نشان می‌دهد [[مغیره]] می‌خواست از [[موقعیت امام]] [[باقر]]{{ع}} به نفع خود بهره برد. نزد [[حضرت]] رفته، می‌گوید: به [[مردم]] بگو من از [[غیب]] آگاهم تا [[عراق]] را در اختیارت قرار دهم. [[امام باقر]]{{ع}} به شدت او را طرد کرد و سخنانی به وی گفت که ناراحت شد. او همین پیشنهاد را به [[ابو هاشم]] کرد. وی نیز نپذیرفت. نزد [[محمد بن عبدالله]] رفت. او که مردی ساکت و آرام بود، چیزی نگفت. مغیره آن را تلقی به قبول کرد و مدعی شد محمد بن عبدالله همان [[مهدی]] است که [[پیامبر]]{{صل}} خبر آمدنش را داده است؛ چون نام وی با نام پیامبر{{صل}} یکی است و نام پدرش هم با نام [[پدر پیامبر]]{{صل}} یکی است. او مدعی شد [[علی بن الحسین]]{{ع}} [[محمد]] را بعد از خود [[امام]] قرار داده است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۸، ص۱۲۱.</ref>. مغیره خود را [[داعی]] [[محمد بن عبدالله بن حسن]] می‌دانست و او را همان [[مهدی موعود]] معرفی می‌کرد<ref>{{عربی|خرج... بالكوفة داعيا لمحمد بن عبدالله بن الحسن و كان يقول: هو المهدي. فظفر (خالد) به و بأصحابه فصلب المغيرة و حرق أصحابه بالنار و هم الذين يدعون "المغيرية"}}؛ ابوجعفر محمد بن حبیب بغدادی، المحبَر، ص۴۸۴.</ref>.

# [[اسماعیل جعفی]] روایتی در باب قضای [[نماز]] از قول [[مغیرة بن سعید]] نقل کرده است که امام باقر{{ع}} به او گفته: زن‌های حائض باید نمازهای خود را [[قضا]] نمایند. [[حضرت]] فرمود: چه فایده‌ای برای اوست، [[خدا]] او را موفق نکند<ref>{{متن حدیث|فَقَالَ: مَا لَهُ لَا وَفَّقَهُ اللَّهُ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۱۰۵.</ref>. مشابه این روایت در [[رجال]] کشی با [[سند]] معتبر آمده که [[زراره]] از [[امام صادق]]{{ع}} نقل می‌کند که در میان [[مردم کوفه]] [[دروغگویی]] ظاهر شده است<ref>منظور از این دروغگو ابو الخطاب است که در ادامه خبر آمده است. او در زمان امام صادق{{ع}} ادعاهایی داشت.</ref>؛ اما مغیره او به پدرم [[دروغ]] بسته که گفته «[[زنان]] [[خاندان پیامبر]]{{صل}} نمازهای ایام حیض خود را قضا می‌کنند»<ref>{{متن حدیث|قَالَ: حَدَّثَهُ أَنَ نِسَاءَ آلِ مُحَمَّدٍ إِذَا حِضْنَ قَضَيْنَ الصَّلَاةَ وَ أَنَّ وَ اللَّهِ عَلَيْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ مَا كَانَ مِنْ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ وَ لَا حَدَّثَهُ}}؛ شیخ طوسی، إختیار معرفة الرجال، ص۲۲۷؛ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۲، ص۲۵۰.</ref>. این [[فتوا]] با نظر [[فقهی]] [[شیعه]] مخالف است؛ زیرا نمازهای ایام حیض زنان قضا نمی‌شود. فقط قضای روزه‌های ایام حیض را باید بگیرند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۱۰۴؛ شیخ صدوق، من‎ لایحضره ‎الفقیه، ج۱، ص۹۲؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۱، ص۱۶۰.</ref>. این [[روایت]]، خبر [[کتاب کافی]] را تکمیل و تصحیح می‌نماید که گویا آن را نوعی ویژگی برای [[زنان]] [[خاندان پیامبر]]{{صل}} دانسته است، نه مطلق زنان.

# [[شیخ طوسی]] در [[تهذیب]] الأحکام نقل می‌کند که مردی به نام ابو [[هلال]] از [[حضرت صادق]]{{ع}} می‌پرسد: آیا آب دهان، قی و تمیز کردن زیر بغل، [[وضو]] را [[باطل]] می‌کند؟ [[حضرت]] فرمود: منظورت از این [[پرسش]] چیست؟ این نظر [[مغیرة بن سعید]] است؛ [[خداوند]] [[مغیره]] را [[لعن]] و از [[رحمت]] خود دور نماید. کافی است آب دهان و قی را بشویی و نیازی نیست دوباره وضو بگیری<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۱، ص۳۴۹.</ref>.