ماهیت قیام امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در زمانی صورت می‌پذیرد که [[ظلم]] و [[تاریکی]] سرتاسر [[جهان]] را فراگرفته باشد و [[امید]] تمام [[مردم]] از [[ظهور]] [[مصلح]] قطع شده باشد. چنان‌که در [[حدیث نبوی]] نیز آمده است؛ وقتی کار [[دنیا]] به آنجا می‌کشد که [[بشریت]] در خطر نابودی و اضمحلال قرار گرفته باشد، [[خداوند]] [[بشریت]] و [[بشر]] را به‌وسیله یک [[بشر]] [[نجات]] می‌دهد<ref>مجموعه آثار، ج۱۸، ص۱۶۲.</ref>.

::::::[[ظهور منجی]] همانند یک میوه است که برای رسیدن به مرحلۀ چیدن باید مسیر تکاملی خویش را بپیماید. بدین‌سان که باید [[دنیا]] به قابلیت و [[آمادگی جهانی]] برای پذیرش [[منجی]] رسیده باشد تا حضرتش [[ظهور]] نماید و اگرچه از یک سو [[فساد]] و [[تباهی]] و [[ظلم و ستم]] فزونی می‌یابد، اما از دیگر سو [[پیروان]] و [[یاران]] راستینی برای آن [[حضرت]] پدید می‌آیند که از پروای الهی برخوردار بوده و با تعمق پیوندهای [[عاطفی]] خویش با امامشان در حرکت سترگ [[قیام]] گام نهاده و برای بسط ید و [[ظهور]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} [[تلاش]] می‌نمایند.

::::::گفتنی است حرکت [[جامعۀ بشری]] به‌سوی [[ظهور]]، حرکتی حلزونی است؛ به این صورت که تا [[دنیا]] پریشان نشود کار به سامان نمی‌رسد، پس در [[دنیا]] همواره پریشانی وجود دارد، ولی به دنبال آن سامان پدید می‌آید و بعد این سامان تبدیل به پریشانی می‌شود، ولی پریشانی در سطح عالی‌تر، نه در سطح پایین‌تر و بعد این پریشانی تبدیل به یک سامان در سطحی عالی‌تر می‌شود و به همین صورت [[اجتماع بشری]] در یک سطح افقی دور زده و رو به بالا می‌رود تا اینکه مرحلۀ [[ظهور]] [[حضرت]] و آخرین سطح سامان پدید می‌آید. بنابراین ما در آن واحد که رو به [[ظهور حضرت حجت]] می‌رویم، رو به پریشانی می‌رویم، ولی پریشانی در سطی عالی‌تر؛ چنان‌که امروزه روشنفکران [[جهان]] می‌گویند: یگانه راه چاره بدبختی‌های امروز [[بشر]] تشکیل یک [[حکومت واحد جهانی]] است، در حالی که در گذشته چنین [[فکری]] به مخیلۀ [[بشر]] خطور نمی‌کرد<ref>مجموعه آثار، ج۱۸، ص۱۶۲.</ref>»<ref>[[چلچراغ حکمت ج۱۰ (کتاب)|چلچراغ حکمت ج۱۰]]، ص۴۱، ۴۲.</ref>.

::::::بی‌تردید، [[فرهنگ]] قسط‌گرایی مانند هر [[فرهنگ]] دیگر به تدریج تحقق می‌یابد و هر قطعه‌ای از [[تاریخ]]، مقدمه [[زمان قیام]] شمرده می‌شود. [[انسان]] تا قبل از [[بلوغ]]، نه [[کاستی]] احساس می‌کند نه [[نیاز]]؛ یعنی [[بی‌نیازی]] کاذب در عين عدم [[بلوغ]]. گویا احساس [[بی‌نیازی]] با عدم [[بلوغ]]، پیوندی مستقیم دارد. وقتی [[بلوغ]] فرا می‌رسد، [[انسان]] کاستی‌اش را دریافته و در پی [[همسر]] بر می‌آید، تا در کنارش به کمال رسد» <ref>[[سید محمد جواد فاضلیان|فاضلیان، سید محمد جواد]]؛ [[قیام (مقاله)|قیام]]، ص ۲۸۲ تا ۲۸۳.</ref>.