منظور از عرضه امانت در آیه امانت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[قرآن کریم]] برای همه هستی [[حیات]] و [[شعور]] و [[ادراک]] قایل است. در [[قرآن]]، [[سخن]] از [[تحمید]] و [[تسبیح]] و [[تسلیم]] و [[سجود]] همه موجودات است و در این [[آیه]] نیز هم صدر آن بر نوعی مخاطبه میان [[خداوند]] و [[آسمان]] و [[زمین]] دلالت دارد و هم ذیل [[آیه]] که سخن از اباء و [[اشفاق]] از حمل [[امانت]]، دلیلی بر [[شعور]] موجودات عالم و تأییدی برای قول اخیر است.

::::::از سویی [[عرضه امانت]] بر [[آسمان]] و [[زمین]] و کوه‌ها در [[لباس]] [[تکوین]] نبود؛ زیرا از یک‌ سو، در امور [[تکوینی]] اِبا کردن و سرباززدن امکان ندارد و از سویی [[وحدت سیاق]] اقتضا می‌کند که [[عرضه امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و کوه‌ها همانند عرضه آن بر [[انسان]]، غیر [[تکوینی]] باشد، در نتیجه، حتماً با نوعی [[اختیار]] همراه است. [[اختیار]] در [[تکلیف]]، هنگامی معنا دارد که [[مکلف]] دارای [[شعور]] و [[ادراک]] باشد<ref>ادب فنای مقربان، ج۴، ص۳۳۵.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص:۴۲-۴۴.</ref>.

::::::تفاوت عرض با امر در این است که در اَمْر [[لزوم]] [[امتثال]] مطرح است؛ از این‌رو، هنگامی که [[خداوند]] [[آسمان]] و [[زمین]] را به آمدن امر کرد، آنها [[اطاعت]] کردند: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref> ولی در عَرْض، [[لزوم]] قبول مطرح نیست. از این‌رو، ابای اشفاقی آنها با لحن مهرآمیز مقبول شد و هیچ‌گونه تخطئه‌ای در آن راه نیافت<ref>تفسیر ابن عربی، ج۳، ص۴۱۸.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص:۴۴-۴۵.</ref>.