ویژگی‌های امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::'''ویژگی اول:''' این ویژگی یعنی [[عصمت]] [[امام مهدی]] {{ع}}، ثمرات و نتایجی را به دنبال دارد، از جمله اینکه:

::::::'''ویژگی دوم:''' (در نظر [[امامیه]]، او حتی در [[زمان غیبت]] نیز، یگانه [[رهبر]] الهی [[جهان]] و ملت‌های [[مسلمان]] است): این ویژگی برای باورمندان به [[رهبری]] ایشان ثمراتی دارد؛ همچنین تأثیر بسزایی در عمق‌بخشی و وسعت دادن به امر پالایش جانهای [[مؤمنان]] توسط [[خداوند]] بزرگ دارد. در نتیجه کسی که به [[رهبری]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در [[زمان غیبت]] باور دارد، ایمانش با توفیق الهی [[صیقل]] می‌یابد و با تعمیق [[اخلاص]] در وی، به کمال می‌رسد. اثرات [[ایمان]] فرد به [[رهبری]] مهدوی، به روشنی تمام در رفتارش منعکس می‌گردد و سرانجام منجر به عمل و جانفشانی و [[فداکاری]] خواهد شد. در حالی که به طور طبیعی کسی که ذهنش از این مفهوم خالی است، کم تر به عمل و [[فداکاری]] مبادرت می‌ورزد. این بدان [[دلیل]] است که در ذهن [[مؤمنان]]، مفهوم [[رهبری]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با شماری از حقایق گره خورده است:

::::::'''ویژگی سوم:''' هم عصری [[امام]] {{ع}} با نسل‌های متمادی از [[بشریت]] فوایدی دارد که به دو مورد آن اشاره می‌کنیم:

::::::'''ویژگی پنجم''' (ارتباط [[امام]] {{ع}} با [[مردم]] و گفت‌وگو با آنان): این کار حداقل دو فایده دارد؛ یکی برای خود حضرت و دیگری برای [[جامعه اسلامی]]:

::::::از خصوصیات [[امام]] [[قائم]] {{ع}} اینکه آن حضرت از [[ناحیه]] پدر از نسل [[امام حسین]]{{ع}} و از [[ناحیه]] مادر از نسل [[امام حسن]]{{ع}} است، از این‌رو که مادر [[امام باقر]]{{ع}} از فرزندان [[امام حسن]]{{ع}} است‌<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۸۴.</ref>.

::::::از ویژگی‌های او اینکه پس از [[ظهور]]، [[حضرت عیسی]]{{ع}} از [[آسمان]] آمده و پشت سر او [[نماز]] بجا می‌آورد<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۸۴.</ref>. و دیگر اینکه در آخر [[عمر]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} (که [[رجعت]] [[امامان]] به وجود می‌آید) پس از آنکه [[حضرت قائم]] {{ع}} از [[دنیا]] [[رحلت]] کرد، [[امام حسین]]{{ع}} بدن او را [[غسل]] می‌دهد<ref>بحار الانوار، ج ۵۴، ص ۳۴۷ به نقل از امام باقر {{ع}}.</ref>. و دیگر اینکه [[امام عصر]]{{ع}} شبیه [[حضرت یوسف|یوسف]] و [[حضرت عیسی|عیسی]] و [[حضرت موسی|موسی]]{{عم}} و [[محمد]]{{صل}} است‌<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۲ (مسائل رجعت در بحار، ج ۵۳ ص ۳۹ تا ۱۴۴ آمده است).</ref>. این هم درجای خود بسیار جالب است که بزرگ‌ترین چهره انقلابی [[تاریخ]]، حضرت سیدالشهداء [[امام حسین]]{{ع}} در [[غسل]] و [[کفن]] و دفن [[مصلح بزرگ]] [[جهان]] حضور یابد. از ویژگی‌های آن بزرگوار اینکه [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]] [[طاووس اهل بهشت]] است". و در عبارت دیگر فرمود: "چهره [[مهدی]] از فرزندانم همچون ماه تابان است، رنگ چهره‌اش عربی است و بدنش همانند جسم مردان [[بنی اسرائیل]] (بلندقد) است، [[زمین]] را همان‌گونه که پر از [[ظلم]] و [[جور]] شده، پر از عدل‌وداد می‌کند، اهل [[آسمان]] و [[زمین]] و پرندگان در هوا از [[حکومت]]ش [[راضی]] هستند، بیست سال [[حکومت]] می‌کنند"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰.</ref>. روزی [[پیامبر]] {{صل}} به دختر گرامی‌اش [[فاطمه]]{{س}} رو کرد و به این شخصیت‌ها افتخار کرده و فرمود: "[[بهترین]] [[پیامبران]] پدرت است، از ماست [[بهترین]] [[اوصیا]] که شوهرت [[امام علی|علی]]{{ع}} است، از ماست [[بهترین]] [[شهدا]] که عموی من حمزه است، از ماست آن‌کس که دو پر دارد و با آن دو پر در هر جای [[بهشت]] بخواهد به پرواز درمی‌آید و او پسر عموی پدرت، [[جعفر]] است، از ماست دو [[سبط]] این [[امت]]، دو آقای [[جوانان]] [[اهل بهشت]]، [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{عم}} و این دو فرزندان تو هستند و از ماست [[مهدی]]{{ع}} و او از فرزندان توست"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰، به نقل از طبرانی.</ref>. [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] ما دارای نشانه‌هایی از شش [[پیامبر]] است: اما نشانه‌اش‌ از [[حضرت نوح|نوح]]{{ع}} [[طول عمر]] است. اما نشانه‌اش از [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]]{{ع}} مخفی بودن محل ولادتش است. اما نشانه‌اش از [[حضرت موسی|موسی]]{{ع}} [[ترس]] از [[دشمن]] و [[غیبت]] است (که [[حضرت موسی|موسی]]{{ع}} از [[ترس]] فرعونیان از [[مصر]] به مدین رفت و مدتی مخفی بود). اما نشانه‌اش از [[حضرت عیسی|عیسی]]{{ع}} [[اختلاف]] [[رأی]] [[مردم]] درباره‌اش و اعتزال او از [[مردم]] است، اما نشانه‌اش از [[حضرت ایوب|ایوب]]{{ع}} [[گشایش]] و [[پیروزی]] پس از بلیات و گرفتاری است، اما نشانه‌اش از [[محمد]]{{صل}} [[قیام]] به [[شمشیر]] است"<ref>اعلام الوری، ص ۴۰۲.</ref>. و در بعضی [[روایات]]، نشانه‌ای از [[حضرت یوسف]]{{ع}} نیز ذکر شده و آن زندان است. (شاید منظور دوری او از دوستانش که به منزله زندانی بودن او است).<ref>اعلام الوری، ص ۴۰۲.</ref> از ویژگی‌های [[امام]] [[قائم]] {{ع}} اینکه [[امام حسین]]{{ع}} فرمود: "او از نظرها [[پنهان]] است، تا کسی او را به [[بیعت]] خود نخواند و او زیر [[پرچم]] هیچ [[رهبر]] ناشایستی نرود"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۹.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۲۳-۲۶.</ref>.

::::::[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[امامت]] امت‌<ref>منظور امامت معصومین است.</ref> [[صلاح]] نیست مگر برای شخصی که دارای سه خصلت باشد:

::::::آری؛ [[علی]]{{ع}} در آن عصر سخت [[اسلام]]، [[آینده]] امیدآفرین را نوید می‌دهد، ([[ائمه]]{{عم}} نیز در هر [[فرصت]] مناسبی، از [[ظهور]] و [[نهضت]] [[عظیم]] [[علوی]] جهانی [[مهدی موعود]]{{ع}} و ویژگی‌های او و [[حکومت]] و یارانش خبر می‌دادند).

::::::از [[علامه مجلسی]] [[نقل]] شده که می‌گوید: این بخش از [[خطبه]] در رابطه با [[حضرت مهدی]]{{ع}} می‌باشد و هم‌چنین [[ابن ابی الحدید]] این نظر را به [[شیعه امامیه]] نسبت می‌دهد<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۱۰، ص ۹۶.</ref>. و نیز علّامه خویی همین نظر را [[تأیید]] نموده‌<ref>شرح نهج البلاغه، محقق خویی، ج ۱۰، ص ۳۵۱.</ref> و [[عقیده]] [[طایفه]] [[معتزله]] را که می‌گویند: "آن [[حضرت]] در [[آینده]] و [[آخر الزمان]] به [[دنیا]] خواهد آمد و مدتی [[پنهان]] بوده، بعد [[قیام]] می‌کند" رد می‌نماید؛ چرا که ما [[دلایل عقلی]] و [[نقلی]] و [[روایات]] و [[اخبار]] [[متواتر]] و فراوان داریم که هیچ‌گاه [[زمین]] از [[حجت]] [[حقّ]] و [[امام]] [[معصوم]] خالی نمی‌باشد و در کتب [[اهل تسنن]] نیز مکرر آمده است<ref>الإمام المهدی عند أهل السنه.</ref>. به علاوه [[عقیده]] ما [[شیعیان]] [[دوازده امامی]] بر آن است که حضرتش در زمان خاصی (سال ۲۵۵ ه ق) در سامراء از [[پدر]] و [[مادر]] خاص ([[امام حسن عسکری]] و [[نرجس خاتون]]{{عم}}) با تمام خصوصیاتش به [[دنیا]] آمده و اکنون زنده و در پرده [[غیبت]] به سر می‌برد؛ همانند [[خورشید]] در پشت ابرها که باز [[نور]] و انرژی حیات‌بخش آن به تمام موجودات [[زمین]] می‌رسد. البته [[پنهان]] بودن آن ولی اللّه اعظم{{ع}} از دید [[مردم]] به خاطر [[مصالح]] و [[حکمت]] است و آن‌گاه که زمینه‌های [[اجتماعی]] و [[علمی]] و... فراهم شود، به [[فرمان الهی]] [[قیام]] می‌کند و [[بشریت]] را از [[بدبختی]] و [[ظلم]] و [[فساد]] [[نجات]] می‌دهد.

::::::[[امام علی]]{{ع}} در [[بیان]] ویژگی‌های آن [[منجی موعود]] می‌فرماید:

::::::[[امام حسین]] {{ع}} جد [[حضرت مهدی]] {{ع}} نیز هنگامی که [[مردم]] از ایشان در مورد [[مهدی]] {{ع}} سؤال کردند و گفتند: چگونه و با چه چیزی [[مهدی]] {{ع}} بازشناخته می‌شود؟

::::::[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: این امر متعلق به خردسال‌ترین و فراموش‌شده‌ترین ما است و [[خداوند]] دانشی به او عطا می‌فرماید و او را به حال خویش رها نمی‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۴۳.</ref>.

::::::او این‌گونه است و با [[نص]] و تأکید [[پیامبر]] {{صل}} در [[حدیث ثقلین]] که [[شیعه]] و [[اهل تسنن‌]] در مورد آن اتفاق‌نظر دارند، هم‌سنگ [[قرآن]] است.

::::::[[امام باقر]] {{ع}} چه زیبا ایشان را توصیف کرده‌اند، [[امام]] فرمود: [[علم]] و [[آگاهی]] از [[کتاب خداوند]] عز و جل و [[سنت پیامبر]] او، آن‌گونه که کشت و گیاه به [[بهترین]] نحو ممکن می‌روید و رشد می‌کند، در [[دل]] [[مهدی]] ما می‌روید. هرکس از شما زنده بود و او را دید، زمان دیدار ایشان باید به او بگوید {{عربی|السلام علیک یا اهل بیت الرحمة و النبوة و معدن العلم و موضع الرسالة}} [[سلام]] بر تو ای [[اهل بیت]] [[رحمت]] و [[نبوت]] و معدن [[دانش]] و محل [[رسالت]]<ref>همان منبع، ص ۳۶.</ref>.

::::::در مورد [[علم به غیب]] ایشان، آن‌گونه که در [[توقیعات]] آمده، ما در مبحث جداگانه‌ای از آن سخن گفته‌ایم.

::::::در مورد [[پارسایی]] و [[زهد]] ایشان هم باید گفت که [[پارسایی]] یکی از شرایط الهی برای احراز [[مقام]] [[امامت]] است و کسی به این [[منصب]] و [[مقام]] نمی‌رسد مگر آنکه این شرط در او باشد. در اینجا بخشی از یکی از زیباترین دعاهایی که برای [[شیعیان]] بسیار شناخته‌شده و مألوف است ذکر می‌کنیم. در این [[دعا]] آمده است: پس از آنکه بر آنها شرط کردی که از [[مقامات]] این دنیای پست، [[زهد]] پیشه کنند و راه [[پارسایی]] پیشه گیرند و زیورها و نمایشات آن‌را کنار بنهند، آنها این شرط را پذیرفتند و دانستنی که آنها به این امر وفا دارند، پس از آن، آنان را پذیرفتی و به خود نزدیک کردی و به آنها ذکر [[خدا]] و ثنا و [[ستایش]] [[آشکار]] دادی و فرشتگانت را بر آنان فرو فرستادی و آنها را با [[وحی]] گرامی داشتی و با [[دانش]] خود از آنها پذیرایی کردی و آنها را وسیله [نزدیکی به‌] درگاهت ساختی ... الخ<ref>دعای ندبه.</ref>.

::::::بنابراین، پذیرفته شدن، نزدیک شدن به [[خدا]]، فرود آمدن [[فرشتگان]] و بزرگ داشتن با [[وحی]] و به دست آوردن [[علم]] و [[دانش]] و وساطت میان [[خدا]] و بندگانش ... جز با شرط یاد شده ([[زهد]]) تحقق نمی‌یابد، زیرا تمام این امور، برآمده از این شرط است و این شرط اصلی و واقعی وجود [[انسان]] الهی بر روی این کره خاکی است. [[پیامبر]] [[اسلام]] {{صل}} که [[برترین]] [[پیامبر]]ان و ارجمندترین آنان است، آن‌گونه که در [[تاریخ]] آمده برای رفع گرسنگی‌ سنگ بر شکم می‌بست، [[حضرت علی]] {{ع}} نیز [[دنیا]] را سه طلاقه کرد، به‌گونه‌ای که جای هیچ‌گونه بازگشتی برای آن نگذاشت.

::::::البته این مبحث تنها اشاره‌ای گذرا به این مسئله دارد و قصد آن ندارد که به بررسی دقیق و عمیق آن بپردازد.

::::::بنابراین، [[مهدی]]، همان [[مصلح جهانی]]، از این راه که راه پدران و اجداد او بوده است، [[منحرف]] نشده است. [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: [[قائم]] {{ع}} تنها [[لباس]] زبر و خشن می‌پوشد و خوراک او چیزی جز خوراک‌های درشت و خشن و بی‌نان و خورش نیست<ref>عزیز الله العطاردی، مسند الامام الرضا {{ع}}، ج ۱، ص ۲۱۹.</ref>.

::::::لازم به ذکر است که عین این [[حدیث]] و دقیقا همین متن از [[امام صادق]] {{ع}} نیز [[روایت]] شده است. در مورد [[صبر]] و [[شکیبایی]] [[امام]] {{ع}} هم باید گفت که این بخش از [[دعای ندبه]] اشاره به آن دارد: خداوندا! بلا افزون شده و [[پنهان]] [[آشکار]] و پرده فروافتاده و امید قطع شده، [[زمین]] تنگ شده [چیزی نمی‌روید] و [[آسمان]] منع (نمی‌بارد) و تنها تویی که کمک‌کار و یاری‌دهنده‌ای، شکایت تنها به تو می‌بریم و در [[آسایش]] و [[سختی]] به تو تکیه و [[توکل]] می‌کنیم، خداوندا بر [[محمد]] و [[آل محمد]] [[درود]] بفرست و آنانی که اولی الامرند و تو فرمانبرداری از آنان را بر ما [[واجب]] گردانیدی و [[مقام]] و [[منزلت]] آنها را به ما شناسانده‌ای، به [[حق]] آنها تو را سوگند می‌دهیم، گشایشی با شتاب و نزدیک برای ما پیش آر<ref>البحر العاملی، وسائل الشیعة، ج ۸، ص ۱۸۵.</ref>. نگارنده با قاطعیت تمام می‌گوید کسی [[توانایی]] شرح این قطعه نورانی را ندارد. زیرا بی‌شک شرح آن باعث می‌شود درخشانی و [[نورانیت]] و [[زیبایی]] آنکه هرکس در زمان خواندن، خود بدان پی می‌برد، از بین برود.

::::::در مورد [[عبادت]] و دعای [[امام]] {{ع}} هم باید گفت که ایشان مانند پدران و اجدادشان، تنها [[هدف]] زندگی را (جلب) رضای [[خدا]] می‌داند و هیچ کاری انجام نمی‌دهد مگر آنکه [[خدا]] را در آن می‌بیند، چه پیش از انجام کار و چه پس از انجام کار در پی این [[هدف]] است. در یک [[دعا]] که از ایشان [[نقل]] شده، آمده است: ای که (گردش) شب و روز در تو دگرگونی و تغییر به وجود نمی‌آورد، تو را به آنچه [[نوح]] خواند و او و همراهانش را [[نجات]] دادی و [[قوم]] مخالف و [[دشمن]] او را هلاک فرمودی، می‌خوانم. تو را به همان اسمی که [[خلیل]] تو [[ابراهیم]]، آنگاه که تو را خواند و نجاتش دادی و [[آتش]] را بر او سرد و محل امن کردی، می‌خوانم. تو را به آن نام مقدس که [[موسی]] کلیم الله تو را به آن خواند و رود نیل را برای او شکافتی و فرعون و همراهانش را غرق کرد، می‌خوانم، تو را به آن نامی که [[عیسی]] [[روح]] الله، ذات پاکت را به آن نام خواند و دعایش را [[مستجاب]] کردی و او را از شر دشمنانت [[نجات]] دادی، می‌خوانم، تو را به آن نامی که حبیب و [[برگزیده]] و [[پیامبر]]ت، [[محمد]] {{صل}}، تو را خواند و تو به او پاسخ داده و او را از احزاب و [[جنگ خندق]] [[نجات]] دادی و او را بر دشمنانت پیروز گرداندی، می‌خوانم<ref>صحیفة المهدی، ص ۷۰.</ref>.

::::::دعای این بزرگان و ستارگان درخشان و این [[پیامبر]]ان و اولی العزمان، بدون عمل و [[عبادت]] پی‌درپی نبود، بلکه شاید [[دعا]] برای آنها، آخرین مرحله از مراحل [[عبودیت]] بود؛ یعنی آنان پس از به کارگیری تمام تلاش و [[قدرت]] و توان خود، به [[دعا]] می‌پرداختند. آنها پس از همه این کارها به [[خدا]] پناه می‌برند و [[مهدی]] {{ع}} نیز چنین می‌کند.

::::::در مورد دلیری و [[شجاعت]] و [[پایداری]] و [[ایمان]] [[امام]] {{ع}} در [[عقیده]] و دینش نیز باید گفت که ایشان آن‌را از جدش، [[پیامبر]] {{صل}} و [[علی]] {{ع}} و اجداد پاکش {{ع}} که جز از [[خداوند]] از هیچ کس دیگر نمی‌هراسیدند، به [[ارث]] برده است. او چگونه می‌تواند [[شجاع]] و دلیر نباشد در حالی که سخت‌ترین و دشوارترین و خطرناک‌ترین و سرنوشت‌سازترین [[مأموریت]] که همان [[قیام]] ضد [[باطل]] و گستردن [[عدالت]] و داد و گسترش [[حق]] است، به او سپرده شده و او متولی آن شده است. برای بیان [[شجاعت]] [[امام]] {{ع}} باید به جنگ‌هایی توجه داشت که [[امام]] برای اجرای این [[مأموریت]] وارد آن می‌شود و همه [[پیامبران]] و [[اوصیاء]] نیز در این راه و برای محقق ساختن آن تلاش کرده‌اند. اوست که [[زمین]] را پس از آنکه آکنده از [[بیداد]] و [[ستم]] و [[جور]] شده، سرشار و لبریز از [[عدالت]] و داد و [[انصاف]] می‌کند. جبهه [[ظلم و ستم]]، یارانی برای خود دارد که آنها در جنگ‌ها و [[درگیری‌ها]] هیچ‌گونه محدودیت و خط قرمزی نمی‌شناسند، آنها در مقابله و [[جنگ]] با دشمنانشان به صورت [[انسان‌ها]] و براساس [[قوانین]] آنها عمل نمی‌کنند، بلکه آنها به صورت شیاطین‌اند که [[امام]] {{ع}} با آنها روبرو و بر آنها پیروز می‌شود.

::::::شایان ذکر است، آنچه گفته شد، تنها قطره‌ای از دریای محاسن و صفات آن نجات‌دهنده و رهایی‌بخش جهانی است»<ref>[[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۸۲.</ref>.

::::::از [[امام حسین]]{{ع}} [[نقل]] شده است: {{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلاً وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً كَذَلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَقُول}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۱۸. اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد خداوند آن روز را به قدری طولانی فرماید تا آنکه مردی از فرزندان من خروج نماید و زمین را از عدل و داد آکنده سازد همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد، از رسول خدا{{صل}} چنین شنیدم.</ref>

::::::[[سعید بن جبیر]] گوید: از [[امام سجاد]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|فِي اَلْقَائِمِ مِنَّا سُنَنٌ مِنْ سُنَنِ اَلْأَنْبِيَاءِ... فأما مِنْ آدَمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ نُوحٍ وَ سُنَّةٌ مِنْ إِبْرَاهِيمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُوسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ عِيسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ أَيُّوبَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَأَمَّا مِنْ آدَمَ وَ مِنْ نُوحٍ فَطُولُ اَلْعُمُرِ وَ أَمَّا مِنْ إِبْرَاهِيمَ فَخَفَاءُ اَلْوِلاَدَةِ وَ اِعْتِزَالُ اَلنَّاسِ وَ أَمَّا مِنْ مُوسَى فَالْخَوْفُ وَ اَلْغَيْبَةُ وَ أَمَّا مِنْ عِيسَى فَاخْتِلاَفُ اَلنَّاسِ فِيهِ وَ أَمَّا مِنْ أَيُّوبَ فَالْفَرَجُ بَعْدَ اَلْبَلْوَى وَ أَمَّا مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَالْخُرُوجُ بِالسَّيْفِ}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۲۲. در مقام ما سنّتهایی از انبیاء وجود دارد... امّا از آدم و نوح طول عمر، و امّا پنهانی ولادت و کناره‌گیری از مردم، و امّا از موسی خوف و غیبت، و امّا از عیسی اختلاف مردم درباره او، و امّا از ایّوب فرج پس از گرفتاری، و از محمّد{{صل}} خروج با شمشیر است.</ref>