پرش به محتوا

هزینه‌های عمومی دولت اسلامی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 '
جز (جایگزینی متن - '\. \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به '. $1 ')
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ')
خط ۱۸: خط ۱۸:
[[پرونده:1100700.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[عباس علی عمید زنجانی]]]]
[[پرونده:1100700.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[عباس علی عمید زنجانی]]]]
::::::آیت‌الله '''[[عباس علی عمید زنجانی]]''' و حجت الاسلام '''[[ابراهیم موسی‌زاده]]''' در کتاب ''«[[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:
::::::آیت‌الله '''[[عباس علی عمید زنجانی]]''' و حجت الاسلام '''[[ابراهیم موسی‌زاده]]''' در کتاب ''«[[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:
::::::«بخشی از [[هزینه‌های عمومی]] [[دولت]] با [[عناوین]] کلی در [[آیات]] [[زکات]]، [[خمس]]، [[انفال]] بیان شده است که برخی از آنها مانند “فی [[سبیل]] الله” قابل توسعه به هر نوع هزینه‌های عمومی بر اساس [[مصالح اجتماعی]] و [[منافع ملی]] است. شیوه تقسیم [[درآمدهای عمومی]] در عصر [[نبوی]] بدان سان بوده که به صورت یومیه، هر [[روز]] درآمدها به مصارف خود هزینه می‌شده است و [[دستور پیامبر]] [[اسلام]]{{صل}} بر کاتب [[دیوان]] آن بود که در هر مورد تا سه روز مرا یاد آوری<ref>ر.ک: محمود المرسی، التنظیم المحاسبی للاموال العامه، ص۱۶۶.</ref>. به این ترتیب [[بیت‌المال]] به وجود آمد و محاسبات آن را [[پیامبر اسلام]]{{صل}} شخصاً بر عهده داشت به طوری که یک بار یکی از [[یاران]] خود را [[مأمور]] [[حسابرسی]] نمود، وی در پاسخ گفت این قسمت از [[اموال]] [[مال]] شماست و این قسمت به خود من [[هدیه]] داده شده است و [[پیامبر]]{{صل}} در پاسخ فرمود: چگونه است افرادی را برای کاری می‌گماریم و سپس می‌گوید اینها مال شماست و اینها از آن من است؟ آیا او اگر در [[خانه]] [[پدر]] و مادرش می‌نشست کسی برای او هدیه می‌آورد و سپس فرمود: هر کس را که به کاری می‌گماریم و [[حقوق]] و [[پاداش]] کار او را می‌پردازیم هر [[مالی]] را که از آن خود کند [[غلول]] ([[خیانت]] و [[سرقت]]) است<ref>ر.ک: ابن تیمیه، الحسبه فی الاسلام، ص۱۳، قاهره ۱۹۳۴.</ref>.
 
«بخشی از [[هزینه‌های عمومی]] [[دولت]] با [[عناوین]] کلی در [[آیات]] [[زکات]]، [[خمس]]، [[انفال]] بیان شده است که برخی از آنها مانند “فی [[سبیل]] الله” قابل توسعه به هر نوع هزینه‌های عمومی بر اساس [[مصالح اجتماعی]] و [[منافع ملی]] است. شیوه تقسیم [[درآمدهای عمومی]] در عصر [[نبوی]] بدان سان بوده که به صورت یومیه، هر [[روز]] درآمدها به مصارف خود هزینه می‌شده است و [[دستور پیامبر]] [[اسلام]]{{صل}} بر کاتب [[دیوان]] آن بود که در هر مورد تا سه روز مرا یاد آوری<ref>ر.ک: محمود المرسی، التنظیم المحاسبی للاموال العامه، ص۱۶۶.</ref>. به این ترتیب [[بیت‌المال]] به وجود آمد و محاسبات آن را [[پیامبر اسلام]]{{صل}} شخصاً بر عهده داشت به طوری که یک بار یکی از [[یاران]] خود را [[مأمور]] [[حسابرسی]] نمود، وی در پاسخ گفت این قسمت از [[اموال]] [[مال]] شماست و این قسمت به خود من [[هدیه]] داده شده است و [[پیامبر]]{{صل}} در پاسخ فرمود: چگونه است افرادی را برای کاری می‌گماریم و سپس می‌گوید اینها مال شماست و اینها از آن من است؟ آیا او اگر در [[خانه]] [[پدر]] و مادرش می‌نشست کسی برای او هدیه می‌آورد و سپس فرمود: هر کس را که به کاری می‌گماریم و [[حقوق]] و [[پاداش]] کار او را می‌پردازیم هر [[مالی]] را که از آن خود کند [[غلول]] ([[خیانت]] و [[سرقت]]) است<ref>ر.ک: ابن تیمیه، الحسبه فی الاسلام، ص۱۳، قاهره ۱۹۳۴.</ref>.


در [[زمان]] [[خلیفه اول]] بیت‌المال به اطراف [[مدینه]] انتقال یافت و با آمدن [[ایرانیان]] در دوره [[خلیفه دوم]] واژه دیوان برای اولین بار به معنی محل محاسبات عمومی اختصاص یافت.
در [[زمان]] [[خلیفه اول]] بیت‌المال به اطراف [[مدینه]] انتقال یافت و با آمدن [[ایرانیان]] در دوره [[خلیفه دوم]] واژه دیوان برای اولین بار به معنی محل محاسبات عمومی اختصاص یافت.
۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش