آثار عاطفی شناخت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*'''[[محبت]] و [[عشق]] به [[امام]]''': یکی از آثار [[شناخت امام]] و [[معرفت]] به او [[محبت]] و [[عشق]] به اوست. وقتی [[امام]] درست بشناسیم و به نقش او و جایگاهش در [[هدایت باطنی]] و ارائه طریق پی ببریم، خودبه‌خود [[عشق]] و [[محبت]] او در [[دل]] ما زنده خواهد شد؛ زیرا [[محبت به امام]] [[محبت]] [[خداوند]] را به دنبال دارد و [[امام]] کسی است که [[غرق]] در [[محبت]] [[خداوند]] است. در [[دعا]] خطاب به [[امام]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|وَ التَّامِّينَ فِي مَحَبَّةِ اللَّهِ}}: "[[سلام]] بر شما که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده‌اید..."<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.</ref>. [[امام]] در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده است و کسی که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده باشد، مورد [[محبت]] [[مردم]] است. در دعایی خطاب به [[ائمه]]{{عم}} می‌خوانیم: "هر که شما را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را [[دوست]] داشته و هر که با شما [[کینه]] ورزد، باخدا [[کینه]] ورزیده است"<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۷).</ref>.  

:::::*'''ایجاد حالت انگیزشی [[قوی]] برای [[پیروی از امام]]''': چنان‌که گفته شد [[شناخت]] و [[معرفت امام]] [[دوستی]] و [[محبت]] وی را به دنبال دارد و [[دوستی]] و [[محبت به امام زمان]]{{ع}} موجب می‌شود انگیزه لازم در افراد برای [[پیروی]] از آن [[حضرت]] به وجود آید؛ زیرا بر اثر [[دوستی]] و [[محبت]]، ارتباط عمیق و صمیمی با [[امام زمان]]{{ع}} برقرار می‌شود و با ایجاد چنین ارتباطی، فرد به [[وجود امام]]{{ع}} احساس نیاز بیشتری می‌کند و [[غیبت]] او به حضور تبدیل خواهد شد. در روایتی آمده است کسانی که [[غیبت امام زمان]]{{ع}} نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، همیشه [[امام]] را حاضر و ناظر می‌بینند. [[امام سجاد]]{{ع}} در این زمینه می‌فرماید: "[[مردم]] زمان [[غیبت حضرت مهدی]]{{ع}} که [[معتقد به امامت]] اویند و در [[انتظار ظهور]] او نشسته‌اند، با فضیلت‌ترین [[مردم]] دنیایند؛ زیرا [[خداوند]] [[عقل]] و فهمی به آنان عطا کرده که [[غیبت]] نزد آنان به منزله [[ظهور]] و مشاهده گشته است. آنان همانند مجاهدانِ در رکاب پیامبرند. آنان [[مخلصان]] [[حقیقی]] و [[شیعیان راستین]] ما و داعیان به [[دین]] [[خدای تعالی]] در [[نهان]] و آشکارند"<ref>{{متن حدیث|...يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۳۲۰، ح۳).</ref>.  

:::::*'''[[محبت]] به [[دوستان]] و [[پیروان]] [[امام]]''': همان‌طور که [[شناخت امام]]{{ع}} [[دوستی]] و [[محبت]] ایشان را به دنبال دارد، [[محبت]] و [[دوستی]] به [[دوستان]] آن [[حضرت]] را نیز در پی خواهد داشت. در این زمینه نیز [[روایات]] بسیاری [[نقل]] شده است. در روایتی [[امام]]{{ع}} معیار [[دشمنی]] با خود را [[دشمنی]] با [[دوستان]] خود می‌داند. [[راوی]] می‌پرسد چگونه با شما [[دشمنی]] می‌ورزیم، بعد از اینکه [[مقام]] و [[منزلت]] شما را نزد [[خدا]] شناخته‌ایم؟ [[امام]]{{ع}} فرمودند: "این‌گونه که [[دشمنی]] کنید با [[دوستان]] ما و [[دوست]] بدارید [[دشمنان]] ما را. به [[خدا]] [[پناه]] برید از [[دوست]] داشتن دشمنانمان و [[دشمنی]] دوستانمان..."<ref>{{متن حدیث|وَ كَيْفَ نُبْغِضُكُمْ بَعْدَ مَا عَرَفْنَا مَحَلَّكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ مَنْزِلَتَكُمْ قَالَ {{صل}} بِأَنْ تُبْغِضُوا أَوْلِيَاءَنَا وَ تُحِبُّوا أَعْدَاءَنَا فَاسْتَعِيذُوا بِاللَّهِ مِنَ مَحَبَّةِ أَعْدَائِنَا وَ عَدَاوَةِ أَوْلِيَائِنَا...}} (مجلسی، محمدباقر، ج۲۷، ص۵۹، ح۲۰).</ref>. در دعایی خطاب به [[ائمه]]{{عم}} می‌خوانیم: {{متن حدیث| مُوَالٍ لَكُمْ وَ لِأَوْلِيَائِكُمْ...}}: "با شما و [[دوستان]] شما دوستم..."<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>. بنابراین همان‌طور که [[دوستی]] و [[ولایت]] با خود [[امام]]{{ع}} لازم و ضروری است، [[ولایت]] و [[دوستی]] با [[دوستان]] و [[محبان]] آن [[حضرت]] ضروری و لازم است.  

:::::*'''[[بغض]] و نفرت از [[دشمنان]] [[امام]]''': همان‌طور که [[شناخت امام]]{{ع}} [[دوستی]] و [[محبت]] وی را به دنبال دارد، [[بغض]] و نفرت از [[دشمنان]] آن [[حضرت]] را در پی خواهد داشت. در این زمینه نیز [[روایات]] بسیاری [[نقل]] شده است. [[مرحوم مجلسی]] بابی را بدین عنوان گشوده و چندین [[روایت]] [[نقل]] کرده است. از [[امام صادق]]{{ع}} در این زمینه [[نقل]] شده است: "[[دوستی]] [[اولیای خدا]] [[واجب]] است. [[ولایت]] آنان لازم است و [[بیزاری از دشمنان]] آنان [[واجب]] است"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الصَّادِقِ {{ع}} قَالَ: حُبُّ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ وَاجِبٌ وَ الْوَلَايَةُ لَهُمْ وَاجِبَةٌ وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِهِمْ وَاجِبَةٌ...}} (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۲، ح۳).</ref>. آن [[حضرت]] همچنین می‌فرماید: "[[دروغ]] می‌گوید کسی که مدعی است ما را [[دوست]] دارد، ولی از [[دشمنان]] ما بیزاری نمی‌جوید"<ref>{{متن حدیث|كَذَبَ مَنِ ادَّعَى مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا}} (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۸).</ref>. از [[حضرت رضا]]{{ع}} [[روایت]] شده است: "کمال [[دین]] با [[ولایت]] ما و [[بیزاری از دشمنان]] ماست"<ref>{{متن حدیث|كَمَالُ الدِّينِ وَلَايَتُنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا}} (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۹).  </ref>. همچنین در [[دعا]] خطاب به [[ائمه]]{{عم}} می‌خوانیم: "با [[دشمنان]] شما دشمنم و معاند ایشانم. با هر که با شما بر سر [[آشتی]] باشد، در [[آشتی]] به سر می‌برم و با هر که با شما سر [[جنگ]] دارد در حال جنگم..."<ref>{{متن حدیث|مُبْغِضٌ لِأَعْدَائِكُمْ وَ مُعَادٍ لَهُمْ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴).</ref>.