ویژگی‌های حکومت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#{{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آن‌ها می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش کنند؛ [[ولی خدا]] جز این نمی‌خواهد که [[نور]] خود را کامل کند، هر چند [[کافران]] ناخشنود باشند!* او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[آیین حق]] فرستاد، تا آن را بر همه [[آیین‌ها]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته‌باشند<ref>توبه، ۳۲ و ۳۳.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آنان می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش سازند؛ [[ولی خدا]] [[نور]] خود را کامل می‌کند هر چند [[کافران]] خوش نداشته باشند!* او کسی است که [[رسول]] خود را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاد تا او را بر همه [[ادیان]] غالب سازد، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته باشند<ref>صف، ۸ و ۹.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا}}؛ او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاده تا آن را بر همه [[ادیان]] پیروز کند؛ و کافی است که [[خدا]] [[گواه]] این موضوع باشد<ref>فتح، ۲۸.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛ و در [[حقیقت]]، در [[زبور]] پس از [[تورات]] نوشتیم که [[زمین]] را [[بندگان]] [[شایسته]] ما به [[ارث]] خواهند برد<ref>انبیا، ۱۰۵.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}؛ [[خدا]] به کسانی از شما که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند، [[وعده]] داده است که حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار دهد؛ همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند [[جانشین]] [خود] قرار داد، و آن [[دینی]] را که برایشان [[پسندیده]] است به سودشان مستقر کند، و بیمشان را به ایمنی‌ مبدل گرداند، [تا] مرا [[عبادت]] کنند و چیزی را با من شریک نگردانند، و هر کس پس از آن به [[کفر]] گراید؛ آنانند که نافرمانند<ref>نور، ۵۵.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاة وَآتَوُا الزَّكَاة وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَة الأُمُورِ}}؛ همان کسانی که چون در [[زمین]] به آنان [[توانایی]] دهیم، [[نماز]] برپا می‌دارند و [[زکات]] می‌دهند و به کارهای [[پسندیده]] وامی‌دارند، و از کارهای [[ناپسند]] باز می‌دارند، و فرجام همه [[کارها]] از آنِ خداست"<ref>حج، ۴۱.</ref>. اولین [[آیه]] [[مبارک]] خبر می‌دهد که قضای حتمی [[الهی]]، [[پاداش]] [[التزام]] به خط [[ایمان]] و [[نیکی]] - گذشته از [[پاداش اخروی]] - پاداشی دنیوی است که همان [[وراثت زمین]] و [[حکومت]] بر آن باشد؛ آنجا که همواره در [[دنیا]] و [[آخرت]] پایان کار را از آن پرهیزگاران دانسته است‌<ref>تفسیر المیزان ۱۴، ۳۲۹- ۳۳۱.</ref>، [[آیه]] دوم بر این نکته تصریح می‌نماید که آنان که [[خداوند متعال]] حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار خواهد داد، از میان [[مسلمانان]]، کسانی هستند که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند؛ کسانی که در [[زمین]] مورد [[استضعاف]] واقع شده اجازه [[عبادت]] آزادانه به آن‌ها داده نمی‌شد. [[آیه]] مزبور بر این نکته تأیید می‌نماید که این افراد، به [[دینی]] که [[خداوند متعال]] برای آنان خواسته است گردن می‌نهند. چنان‌که از [[تدبر]] در این دو [[آیه]] بر می‌آید هر دو [[آیه]] در باره [[عصر ظهور]] [[مهدوی]] بحث می‌کنند<ref>مرحوم [[علامه طباطبائی]] در [[تفسیر]] [[المیزان]] سایر اقوال را که [[مفسران]] در این باب آورده‌اند مورد موشکافی قرار داده و ثابت کرده است که این نظریات با دلالات آیه‌ای که نمی‌توان جز بر [[دولت مهدوی]] تفسیرش کرد هماهنگی ندارد.

:::::#'''[[توحید]] سراسری در همه زمینه‌ها:''' [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند هیچ [[کافر]] و [[مشرک]] پیدا نمی‌شود، مگر اینکه [[قیام]] او را [[انکار]] کرده و ناپسند می‌شمرد- ولی کار به جایی می‌رسد- که اگر [[کافر]] و مشرکی در شکم سنگی سخت، [[پنهان]] شده باشند، آن سنگ می‌گوید: ای [[مؤمن]] در شکم من [[کافر]] است مرا بشکن و او را بکش"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[قائم]] {{ع}} همه [[دین]] را در همه عالم [[آشکار]] می‌سازد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] {{ع}} هر [[منافق]] شکاکی را به قتل می‌رساند"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. و نیز [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "حکومت‌های [[باطل]] نابود گردد، حکومتش شرق و غرب را فراگیرد، [[دین خدا]] به وسیله [[قائم]] {{ع}} زنده گردد و [[بدعت‌ها]] و باطل‌ها نابود شود"<ref>منتخب الأثر، ص ۴۷۱ الی ۴۷۳؛ البته در آغاز، امام {{ع}} براساس دلیل و منطق با مردم برخورد می‌کند و حجت را بر آنها تمام می‌نماید. [[امام باقر]]{{ع}} در این‌باره فرمود: [[امام]] [[قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: «مردم مکه به سوی من نمی‌آیند، ولی من می‌فرستم سراغ آنها و به آنچه که شایسته من است، بر آنها استدلال می‌کنم»؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۰۷.</ref>. به این ترتیب [[وحدت]] جهانی معنوی پدید می‌آید. به این ترتیب می‌بینیم [[توحید]] در [[حکومت]] و [[سیاست]] و [[دین]] و قانون و در یک کلمه [[توحید]] در تمام زمینه‌ها که شالوده اساسی یک [[حکومت]] درخشان است، در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} تحت رهنمودهای آن بزرگ‌مرد الهی پدیدار می‌شود، به عبارت دیگر: [[نفوس]] [[مردم]] [[تکامل]] و رشد می‌یابد که در این صورت پایه نخستین [[حکومت]] [[عدل]] جهانی برقرار شده است، آن هم در سطح کل [[جهان]]، چنان‌که در ذیل روایتی از [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است: "در تمام نقاط [[مشرق]] و [[مغرب]] کسی باقی نمی‌ماند جز اینکه [[معتقد]] به یکتایی خداست"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۹۶.</ref>. و چنان‌که [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]]{{ع}} ما  [[قیام]] کرد، [[خداوند]] دست رحمتش را بر سر بندگانش می‌گذارد و به وسیله آن عقل‌ها و اندیشه‌هایشان را به کمک هم گرفته و کامل می‌سازد"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ قَائِمُنَا، وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلى‏ رُؤُوسِ‏ الْعِبَادِ، فَجَمَعَ‏ بِهَا عُقُولَهُمْ‏ وَكَمَلَتْ بِهِ أَحْلامُهُم‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۲۵.</ref>. در اینجا اضافه می‌کنیم که آن حضرت [[اسلام]] را مو به مو و با کمال قاطعیت اجراء می‌کند، زناکار همسردار را سنگ‌سار می‌نماید و مانع [[زکات]] را گردن می‌زند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>.

:::::#'''[[پیشرفت]] عجیب [[علوم]]:''' شکی نیست که [[علم]] و [[دانش]] و رشد فکری و فرهنگی نقش بسزایی در [[تکامل انسان]] دارد و بسیاری از مشکلات سر راه [[تکامل]] را رفع می‌کند، در عصر [[انقلاب جهانی]] [[مهدی]]{{ع}}، یکی از امور، [[پیشرفت]] عجیب [[علوم]] در تمام زمینه‌ها است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "اصول [[علم]] و [[دانش]] دارای بیست و هفت حرف (رشته) است، تمام [[پیامبر]]ان آنچه برای [[مردم]] تا حال آورده‌اند دو حرف بوده، وقتی که [[قائم]]{{ع}} ما [[قیام]] کند، بیست و پنج حرف دیگر [[علوم]] را نیز [[آشکار]] می‌سازد و در میان [[مردم]] رواج می‌دهد و ضمیمه آن دو حرف می‌کند تا بیست و هفت حرف تکمیل گردد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. این [[پیشرفت]] نه تنها در [[علوم]] انسانی، بلکه در [[علوم]] صنعتی اقتصادی و غیره نیز پدید خواهد آمد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[مؤمن]] در عصر [[حکومت]] [[مهدی]]{{ع}} در حالی که در [[مغرب]] سکونت دارد، برادرش را که در [[مشرق]] است می‌بیند"<ref>{{عربی|" إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ لَيَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِق‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ منتخب الاثر، ص ۴۸۳، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. خود [[امام]] [[قائم]] {{ع}} نیز همچون [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} اعلام می‌کند: "قبل از آن‌که از میان شما بروم هرگونه سؤال دارید از من بپرسید، چراکه سراسر وجودم سرشار از [[علم]] و [[دانش]] است"<ref>{{عربی|" سَلُونِي‏ قَبْلَ‏ أَنْ‏ تَفْقِدُونِي‏ فَإِنَ‏ بَيْنَ‏ جَوَانِحِي عِلْماً جَمّاً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۲.</ref>. شخصی از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: [[مردم]] چگونه به [[قیام]] آن حضرت [[آگاه]] می‌شوند؟ [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هریک از شما وقتی از بستر برخاست، در کنار بسترش دعوت‌نامه‌ای می‌بیند که در آن [[آیه]] ۵۳ [[نور]] نوشته شده و سپس در آن آمده؛ [[اطاعت]] خالصانه نشان دهید".<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref> مفهوم این [[روایت]] به تکنیک فاکس که از وسایل مهم مخابراتی امروز است، بسیار نزدیک می‌باشد. اینها نمونه‌هایی از [[روایات]] است که حکایت از [[پیشرفت]] و رشد همه جانبه [[علوم]] مختلف در [[حکومت]] جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌کند.

:::::#'''[[پیشرفت]] و [[رشد کشاورزی]] و امکانات‌:''' در تعبیری از [[ائمه]]{{عم}} رسیده است: "در همه [[زمین]] جای خرابی نمی‌ماند، بلکه همه را آباد خواهد ساخت"<ref>{{عربی|" فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِر‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اسعاف الراغبین، ص ۱۴۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶.</ref>. و در عبارتی آمده [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "در آن زمان [[زمین]] کبد و اشیاء گران‌قیمت خود را بیرون می‌فرستد و [[ثروت]] فراوان در میان [[مردم]] پخش می‌شود"<ref>منتخب الاثر، ص ۱۶۸.</ref>. و [[دامداری]] نیز در این عصر به طور چشمگیر [[پیشرفت]] می‌کند<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۷.</ref>.

:::::#'''[[برادری]] و [[صفا]] و صمیمیت‌:''' در آن زمان نه تنها [[مردم]] در جهت ظاهر مادی [[پیشرفت]] عجیبی می‌کنند، بلکه از لحاظ معنوی نیز که بسیار مهم و [[هدف]] اصلی است رشد شایانی دارند. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، رفاقت و [[برادری]] برقرار شود، به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرده و به [[قدر]] نیاز بدون ممانعت از آن برمی‌دارد"<ref>{{عربی|" إِذْ قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ يَأْتِي الرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ‏ لَا يَمْنَعُه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۳.</ref>. کوتاه سخن اینکه یک [[اقتصاد]] سالم ضد طبقاتی براساس [[عدل]] و [[مساوات]] اسلامی برقرار می‌گردد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵.</ref>.

:::::#'''[[امنیت]] و [[برکت]] و وفور [[نعمت]] و عدالت‌:''' در [[جهان]] مفاهیم و واژه‌هایی بهتر از [[عدالت]]، [[برکت]]، [[امنیت]] و وفور [[نعمت]] نداریم. در [[حکومت]] درخشان [[حضرت مهدی]] {{ع}} تمام این مفاهیم به نحو احسن محقق می‌گردد. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "در آن زمان اگر پیرزنی از [[مشرق]] به [[مغرب]] برود، کسی به او کاری ندارد"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کرد، [[داوری]] به [[عدالت]] می‌کند و [[ظلم]] و [[جور]] از میان می‌رود، راه‌ها امن می‌شود، [[زمین]] برکت‌های خود را [[آشکار]] می‌سازد، هر حقی به صاحبش برمی‌گردد، و همه [[مردم]] [[معتقد]] به [[اسلام]] می‌شوند"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۱۱۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} در ضمن گفتاری فرمود: "آن‌چنان در میان [[امت]] من وفور [[نعمت]] می‌شود که مثل آن هرگز نبوده است، [[زمین]] گنج‌ها و میوه‌های خود را [[آشکار]] می‌سازد و از آنها چیزی کم نکند، و [[مال]] و [[ثروت]] همچون چیزی است که زیر دست و پا افتاده باشد. شخصی می‌آید و می‌گوید: ای [[مهدی]]{{ع}} از [[اموال]] به من بده. [[امام]] به او می‌فرماید: بگیر"<ref>{{عربی|" يَتَنَعَّمُ فِيهِ أُمَّتِي نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ تُؤْتِي الْأَرْضُ أُكُلَهَا وَ لَا تَدَّخِرُ مِنْهُمْ شَيْئاً وَ الْمَالُ يَوْمَئِذٍ كُدُوسٌ‏ يَقُومُ‏ الرَّجُلُ‏ فَيَقُولُ‏ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي فَيَقُولُ خُذ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۲۲؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۸۲.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[خداوند]] باران را از [[آسمان]] همواره بر آنها بفرستد و از [[زمین]] چیزی از گیاه نماند مگر اینکه سبز گردد"<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶؛ ۳۹۰.</ref>. [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} در ضمن روایتی فرمود: " وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند، نورش [[جهان]] را روشن می‌کند، ترازوی [[عدالت]] بین [[مردم]] قرار می‌دهد، هیچ‌کس به کسی [[ظلم]] نمی‌کند، [[زمین]] برای او در نوردیده می‌شود. (یعنی به هر جای [[زمین]] برود، فوری و آسان است) و او سایه ندارد و ...". باز [[نقل]] شده که: در سال [[قیام]] آن حضرت، بیست و چهار بار باران ببارد که آثار و [[برکات]] آن دیده شود<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۵۶ و ۴۴۶؛ اعلام الوری، ص ۴۲۹.</ref>. جالب اینکه، وفور [[نعمت]] و به عبارت دیگر، [[اقتصاد]] خوب و خودکفایی در حدی است که [[مردم]] بی‌نیاز می‌شوند و کسی برای [[صدقه]] و [[انفاق]] خود، شخص [[نیازمندی]] را پیدا نمی‌کند، چراکه همه [[مردم]] خودکفا و بی‌نیازند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. علاوه‌بر این پیشرفت‌ها، پیشرفت‌های دیگری نیز در شهرسازی و راه‌سازی و نوسازی و توسعه [[نهضت]] سوادآموزی و [[پیشرفت]] قضایی و در یک کلمه [[پیشرفت]] در همه زمینه‌ها به‌وجود می‌آید<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>.  

:::::#'''توجه کامل به [[اماکن مقدسه]] و توسعه [[شهرها]] و بهداشت‌:''' از آنجا که [[اماکن مقدسه]] مانند [[مسجد]] و ... پایگاه مرکزی برای [[عبادت]] و [[تعلیم و تعلم]] در جهت [[تکامل]] [[نفوس]] است، [[امام]] [[قائم]] {{ع}} در این جهت نیز توجه خاص دارد، به طوری که [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]]{{ع}} ما [[ظهور]] کند، در [[پشت کوفه]] مسجدی می‌سازد که هزار در دارد، و خانه‌های [[کوفه]] به دو نهر [[کربلا]] متصل می‌گردد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۳۰؛ کشف الغمه، ج ۳ ص ۳۶۱.</ref>. ایجاد [[مسجد]] بزرگی در [[پشت کوفه]] (صحرای [[نجف]]) در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] شده، که [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا ]]{{صل}} فرمود: "گویا [[حسنی‌]]<ref>منظور، سید حسنی است که شرح قیام او را قبلا ذکر کردیم.</ref> را (در [[کوفه]]) با [[حسینی]] (ظاهرا منظور [[امام]] [[قائم]] {{ع}} است) می‌بینم که [[حسنی]] با یارانش با [[حسینی]] [[بیعت]] می‌کنند و در اطراف آن حضرت هستند، تا در [[جمعه]] دوم [[مردم]] گویند [[نماز]] پشت سر [[امام]] [[قائم]] {{ع}} مساوی با [[نماز]] پشت سر [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} است، اما بر اثر کثرت جمعیت در [[مسجد کوفه]] جا پیدا نمی‌شود. [[امام]]{{ع}} به [[پشت کوفه]] رفته و خط [[مسجد]] بزرگی را می‌کشد که آن [[مسجد]] هزار در دارد، تا مصلای بزرگ و فراگیر برای همه جمعیت باشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.</ref>. در نوسازی و شهرسازی، خانه‌های [[کوفه]] به خانه‌های [[کربلا]] متصل می‌شوند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، به [[کوفه]] می‌رود و چهار [[مسجد]] را در آنجا ویران می‌نماید. هر مسجدی که مشرف بر خانه‌های [[مردم]] باشد<ref>گویا منظور چهار مسجدی است که دشمنان [[اهل بیت]]{{عم}} هریک از آن را برای تشویق به نام یکی از دشمنان یا شرکت کنندگان در خون [[امام حسین]]{{ع}} ساختند که عبارتند از: مسجد ثقیف (به نام مغیرة بن شعبه ثقفی) و مسجد اشعث (به نام اشعث بن قیس، سرکرده منافقین) و مسجد جریر (به نام جریر بن عبد الله، مخالف امام علی {{ع}}) و مسجد سماک (به نام سماک بن مخزمه اسدی، که از فرمانروایان جنگ صفین است)؛ تهذیب، ج ۲، ص ۲۵۰.</ref> ویران می‌کند، راه‌ها را وسیع می‌نماید". به این ترتیب می‌بینیم حتی اگر [[مسجد]] [[هدف]] غیر اسلامی داشت، ویران می‌شود. آری هر مانعی را که در راه‌ها است، از میان برمی‌دارد و عوامل ناپاکی، نادرستی و حتی ناودان‌هایی را که موجب این کثافت‌ها می‌شوند از بین می‌برد، هر بدعتی را نابود و هر [[سنت]] [[نیکی]] را [[احیا]] می‌سازد، [[قسطنطنیه]] (واقع در [[ترکیه]]) و کوه‌های [[گیلان]] و چین را [[فتح]] می‌کند ...<ref>اعلام الوری، ص ۴۳۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>. جالب اینکه، در این عصر درخشان، امکانات یک فرد [[صالح]] و [[مؤمن]]، پرنده را از هوا فرود می‌آورد و او آن را ذبح کرده و می‌پزد و از گوشتش بهره‌مند می‌شود<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۴۶.</ref>. در میان این امور، آنچه که بسیار مهم است و امور دیگر مقدمه و وسیله آن است، تکمیل [[نفوس]] و بالا بردن سطح معلومات و معنویات است، که [[هدف]] تمام [[پیامبر]]ان و [[اولیای الهی]] همین بوده است. (البته در پرتو تکمیل [[نفوس]]، سایر مواهب مادی نیز به دست می‌آید). ما وقتی که [[آیه]] ۵ سوره قصص {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ...}} را که در مورد [[حکومت]] حضرت [[ولی عصر]]{{ع}} می‌باشد، تحت [[مطالعه]] قرار می‌دهیم، واژه [[مستضعف]] را در [[روایات]] [[امامان]]{{عم}} می‌نگریم، می‌بینیم بیشتر [[روایات]]، [[مستضعف]] را به معنی [[کم‌عقل]]، [[کم‌سواد]]، [[هدایت]] نشده، بی‌خبر از [[قرآن]] و [[ناتوانی]] در [[فکر]] و [[شناخت]] گرفته‌اند<ref>این روایات در معانی الاخبار، ص ۲۰۰ به بعد آمده است.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در معنی [[مستضعف]] فرمود: "آنان‌که چاره‌ای ندارند و به راه [[هدف]]، [[هدایت]] نمی‌یابند، [[توانایی]] تشخیص تزویر [[کفر]] را ندارند و راهی به [[هدایت]] نبرده‌اند، مادام که [[ایمان]] نیاورده‌اند، آنها نه [[کافر]] و نه [[مؤمن]] هستند"<ref>{{عربی|" الَّذِينَ‏ لَا يَجِدُونَ‏ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ‏ سَبِيلًا لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً فَيَدْخُلُوا فِي الْكُفْرِ وَ لا يَهْتَدُونَ‏ فَيَدْخُلُوا فِي الْإِيمَانِ فَلَيْسَ هُمْ مِنَ الْكُفْرِ وَ الْإِيمَانِ فِي شَيْ‏ءٍ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ معانی الاخبار، ص ۲۰۳.</ref>

:::::#در [[حکومت]] آن حضرت، چنان امنیتی [[حاکم]] است که حتی درندگان نیز به کسی یا خودشان آسیبی نمی‌رسانند و اگر خانمی تنها با [[اموال]] خودش از [[کوفه]] به [[شام]] برود خطری او را تهدید نمی‌کند.

:::::#[[حکومت]] آن حضرت جهانی است: {{عربی|"يَبْلُغَ‌ سُلْطَانُهُ‌ الْمَشْرِقَ‌ وَ الْمَغْرِبَ"}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۱.</ref>؛ دایره [[حکومت]] [[امام عصر]] {{ع}} شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد.

:::::#[[رفاه]] عمومی [[حاکم]] می‌شود و [[فقر]] ریشه‌کن می‌شود. [[زمین]]، تمام ذخائر خود را بیرون می‌ریزد و تمام امکانات به صورت عادلانه تقسیم می‌شود، به گونه‌ای که [[فقیر]] وجود نخواهد داشت. وقتی کسی مراجعه می‌کند و چیزی می‌خواهد، آن حضرت می‌فرماید: «هر چه لازم داری خودت بردار». بدهکارانِ [[زکات]] به دنبال نیازمند می‌گردند که [[زکات]] [[مال]] خود را بدهند، ولی [[نیازمندی]] نمی‌یابند.  

:::::#[[حکومت]] آن حضرت بر منبای [[اسلام]]، [[قرآن]] و [[دین]] است. [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[احیاگر]] [[اسلام ناب]] محمدی {{صل}} خواهند بود و همه‌ ارزش‌های از دست رفته و [[حدود]] تعطیل شده را به [[اجرا]] می‌گذارند. {{عربی|"اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ‌ إِلَيْكَ‌ فِي‌ دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ"}}<ref>دعای افتتاح؛ کافی، ج ۳، ص ۴۲۴.</ref>؛ خداوندا! ما به تو [[امید]] بسته‌ایم که در [[دولت کریمه]]، [[اسلام]] را عزیز و [[نفاق]] را خوار گردانی.  

:::::#[[اجرای عدالت]] از ویژگی‌های بارز [[حکومت مهدی]] {{ع}} است؛ به گونه‌ای که در عالم نظیرش یافت نمی‌شود: {{عربی|"يَمْلَأُ الْأَرْضَ‌ قِسْطاً وَ عَدْلاً"}}<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۳.</ref>؛ [[زمین]] را از [[عدالت]] پر می‌گرداند»<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۶۰.</ref>.

:::::#'''[[عدالت]] همه‌جانبه:''' [[حاکم نیشابوری]] در مستدرک، از [[ابوسعید خدری]] از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمودند: "در [[آخر زمان]]، بلای شدیدی بر [[امت]] من از سوی [[سلطان]] آنها وارد می‌شود، بلایی که شدیدتر از آن شنیده نشده است، تا آنجا که زمینِ گسترده بر آنها تنگ می‌شود و تا آنجا که [[زمین]] پر از [[جور]] و [[ظلم]] می‌گردد و [[مؤمن]] پناهگاهی برای [[پناه]] جستن به آن از [[ظلم]] نمی‌یابد. در این هنگام، [[خداوند متعال]] مردی از عترتم را [[مبعوث]] می‌کند که [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، آن‌گونه که از [[ظلم و ستم]] پر شده بود. ساکنان [[آسمان]] ([[فرشتگان]]) از او [[خشنود]] می‌شوند، و همچنین ساکنان [[زمین]]، [[زمین]] همه بذرهای خود را بیرون می‌فرستد و بارور می‌شود، در [[آسمان]] همه دانه‌های [[باران]] را بر آنها فرو می‌بارد (و همه جا را سیراب و پر [[برکت]] می‌کند)"<ref>{{متن حدیث| يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ بَلَاءٌ شَدِيدٌ مِنْ سُلْطَانِهِمْ لَمْ يَسْمَعِ النَّاسُ بِبَلَاءٍ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّى تَضِيقَ عَلَيْهِمُ الرَّحْبَةَ وَ حَتَّى تَمْلَأَ الْأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ رَجُلًا يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ لَا تَدَّخِرُ الْأَرْضُ مِنْ بَذْرِهَا شَيْئاً إِلَّا أَخْرَجَتْهُ وَ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ مِدْرَارا}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۲۳۳.</ref>.

:::::#'''[[دین]] و [[دینداری]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "وقتی [[قائم]]{{ع}} [[قیام]] کند [[دولت]] [[باطل]] از میان می‌رود"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ{{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۳.</ref>. و در جایی دیگر می‌فرماید: "[[خداوند]] او ([[امام زمان]]) را بر همه [[ادیان]] غالب می‌گرداند، هر چند [[مشرکین]] نخواهند، فرمود: هیچ کس نمی‌ماند جز اینکه [[اقرار]] به [[خاتمیت]] [[محمّد]] می‌کند"<ref>{{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ  {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} يَكُونُ أَنْ لَا يَبْقَى أَحَدٌ إِلَّا أَقَرَّ بِمُحَمَّدٍ}}بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۶.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کرد، جایی در روی [[زمین]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه در آنجا صدای اشهد ان [[لا اله الا الله]] و أشهد أن محمدا [[رسول الله]] بلند می‌شود<ref>{{متن حدیث|{{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}} قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا يَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِيَ فِيهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۰.</ref>.

:::::#'''[[برکات]] زمینی و آسمانی:''' از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[روایت]] شده که فرمود: "آب‌ها در [[دولت]] او فراوان می‌شود و [[زمین]]، [[برکات]] خویش را چند برابر می‌کند"<ref>{{متن حدیث|تزيد المياه في دولته و تمدّ الأنهار و تضاعف الأرض أكلها}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۴۶۰.</ref>. نیز [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود: "در روزگار [[حکومت]] [[مهدی]]{{ع}}[[آسمان]]، بارانش را، درخت میوه‌اش را، و [[زمین]] گیاهش را نثار می‌کند، و برای اهل [[زمین]] خود را می‌آراید"<ref>{{متن حدیث|تُعْطِي السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الشَّجَرُ ثَمَرَهَا وَ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ تَتَزَيَّنُ لِأَهْلِهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۵.</ref>.

:::::#'''[[فرهنگ]] و [[درک]] [[اجتماعی]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} نیز، [[رشد]] عقلیِ [[بندگان خدا]] را - که با تصرّفِ [[تکوینی]]، در [[عصر ظهور]] به وقوع می‌پیوندد - نشان داده و می‌فرماید: "چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خداوند]] [[دست]] رحمتش را بر سر [[بندگان]] گذارد. پس عقولشان را جمع کند و (تا [[پیروی]] [[هوس]] نکنند و با یک‌دیگر [[اختلاف]] نورزند) و در نتیجه، خِرَدشان کامل شود"<ref>{{متن حدیث|قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُمْ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۲۸.</ref>.

:::::#'''[[ثروت]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} در توصیف [[جامعه پس از ظهور]] [[حضرت حجت]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]]{{ع}} ما [[ظهور]] فرماید [[زمین]] از [[نور]] پروردگارش منور گردد، چنانچه [[مردم]] از روشنی [[خورشید]] بی‌نیاز گردند و [[تاریکی]] نابود شود و در [[سلطنت]] آن [[حضرت]] مردی آن‌قدر [[عمر]] کند که هزار [[فرزند]] پسر پی‌درپی از او پدید آید که در میان فرزندانش دختری متولد نشده باشد و گنج‌های نهانی [[زمین]] [[آشکار]] گردند و [[مردم]] آنها را به چشم خود بینند و در آن روزگار به‌قدری [[مردم]] بی‌نیاز شوند که اگر کسی بگردد تا شخصی را به دست آورد که به او کمک نماید یا [[زکات]] بدهد به مقصود نمی‌رسد و [[مردم]] بر اثر نعمتی که [[خدا]] به آنها ارزانی داشته از همه چیز بی‌نیازند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ وَ يُعَمَّرُ الرَّجُلُ فِي مُلْكِهِ حَتَّى يُولَدَ لَهُ أَلْفُ ذَكَرٍ لَا يُولَدُ فِيهِمْ أُنْثَى وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا وَ يَطْلُبُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ مَنْ يَصِلُهُ بِمَالِهِ وَ يَأْخُذُ مِنْهُ زَكَاتَهُ فَلَا يَجِدُ أَحَداً يَقْبَلُ مِنْهُ ذَلِكَ اسْتَغْنَى النَّاسُ بِمَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ}}؛ الارشاد، ج۲، ص۳۸۱.</ref>.

:::::#'''[[عمران]] و آبادی:''' [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[خداوند]] [[قائم]]{{ع}} را با [[رعب]]، [[نصرت]] داده و با [[نصرت]]، [[تأیید]] کرده است.[[زمین]] زیر پای او [[نور]] دیده می‌شود، و گنج‌ها (و معادن) خود را برای او [[آشکار]] می‌سازد. سلطنتش [[شرف]] و [[غرب]] عالم را فرا می‌گیرد و [[خداوند]] به [[وسیله]] او، [[دین]] خود را بر همه ی مسلک‌ها و [[ادیان]] [[باطل]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] نخواهند ویرانه‌ای در روی [[زمین]] نمی‌ماند، مگر اینکه آن را آباد می‌سازد. [[عیسی]] [[روح الله]]{{ع}} نازل می‌شود و پشت سر او [[نماز]] می‌گزارد<ref>{{متن حدیث|الْقَائِمُ مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَيَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ وَ يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دِينَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ وَ يَنْزِلُ رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ{{ع}} فَيُصَلِّي خَلْفَهُ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۹۱.</ref>.

:::::#'''[[سلامتی]]:''' [[امام سجاد]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خدای عزوجل]] از [[شیعه]] ما آفت را می‌زداید و دل‌هایشان را همچون [[پاره‌های آهن]] کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی [[چهل]] مرد قرار دهد و [[فرمانروایان]] و بزرگان روی [[زمین]] خواهند بود<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۱۷.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۳۶-۲۴۰.</ref>.