آثار قیام امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#«'''نابودی باطل:''' قیام [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر اساس حق و حق‌گرایی بوده و مهم‌ترین هدف آن، برپاداشتن حق، غلبه دادن نور بر تاریکی، برداشتن شرارت و شیطنت و نابودی باطل است. در آیاتی از [[قرآن]] که به حادثه برانگیخته شدن حجت الهی در پایان دوران اشاره شده، نابودی باطل بزرگ‌ترین اثر و برکت آن دانسته است. [[امام باقر]]{{ع}} درباره آیه: {{متن قرآن|جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>و بگو: حق آمد و باطل نابود شد. آری، باطل همواره نابودشدنی است؛ سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>؛ فرمود: "هنگامی که [[قائم]]{{ع}} قیام کند، دولت باطل از میان می‌رود"<ref>{{متن حدیث|"إِذَا قَامَ الْقَائِمُ{{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۲۸۷، ح۴۳۲.</ref>. همچنین در تفسیر قمی از [[امام باقر]]{{ع}} ذیل آیه {{متن قرآن|وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى}}<ref>سوگند به روز چون جلوه گری آغازد؛ سوره لیل، آیه ۲.</ref>؛ نقل شده که فرمود: "روز، [[قائم]] از ما [[اهل بیت]]{{عم}} است که چون قیام کند، بر دولت باطل پیروز گردد"<ref>{{عربی|"النَّهَارُ هُوَ الْقَائِمُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ {{عم}} إِذَا قَامَ غَلَبَ دَوْلَةَ الْبَاطِل‏"}}؛ علی بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج۲، ص۴۲۵.</ref>.

::::#'''نابودی مشرکان و کافران:''' [[زراره]] می‌گوید: از [[امام باقر]]{{ع}} از تأویل آیه {{متن قرآن|وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً}}<ref>و همگی با مشرکان بجنگید، چنان که آنان همگی با شما می‌جنگند؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.</ref>؛ پرسیدند؛ آن حضرت در پاسخ فرمود: "موقع تأویل این آیه نرسیده است؛ هر کس قیام قائم ما را درک کند و او را ببیند، تأویل آن را می‌بیند. [[دین]] محمد تا جایی که شب و روز است، گسترش می‌یابد؛ به گونه‌ای که در روی زمین مشرکی نباشد"<ref>{{متن حدیث|"إِنَّهُ لَمْ يَجِئْ تَأْوِيلُ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا سَيَرَى مَنْ يُدْرِكُهُ مَا يَكُونُ مِنْ تَأْوِيلِ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَيَبْلُغَنَّ دِينُ مُحَمَّدٍ ص مَا بَلَغَ اللَّيْلُ حَتَّى لَا يَكُونَ شِرْكٌ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ "}}</ref>؛ [[امام صادق]] {{ع}} در تفسیر آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref>اوست کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد، تا آن را بر هر چه دین است فائق گرداند، هر چند مشرکان را ناخوش آید؛ سوره صف، آیه ۹.</ref> می‌فرماید: "به خدا سوگند! تأویل این آیه به مرحله اجرا در نمی‌آید؛ مگر آنکه [[قائم]] ما [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] کند. تمام مشرکان در روی زمین محو می‌شوند؛ تا جایی که سنگ به سخن می‌آید و به مؤمن می‌گوید:‌ای مؤمن! درون من کافری است، مرا بشکن و او را به قتل برسان<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ تَأْوِيلُهَا بَعْدُ وَ لَا يَنْزِلُ تَأْوِيلُهَا حَتَّى يَخْرُجَ الْقَائِمُ{{ع}} فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ يَبْقَ كَافِرٌ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ وَ لَا مُشْرِكٌ بِالْإِمَامِ إِلَّا كَرِهَ خُرُوجَهُ حَتَّى لَوْ كَانَ كَافِرٌ أَوْ مُشْرِكٌ فِي بَطْنِ صَخْرَةٍ لَقَالَتْ يَا مُؤْمِنُ فِي بَطْنِي كَافِرٌ فَاكْسِرْنِي وَ اقْتُلْهُ"}}؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۶.</ref>؛ اینها شمار اندکی از روایات است که به روشنی سخن از نابودی مشرکان و کفار به میان آورده است.

::::#'''رشد خردورزی بندگان خداوند:''' با شناخت و معرفت اصولی است که خداوند، بهتر بندگی می‌شود و در نتیجه آن انسان به رشد و کمال و لقای الهی دست می‌یابد. [[امام باقر]]{{ع}} درباره یکی از آثار قیام [[حضرت مهدی]] {{ع}} فرمود: "هنگامی که قائم ما قیام کند، خداوند دستش را بر سر بندگان گذاشته، اندیشه‌های ایشان جمع و اخلاق آنها کامل می‌گردد"<ref>{{متن حدیث|"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۵، ح۲۱.</ref>.

::::#'''برپایی عدل و قسط:''' در مجموع روایاتی که به اهداف متعالی قیام جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} اشاره کرده‌اند، از برپاداشت عدل و قسط فراوان سخن به میان آمده است. روایات فراوانی با تعبیر {{عربی|" يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً "}} به این حقیقت اشاره کرده است. [[عبدالعظیم حسنی]] گوید: [[امام هادی]]{{ع}} فرمود: "پس از من، پسرم حسن است و مردم، با جانشین او چگونه باشند؟ گفتم: فدای شما شوم برای چه؟ فرمود: زیرا شخص او را نمی‌بینند و بردن نام او روا نباشد، تا آنکه قیام کند و زمین را پر از عدل و داد نماید"<ref>{{متن حدیث|"وَ مِنْ بَعْدِيَ ابْنِي‏ الْحَسَنُ فَكَيْفَ لِلنَّاسِ بِالْخَلَفِ مِنْ بَعْدِهِ قُلْتُ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ لِأَنَّهُ لَا يُرَى شَخْصُهُ وَ لَا يَحِلُّ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ حَتَّى يَخْرُجَ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا "}}؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۷۹، ح۱.</ref>؛بنابراین آن حضرت حرکت خویش را برای اقامه عدل و قسط بنیان نهاده و مهم‌ترین اثر قیام او پر شدن زمین از عدل و داد خواهد بود.

::::#'''غلبه [[اسلام]] بر دیگر ادیان''' [[محمد بن فضیل]] گوید: از [[حضرت ابو الحسن]]{{ع}} درباره آیه شریفه {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید؛ صف، آیه ۸.</ref>؛ پرسیدم، [[امام]]{{ع}} فرمود: "می‌خواهند [[ولایت]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} را با پف دهانشان خاموش کنند"<ref>{{متن حدیث|"يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا وَلَايَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} بِأَفْوَاهِهِمْ "}}</ref>؛ گفتم: به چه معناست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: "خدا تمام کننده [[امامت]] است، به دلیل قول خدای عز و جل کسانی که به خدا و رسولش و نوری که فرو فرستاده‌ایم [[ایمان]] آورند، پس نور همان [[امام]] است"<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ الَّذِينَ  {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا}} فَالنُّورُ هُوَ الْإِمَامُ "}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ}}<ref>اوست خدائی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است؛ سوره توبه، آیه۳۳.</ref>؛ [[امام]]{{ع}} فرمود: "اوست که رسولش را به [[ولایت]] وصی‌اش امر کرد و [[ولایت]] همان [[دین]] حق است<ref>{{متن حدیث|"هُوَ الَّذِي أَمَرَ رَسُولَهُ بِالْوَلَايَةِ لِوَصِيِّهِ وَ الْوَلَايَةُ هِيَ دِينُ الْحَق‏"}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ }}؛ به چه معناست؟ [[امام]]{{ع}} فرمود: "آن را در زمان قیام [[قائم]] بر همه دینها غلبه دهد، خدا می‌فرماید: و خدا تمام کننده نور خود است، یعنی ولایت قائم، اگر چه کافران نخواهند"<ref>{{متن حدیث|"يُظْهِرُهُ عَلَى جَمِيعِ الْأَدْيَانِ عِنْدَ قِيَامِ الْقَائِمِ قَالَ يَقُولُ اللَّهُ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَايَةِ الْقَائِمِ}}{{متن قرآن|وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ}}</ref>؛ عرض کردم: این تنزیل است؟ [[امام]]{{ع}}فرمود: آری این حرف تنزیل است و اما غیر آن تأویل است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۳۲، ح۹۱.</ref>. البته افزون بر آنچه یاد شد در برخی روایات به مواردی اشاره شده است که در محل خود بدان می‌پردازیم»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص  ۱۸۰ - ۱۸۴.</ref>.