سپاه خسف بیدا به کدام سمت حرکت می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#'''شهر [[مکه]]:''' [[امام باقر]] {{ع}} در روایت معتبری فرمودند: {{عربی|"فَيَبْلُغُ أَمِيرَ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ أَنَّ الْمَهْدِيَّ قَدْ خَرَجَ إِلَى مَكَّةَ فَيَبْعَثُ جَيْشاً عَلَى أَثَرِهِ فَلَا يُدْرِكُهُ حَتَّى يَدْخُلَ مَكَّةَ خائِفاً يَتَرَقَّبُ عَلَى سُنَّةِ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ{{ع}} قَالَ فَيَنْزِلُ أَمِيرُ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ الْبَيْدَاءَ فَيُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ يَا بَيْدَاءُ أَبِيدِي الْقَوْمَ فَيَخْسِفُ بِهِمْ "}}<ref>الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. از [[امام علی]] {{ع}} در این‌باره چنین روایت شده است: {{عربی|"ثُمَّ يَسِيرُ ذَلِكَ الْجَيْشُ إِلَى مَكَّةَ وَ إِنِّي لَأَعْلَمُ اسْمَ أَمِيرِهِمْ وَ عِدَّتَهُمْ وَ أَسْمَاءَهُمْ وَ سِمَاتِ خُيُولِهِمْ فَإِذَا دَخَلُوا الْبَيْدَاءَ وَ اسْتَوَتْ بِهِمُ الْأَرْضُ خَسَفَ اللَّهُ بِهِم‏"}}<ref> سپس این سپاه به سوی [[مکه]] روانه می‌شود و من نام امیرشان و تعدادشان و نام‌های آن‌ها و نشانه‌های اسبانشان را می‌دانم. پس چون وارد [[بیداء]] شدند و زمین آن‌ها را فراگرفت خداوند آنان را در زمین فرو می‌برد؛ کتاب سلیم بن قیس، ص۳۰۹.</ref>. و در روایت دیگری از آن حضرت چنین نقل شده است: {{عربی|" وَ يَبْعَثُ خَيْلًا فِي طَلَبِ رَجُلٍ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ص قَدِ اجْتَمَعَ عَلَيْهِ رِجَالٌ مِنَ الْمُسْتَضْعَفِينَ بِمَكَّةَ أَمِيرُهُمْ رَجُلٌ مِنْ غَطَفَانَ حَتَّى إِذَا تَوَسَّطُوا الصَّفَائِحَ الْأَبْيَضَ بِالْبَيْدَاءِ يُخْسَفُ بِهِمْ فَلَا يَنْجُو مِنْهُمْ أَحَدٌ إِلَّا رَجُلٌ وَاحِدٌ "}}<ref>... و سپاهی را به دنبال مردی از خاندان محمد روانه می‌کند که مردمانی مستضعف که امیرشان مردی از غطفان است در [[مکه]] گردش جمع شده‌اند و چون به سنگ‌های سفید در [[بیداء]] رسیدند در زمین فرو می‌روند و از آن‌ها جز یک نفر باقی نمی‌ماند؛ مختصر بصائر الدرجات، ص۱۹۹.</ref>؛

::::#'''شهر [[مدینه]]:''' [[امام صادق]] {{ع}} در روایت معتبری فرمودند: {{عربی|"ِّ فَيَظْهَرُ عِنْدَ ذَلِكَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ فَيُبَايِعُهُ النَّاسُ وَ يَتَّبِعُونَهُ وَ يَبْعَثُ الشَّامِيُّ عِنْدَ ذَلِكَ جَيْشاً إِلَى الْمَدِينَةِ فَيُهْلِكُهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ دُونَهَا وَ يَهْرُبُ يَوْمَئِذٍ مَنْ كَانَ بِالْمَدِينَةِ مِنْ وُلْدِ عَلِيٍّ {{ع}} إِلَى مَكَّةَ فَيَلْحَقُونَ بِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْر"}}<ref>در این زمان صاحب این امر آشکار می‌شود و مردم با او بیعت کرده و از او پیروی می‌کنند و [[سفیانی]] در این حال سپاهی را به [[مدینه]] گسیل می‌دارد. پس خداوند آن‌ها را پیش از آن به هلاکت می‌رساند و آن دسته از فرزندان [[امام علی|علی]] {{ع}} که در مدینه‌اند از آن‌جا گریخته به [[مکه]] می‌آیند و به صاحب این امر ملحق می‌شوند؛ الکافی، ج۸، ص۲۲۴، ح۲۸۵. سند این روایت بدین صورت است: «محمد بن یحیی عن أحمد بن محمد، عن ابن محبوب، عن یعقوب السراج.» دربارة وثاقت محمد بن یحیی، نک: رجال النجاشی، ص۳۵۳. دربارة وثاقت احمد بن محمد، نک: همان ،ص ۸۲؛ دربارة وثاقت حسن بن محبوب، نک: رجال الطوسی، ص۳۳۴. دربارة وثاقت یعقوب السراج، نک: رجال النجاشی، ص۴۵۱.</ref>. و از [[امام علی|امیرمؤمنان]] {{ع}} در روایت دیگری چنین روایت شده است: {{عربی|"يَخْرُجُ بِالشَّامِ فَيَنْقَادُ لَهُ أَهْلُ الشَّامِ إِلَّا طَوَائِفُ مِنَ الْمُقِيمِينَ عَلَى الْحَقِّ يَعْصِمُهُمُ اللَّهُ مِنَ الْخُرُوجِ مَعَهُ وَ يَأْتِي الْمَدِينَةَ بِجَيْشٍ جَرَّارٍ حَتَّى إِذَا انْتَهَى إِلَى بَيْدَاءِ الْمَدِينَةِ خَسَفَ اللَّهُ بِهِ "}}<ref>[[سفیانی]] از شام خروج می‌کند و جز عده‌ای از ثابت قدم‌های بر حق که خداوند آ‌ن‌ها را از خروج با او حفظ کرده همه شامیان از او اطاعت می‌کنند. او با سپاهی بزرگ به سمت [[مدینه]] می‌آید و چون به [[بیداء]] [[مدینه]] رسید خداوند او را در زمین فرو می‌برد؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۱۶، باب۱۸، ح۱۴.</ref>. آن‌چه گذشت برداشت ظاهری از روایات بود. اما به نظر می‌رسد دسته دوم روایات را نیز می‌توان هماهنگ با دسته نخست تفسیر کرد؛ به این معنا که مقصود از دسته دوم روایات، این نیست که سپاه [[سفیانی]] به سمت [[مدینه]] حرکت می‌کند و پیش از ورود به [[مدینه]] در [[بیداء]] فرو می‌رود، بلکه مقصود این است که سپاه [[سفیانی]] که به سوی [[مدینه]] گسیل داده شده است، وارد [[مدینه]] می‌شود و پس از قتل و غارت، این شهر را ترک کرده روانه [[مکه]] می‌شود، همین‌که در مسیر شهر [[مکه]] به سرزمین [[بیداء]] رسید در زمین فرو می‌رود»<ref>[[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۰۵ - ۲۰۸.</ref>.