ویژگی‌ها و شرایط برای وکیلان چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#'''بهره‌مندی از [[عدالت]] و [[پرهیزگاری]]:''' [[جایگاه]] [[وکالت]] [[امام]]، جایگاهی مهم و حساس است و [[وکلا]] افرادی بودند که مورد [[اعتماد]] [[امام]] و [[امت]] بودند. بدیهی است که برای چنین موقعیتی، صفت [[تقوا]] و [[عدالت]]، [[ضرورت]] دارد و [[وکیل]] باید انسانی [[مؤمن]]، مؤدّب به [[آداب]] [[الهی]] و متخّلق به [[اخلاق]] [[اسلامی]] باشد. مطالعه شرح حال وکلای [[امامان]]{{عم}} نشان می‌دهد که در میان آن‌ها کسانی که دارای مرتب بالای [[ایمان]] و [[پرهیزگاری]] باشند، فراوان بوده‌اند و در مواردی به [[دلیل]] همین [[شایستگی]]، مورد [[تکریم]] و [[تعظیم]] [[امامان]] واقع شده‌اند.

::::#'''برخورداری از صفت [[امانتداری]]:''' از آنجا که [[وکیل]] [[امام]] [[نماینده]] آن [[حضرت]] در میان [[مردم]]، و واسطه میان ایشان و [[امام]] بود، بایستی انسانی [[امین]] و درستکار می‌بود؛ زیرا تنها در این صورت بود که مورد [[اعتماد]] و [[اطمینان]] [[پیروان]] [[امام]] قرار می‌گرفت. البتّه این [[امانتداری]] و [[وثاقت]] (= قابل [[اطمینان]] بودن) در همه امور مربوط به [[وکالت]]، اهمیت داشت؛ هم در انجام امور [[مالی]] و دریافت [[اموال]] [[شیعیان]] و رساندن آن‌ها به [[امام]]{{ع}} و هم در مواردی که [[وکلا]] علاوه بر امور [[مالی]]، [[پناهگاه]] [[علمی]] [[شیعیان]] به شمار می‌رفتند و [[مؤمنان]] به سخن آن‌ها همچون سخن [[امام]]{{ع}} [[اعتماد]] می‌کردند. در مورد اخیر، معمولاً [[امامان]]{{عم}} به [[وثاقت]] [[وکیل]] تصریح نموده، آن را به [[شیعیان]] اعلام می‌کردند؛ چنانکه [[امام عسکری]]{{ع}} دربارۀ [[عثمان بن سعید]] و پسرش [[محمد بن عثمان]] فرمود: {{عربی|" الْعَمْرِيُ‏ وَ ابْنُهُ‏ ثِقَتَانِ فَمَا أَدَّيَا إِلَيْكَ عَنِّي فَعَنِّي يُؤَدِّيَانِ "}}؛<ref>عمری و پسرش، هر دو ثقه و امین هستند؛ آنچه را آن دو از من نقل کنند [و به من استناد دهند] از من نقل می‌نمایند؛ کافی، ج ۱، ص ۳۲۹.</ref>. گفتنی است که [[وثاقت]] [[وکیل]]، ویژگی بسیار مهمی است که هم در ابتدای [[گزینش]] او به سمت [[وکالت]] و هم در استمرار این [[مقام]] برای او [[ضرورت]] دارد و چنانچه وکیلی در ادامۀ حیات خود، گرفتار [[لغزش]] می‌شد و از مسیر [[امانتداری]] بیرون می‌رفت، از [[سازمان وکالت]] اخراج و به وسیله [[امام]]{{ع}} یا وکلای ارشد به [[شیعیان]] معرفی می‌شد، این امر، حکایت از نظارت مستمر [[رهبری]] بر [[سازمان وکالت]] دارد. یکی از وکلای معروف، [[احمد بن هلال کرخی]] است که با وجود سابقه [[وکالت]] برای [[امام رضا]] و [[امام جواد]] و [[امام هادی]]{{عم}} در زمان وکالتش برای [[امام عسکری]]{{ع}} گرفتار [[خیانت]] [[مالی]] شد و آن [[حضرت]] در نامه‌ای، او را [[لعن]] و نفرین کرد.<ref> ر.ک: رجال کشی، ص ۵۳۵.</ref> [[احمد بن هلال]] در عصر [[غیبت صغرا]] نیز به معارضه با [[نایب دوم]] [[امام مهدی|امام زمان]] پرداخت و بار دیگر از سوی [[ناحیه مقدسه]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}}، توقیعی درباره او صادر شد و [[امام]] آشکارا از او بیزاری جُست.<ref> ر.ک: غیبت طوسی، ص ۳۹۸.</ref> بنابراین [[وثاقت]]، شرط اساسی [[وکالت]] [[امامان]]{{عم}} چه در شروع [[وکالت]] و چه در ادامه آن بوده است و حتّی برخی وکلای با سابقه گرفتار [[انحراف]] شده و بدعاقبت گردیدند.<ref> این بدعاقبتی در میان مسلمانان صدر اسلام نیز نمونه‌های متعددی داشته است و این، هشداری است که همگان باید به آن توجه داشته باشند و از آن به خدا پناه ببرند.</ref>

::::#'''[[رازداری]] و [[پنهان‌کاری]]:''' از آنجا که [[سازمان وکالت]] در طول زمان فعالیّت، به شدّت از سوی [[حاکمان ستم‌گر]] تحت تعقیب قرار داشت [[وکلا]] بایستی انسان‌هایی رازدار می‌بودند، تا [[اسرار]] این سازمان و فعالیت‌های آن از نگاه تیز جاسوسان حکومتی [[پنهان]] بماند؛ زیرا افشای فعالیت‌های سازمان می‌توانست برای [[امام]] و نیز [[شیعیان]] و به ویژه شبکه گسترده [[وکالت]]، دردسرهای فراوان ایجاد کند؛ به همین منظور، [[وکلا]] به شدّت اهل [[پنهان]] کاری بودند و ارتباطات سازمانی خود را مخفی نگه می‌داشتند. در [[غیبت صغرا]] این شیوه بیشتر دیده می‌شود؛ به گونه‌ای که [[نایب اول]] و دوم در پوشش روغن فروشی با [[امام]] و [[شیعیان]] ارتباط برقرار می‌کردند»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۱۰۰ - ۱۰۲.</ref>.