پرش به محتوا

بحث:دلیل عقلی علم تام امامان چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۷۰: خط ۷۰:


== محمد رضا بهدار ==
== محمد رضا بهدار ==
در مقاله گستره علم امام در اندیشه علمای شیعه
{{جمع شدن|۳. حجت الاسلام و المسلمین  بهدار؛}}
[[پرونده:11169.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد رضا بهدار|بهدار]]]]
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمد رضا بهدار]]''' در مقاله ''«[[گستره علم امام در اندیشه علمای شیعه (مقاله)|گستره علم امام در اندیشه علمای شیعه]]»'' در این‌باره گفته‌ است:
::::::'''ادله عقلي''':
::::::چنان كه پيش از اين در كلمات متفكران و صاحبان اين ديدگاه بيان شد، از آنجا كه [[امام]]{{ع}} خود برگزيده الهي است، به واسطه تربيت نفس خويش و طي كردن مراحل تكامل نفس و مستعد شدن قوه عقل نظري و عملي به درجه‌هاي از كمال مي‌رسد كه خود، كلام الهي را استماع و فرشتگان را مشاهده مي‌كند و از آن سو، با قوه عملي، قدرت فاعليت پيدا مي‌كند و عالم ماده را تسخير مي‌كند؛ از اين رو، با فرض اتصال نفس نبي يا امام معصوم به عالم عقول، ديگر حجابي براي نفس باقي نمي‌ماند و ملكوت همه امور بر او عيان مي‌شود. ملاصدرا در باب دامنه وسيع "علم نبي" تعليلي دارند كه از همان براي گستره علم امام{{ع}} نيز مي‌توان استفاده كرد: علم حقيقي همان يقين است كه تنها از راه ايجاد زمينه اتصال نفس قدسي با ملائكه به دست مي‌آيد. اگر نفس، احتجاب به بدن و قواي آن و تعلق به دنيا و اخلاد در زمين نداشته باشد، به مبادي عالي و ملائكه مقربين، به خصوص به روح‌القدس كه معلم انبياست، متصل مي‌گردد و در اين هنگام، نقوش علمي و صفات كمالي در آن تلألو مي‌كند، زيرا ميان مجردات حجابي نيست و هيچ منع و تقصير و بخلي در افاضه وجود ندارد، زيرا اين امور از ويژگي‌هاي عالم ماده است . ۲۸۵ - ۲۷۵ :۶ ،۱۳۶۶ ،ملاصدرا: نك</ref> آن دسته از بزرگاني كه قائل به علم مطلق و فعليِ امامند، يكي از دلايلشان اين است كه كامل‌تر بودن رسالت و امامت منوط به آن است كه صفات [[رسول]]{{صل}} و [[امام]]{{ع}}، اتم صفات باشد و در صورتي چنين خواهد بود كه علمش حضوري و بالفعل به همه امور و وقايع باشد، نه مشروط و مقيد بر اراده و خواست، زيرا علم مشروط به اراده گرچه كمال و فضيلت است، اما بالاترين كمال و فضيلت نيست <ref>مظفر، ۱۳۸۵ : ۵۰ </ref> .<ref>[[گستره علم امام{{ع}} در اندیشه علمای شیعه (مقاله)|گستره علم امام{{ع}} در اندیشه علمای شیعه]]، [[تحقیقات کلامی (نشریه)|فصلنامه تحقیقات کلامی]]، شماره ۳، ص۵۴.</ref>
{{پایان جمع شدن}}


ادله عقلي
چنانكه پيش از اين در كلمات متفكران و صاحبان اين ديدگاه بيان شد، از آنجا كه امام خود برگزيده الهي است، به واسطه تربيت نفس خويش و طي كردن مراحل تكامل نفس و مستعد شدن قوه عقل نظري و عملي به درجهاي از كمال ميرسد كه خود، كلام الهي را استماع
و فرشتگان را مشاهده ميكند و از آن سو، با قوه عملي، قدرت فاعليت پيدا ميكند و عالم ماده را تسخير ميكند؛ از اين رو، با فرض اتصال نفس نبي يا امام معصوم به عالم عقول، ديگر حجابي براي نفس باقي نميماند و ملكوت همه امور بر او عيان ميشود.
ملاصدرا در باب دامنه وسيع «علم نبي » تعليلي دارند كه از همان براي گستره علم امام نيز ميتوان استفاده كرد: علم حقيقي همان يقين است كه تنها از راه ايجاد زمينه اتصال نفس قدسي با ملائكه به دست ميآيد. اگر نفس، احتجاب به بدن و قواي آن و تعلق به دنيا و اخلاد در زمين نداشته باشد، به مبادي عالي و ملائكه مقربين، به خصوص به روحالقدس كه معلم انبياست، متصل ميگردد و در اين هنگام، نقوش علمي و صفات كمالي در آن تلألو ميكند، زيرا ميان مجردات حجابي نيست و هيچ منع و تقصير و بخلي در افاضه وجود ندارد، زيرا اين امور از ويژگيهاي عالم ماده است .(275ـ285 :6 ،1366 ،ملاصدرا: نك)
آن دسته از بزرگاني كه قائل به علم مطلق و فعليِ امامند، يكي از دلايلشان اين است كه كاملتر بودن رسالت و امامت منوط به آن است كه صفات رسول و امام، اتم صفات باشد و در صورتي چنين خواهد بود كه علمش حضوري و بالفعل به همه امور و وقايع باشد، نه مشروط و مقيد بر اراده و خواست، زيرا علم مشروط به اراده گرچه كمال و فضيلت است، اما بالاترين كمال و فضيلت نيست ( مظفر، 1385 : 50
ص54
== سید محمد فائز باقری==
== سید محمد فائز باقری==
در پایان نامه بررسی علم اولیای الهی
در پایان نامه بررسی علم اولیای الهی
۱۱۴٬۴۸۳

ویرایش