چه آثاری بر انتظار منجی مترتب است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:15207.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[علی اصغر رضوانی]]]]

::::::آقای '''[[علی اصغر رضوانی]]'''، در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در این‌باره گفته است:

#انتظار، دوره آماده سازی و زمینه‌سازی برای یک نهضت به شمار می‌آید و هر انقلاب و حرکتی که این دوره را پشت سر نگذاشته باشد ناقص و بی ثمر است.

#در اهمیت انتظار همین بس که دشمنان، آن را مانع تسلط خود بر مسلمانان برشمرده‌اند. میشل فوکر، کلر بریر در بحث مبارزه با تفکّر مهدی باوری، ابتدا قیام [[امام حسین]]{{ع}} و بعد انتظار [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} را دو عامل پایداری [[شیعه]] معرفی می‌کنند. در کنفرانس تل آویو نیز افرادی مثل برنارد لوییس، مایکل ام جی، جنشر، برونبرگ و مارتین کرامر بر این نکته تکیه فراوان داشتند. آنان در توصیف [[شیعه]] گفته‌اند: شیعیان به نام [[امام حسین]]{{ع}} قیام می‌کنند و به اسم [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} قیامشان را حفظ می‌نمایند<ref>مجله بازتاب اندیشه، خرداد۸۰، ص۱۹۳.</ref>. ماربین، محقق آلمانی می‌گوید: از جمله مسائل اجتماعی بسیار مهمی که موجب امیدواری و رستگاری [[شیعه]] می‌باشد، اعتقاد به وجود حجت عصر و انتظار ظهور است<ref>سیاست اسلام، اثر ماربین، ص۴۹، ۵۰.</ref>. پتروشفسکی، تاریخدان و ایران شناس علوم شوروی سابق در این زمینه می‌نویسد: چشم به راه مهدی بودن در عقاید عمومی مردمی که نهضت‌های قرن سیزدهم را در ایران بر پا داشتند، مقام بلندی را داشته است<ref>نهضت سربداران خراسان، اثر پتروشفسکی.</ref>.