چه راه‌هایی برای شناخت مهدی‌نماها وجود دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:152001.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سید سامی البدری]]]]

::::::[[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[سید سامی البدری]]'''، در مقاله ''«[[مهدی منتظر و سیر تاریخی و نشانه‌های ظهور (مقاله)|مهدی منتظر و سیر تاریخی و نشانه‌های ظهور]]»'' در این‌باره گفته است:

به تصور [[شیعه]]، [[مهدی]]، [[انسان]] مشخصی است که فرزند [[امام]] [[امام عسکری|حسن عسکری]] است و در ۲۵۵ (یا ۲۵۶) هجری زاده شده و از قرن سوم تا پانزدهم هجری با [[مردم]] زندگی می‌کند، تا هر وقت که [[خدا]] بخواهد. پس باید این مطلب را با [[دلیل]] ثابت کند؛ یعنی [[معجزه]] داشته باشد، چنان که [[آصف بن برخیا]]، [[وزیر]] [[سلیمان]] [[معجزه]] نشان داد، در حالی که [[پیامبر]] نبود. وی تخت ملکه سبا را در کم‌تر از چشم بر هم زدنی حاضر کرد. در [[آیات]] ۳۸- ۴۰ سوره نمل آمده است: [[سلیمان]] گفت: ای بزرگان! کدام یک از شما، تخت او را برای من می‌آورد، پیش از آن که به حال [[تسلیم]] نزد من آیند؟ عفریتی از [[جن]] گفت: من آن را نزد تو می‌آورم، پیش از آن که از مجلست برخیزی و من نسبت به این امر توانا و امینم. اما کسی که [[دانشی از کتاب]] آسمانی داشت، گفت: پیش از آن که چشم بر هم زنی، آن را نزد تو خواهم آورد! هنگامی که [[سلیمان]]، تخت را نزد خود ثابت و پابرجا دید، گفت: "این از [[فضل]] [[پروردگار]] است تا مرا [[آزمایش]] کند که آیا شکر او را به جا می‌آورم یا کفران می‌کنم و هر کسی شکر کند، به نفع خود شکر می‌کند و هر کس کفران کند به زیان خویش نموده است، که [[پروردگار]] من [[غنی]] و کریم است!".

| پاسخ‌دهنده = سید جعفر موسوی‌نسب

| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[سید جعفر موسوی‌نسب]]'''، در کتاب ''«[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:

همین مسأله سبب شده که در طول این مدّت افرادی پیدا شوند که یا خود ادّعای [[مهدویت]] کرده‌اند و یا عدّه‌ای از [[مردم]]، انتساب [[مهدویت]] به آنها داده‌اند. مثلاً عدّه‌ای محمّد حنفیه پسر [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} را [[امام مهدی]] می‌پنداشتند و می‌گفتند او [[غیبت]] کرده است، در حالی که در سال ۸۱ ه.ق [[وفات]] یافته است<ref>شهرستانى، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۳۲، منشورات الرضى، قم.</ref>. یا "[[مهدی عباسی]]" خود را [[مهدی موعود]] می‌نامید<ref>ابوالفرج اصفهانى، مقاتل الطالبین، ص ۱۹۳، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ ه.ق، نجف.</ref>.

| پاسخ‌دهنده = ابراهیم شفیعی سروستانی

| پاسخ = آقای دکتر '''[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]'''، در کتاب ''«[[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]»'' در این‌باره گفته است:

#'''روشن بودن امر [[ظهور]]:''' در [[روایات]] متعددی بر این نکته تأکید شده است که امر [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} از [[آفتاب]] نیز درخشان‌تر است و به همین [[دلیل]]، این امر بر هیچ کس مشتبه نخواهد شد و هیچ کس در [[حقانیت]] آن [[تردید]] نخواهد کرد. در این زمینه از [[امام محمد باقر]] {{ع}} چنین [[نقل]] شده است: تا [[آسمان]] و [[زمین]] ساکن است، شما نیز ساکن و بی‌جنبش باشید -یعنی بر هیچ کس [[خروج]] نکنید- که کار شما پوشیدگی ندارد. بدانید که آن نشانه‌ای از جانب [[خدای عزوجل]] است، نه از جانب [[مردم]]. بدانید که آن از [[آفتاب]] روشن‌تر است و بر [[نیکوکار]] و زشت‌کار [[پنهان]] نخواهد ماند. آیا صبح را می‌شناسید؛ امر شما همانند صبح است که [[پنهان]] ماندن در آن راه ندارد<ref>کتاب غیبت (نعمانی)، ترجمه: محمد جواد غفاری، چاپ اول: تهران، مکتبه الصدوق، باب ۱۱، ۲۸۶، ح ۱۷؛ بحارالانوار، ج ۵۲، صص ۱۳۹ و ۱۴۰، ح ۴۹.</ref>. ابتدای [[روایت]] یاد شده، هشدار به کسانی است که با پیش افتادن بر [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} و با امید تشکیل [[دولت]] [[اهل بیت]] {{عم}} به دست به قیام‌های نابه‌هنگام و حساب نشده می‌زدند و سرانجام خود و گروهی از [[شیعیان]] ناآگاه را به [[هلاکت]] می‌انداختند. در [[روایت]] دیگری، [[میمون البان]] از آن حضرت چنین [[نقل]] می‌کند: من در [[خیمه]] [[امام باقر]] -درود [[خدا]] بر او باد- نشسته بودم که [[امام باقر|امام]] یک طرف [[خیمه]] را بالا زد و فرمود: امر ما از این [[آفتاب]] روشن‌تر است سپس فرمود: نداکننده‌ای از [[آسمان]] ندا می‌کند که [[امام]] فلان پسر فلان است و نام او را می‌برد و [[ابلیس]] -لعنت [[خدا]] بر او باد- نیز از [[زمین]] ندا کند همچنان که در شب عقبه بر [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] -درود [[خدا]] بر او و خاندانش باد- ندا کرد<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه: منصور پهلوان، چاپ اول، [[قم]]، دار الحدیث، ۱۳۸۰، ج۲ ص۵۵۵.</ref>. در همین زمینه [[مفضل بن عمر]] از [[امام صادق]] {{ع}} چنین [[روایت]] می‌کند: از ابی [[عبدالله]] [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که می‌فرمود: فریاد نکنید. به [[خدا]] سوگند، [[امام]] شما سالیانی از روزگارتان [[غیبت]] کند و حتما مورد [[آزمایش]] واقع شوید تا آن‌جا که بگویند: او مرده یا هلاک شده و به کدام وادی سلوک کرده است؟ و چشمان [[مؤمنان]] بر او بگرید و واژگون شوید همچنان که کشتی در امواج دریا واژگون شود و تنها کسی [[نجات]] یابد که [[خدای تعالی]] از او [[میثاق]] گرفته و در قلبش [[ایمان]] نقش کرده و او را به روحی از جانب خود مؤید کرده باشد و [[دوازده]] [[پرچم]] مشتبه برافراشته شود که هیچ یک از دیگری بازشناخته نشود. [[راوی]] گوید: من گریستم، آن‌گاه فرمود: ای اباعبدالله! چرا گریه می‌کنی؟ گفتم: چگونه نگریم در حالی که شما می‌گویید: [[دوازده]] [[پرچم]] مشتبه که هیچ یک از دیگری باز شناخته نشود، پس ما چه کنیم؟ [[راوی]] گوید: [[امام]] به پرتوی [[آفتاب]] که به داخل ایوان تابیده بود، نگریست و فرمود: ای اباعبدالله! آیا این [[آفتاب]] را می‌بینی؟ گفتم: آری، فرمود: به [[خدا]] سوگند، امر ما از این [[آفتاب]] روشن‌تر است<ref>همان، صص ۲۳ و ۲۴.</ref>. با توجه به [[روایات]] یاد شده می‌توان گفت پدیده [[ظهور]] و مقدمات آن، چنان روشن است که هنگام وقوع آن، همه [[مردم]] از آن [[آگاه]] می‌شوند و به [[حقانیت]] آن پی می‌برند. این‌گونه نیست که تنها جمعی محدود از [[شیعیان]] از آن باخبر شوند و به همراهی با آن برخیزند. این که می‌بینیم هر از چند گاه کسی در گوشه‌ای از کشور "[[عراق]]" یا "[[ایران]]" خود را به عنوان یکی از شخصیت‌های مطرح در عصر [[ظهور]] معرفی می‌کند و عده ناچیزی از مردمان ناآگاه یا [[فریب]] خورده نیز با او همراهی می‌کنند، اصلا با واقعیت‌های [[ظهور]] که پدیدهای جهانی و قابل [[درک]] برای همگان است، همخوانی ندارد.

#'''نبود ابهام در شخصیت و نشانه‌های [[امام مهدی|مهدی موعود]]:''' در [[روایات]] فراوانی که از [[پیامبر خاتم|پیامبر اعظم]]{{صل}} و [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} و وارد شده، همه ویژگی‌ها و نشانه‌های [[منجی موعود]] [[اسلام]] مشخص شده است و هیچ ابهامی در مورد شخصیت او و چگونگی ظهورش وجود ندارد. بنابراین، می‌توان گفت اگر کسی به درستی به مطالعه [[معارف مهدوی]] بپردازد و [[روایات]] نشانه‌های [[ظهور]] را با دقت و تأمل بررسی کند، هرگز به تشخیص‌ها و تطبیق‌های نادرست دچار نمی‌شود و [[فریب]] [[مدعیان دروغین]] را نمی‌خورد<ref>ر.ک: معرفت امام زمان {{ع}} و تکلیف منتظران، صص ۱۵-۹۷.</ref>. این که در گذشته و امروز کسانی به طرح ادعاهای دروغین پرداخته و کسانی هم با آنها همراهی کرده‌اند، دلیلی جز [[نادانی]] و ساده‌لوحی [[پیروان]] و شهرت‌طلبی و دنیاخواهی مدعیان نداشته است. افزون بر این، باید توجه داشت که نشانه‌های [[ظهور]] -چنان‌که در [[روایات]] هم آمده است- مانند دانه‌های [[تسبیح]] به هم پیوسته‌اند و در ارتباط باهم معنا و مفهوم می‌یابند<ref>در یکی از این‌روایات که از رسول گرامی اسلام {{صل}} نقل شده است، چنین می‌خوانیم: "نشانه‌های ظهور چون دانه‌های تسبیح گردنبند است که رشته اتصالش بگسلد و دانه‌های آن یکی به دنبال دیگری فرو ریزید" (نورالدین علی بن ابی بکر هیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائاد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۸ه.ق، ج ۷، ص ۳۲۱)؛ همچنین ر.ک: سید علی بن موسی ابن طاووس، الملاحم و الفتن فی ظهور الغائب المنتظر، بیروت، مؤسسه الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۸ ه.ق، ص۱۱۴.</ref>. به بیان دیگر، نشانه‌های [[ظهور]] به ترتیبی خاص، در فاصله زمانی معین و با شرایطی مشخص رخ می‌دهند و این‌گونه نیست که رویدادی مانند [[خروج خراسانی]] یا [[یمانی]] رخ دهد، بی آن که زمینه‌ها، شرایط و مقدمات آنها که در [[روایات]] به آنها اشاره شده است، فراهم شده یا دیگر رویدادها و نشانه‌های مرتبط با آنها رخ داده باشد.