جایگاه اهتمام برای مستضعفان در اسلام چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:Pic4216.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌]]]]

«از امور مسلم در مشی [[رسول خدا]]{{صل}} و [[ائمه هدی]]{{عم}} اهتمام ایشان برای [[مستضعفان]] است. یعنی با آنان بودن، ایستادن در [[جبهه]] ایشان، [[حفظ کرامت]] آنان، تلاش برای زدودن محرومیت‌هایشان و [[سیر]] دادن آنان به [[عزت]] حقیقی‌شان. اهتمام برای آنان که [[خوی]] [[استکبار]] ندارند و از [[روابط]] و مناسبات [[فرعونی]] بیزارند، اما از [[حقوق]] [[واقعی]] خود [[محروم]] شده‌اند. اهتمام برای [[آزاد]] ساختن [[صالحان]] از [[اسارت‌ها]] و فراهم کردن زمینه صعود آنان. اهتمام برای مردمانی که [[حق]] گرایند و به [[حقوق انسانی]] و [[ایمانی]] خود چنان که باید نرسیده‌اند. اهتمام برای مستضعفانی که [[وارث زمین]] خواهند شد، که جهت‌گیری [[دین]] آن است که روزی مستضعفان [[صالح]] وارث زمین شوند و دولتی حق، همه محرومیت‌ها را بزداید و [[مردمان]] را به کمال لایقشان برساند. [[خداوند]] به مستضعفان صالح [[عنایت]] دارد و رسول خدا{{صل}} و اوصیای وی به آنان [[عطوفت]] فراوان داشتند و برای رساندن آنان به حقوقشان اهتمام می‌ورزیدند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} رحمتی است برای همه جهانیان<ref>{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ}} «و تو را جز رحمتی برای جهانیان، نفرستاده‌ایم» سوره انبیاء، آیه ۱۰۷.</ref>، [[رحمت]] واسعه‌ای است برای همگان، و رحمت ویژه‌ای است برای مستضعفان صالح. پیامبر اکرم{{صل}} خود را از آنان می‌دانست و در کنار آنان بود<ref>امام خمینی دراین‌باره می‌فرماید: «اسلام برای همه است. اسلام از توده پیدا شده است و برای توده کار می‌کند. اسلام از طبقه بالا پیدا نشده است. پیغمبر اکرم از همین جمعیت پایین بود. از بین همین جمعیت پا شد و قیام کرد. اصحاب او از همین مردم پایین بودند. از این طبقه سوم بودند. آن طبقه بالا مخالفین پیغمبر اکرم بودند. [پیامبر اکرم] از همین توده پیدا شده است و برای همین جمعیت، همین ملت قیام کرده است، به نفع همین ملت احکام آورده است». امام روح‌الله موسوی خمینی، در جستجوی راه از کلام امام، دفتر اول، مستضعفین، مستکبرین، چاپ اول، انتشارات امیر کبیر، ۱۳۶۸ ش. ص۱۴.</ref>؛ و همه [[پیام‌آوران الهی]] چنین بودند. با [[مستضعفان]] [[صالح]] و در کنار آنان، برای [[برپایی عدالت]] و [[نجات]] و [[رستگاری]] همگان. [[ورام بن ابی‌فراس]] آورده است: {{متن حدیث|وَ كَانَ سُلَيْمَانُ{{ع}} إِذَا أَصْبَحَ‏ تَصَفَّحَ‏ وُجُوهَ‏ الْأَغْنِيَاءِ وَ الْأَشْرَافِ‏ حَتَّى يَجِي‏ءَ إِلَى الْمَسَاكِينِ وَ يَقْعُدُ مَعَهُمْ وَ يَقُولُ مِسْكِينٌ مَعَ الْمَسَاكِينِ}}<ref>«سلیمان بن داوود{{ع}} هر بامداد در چهره توانگران و اشراف تأمل می‌کرد [تا از آنان می‌گذشت] و به مسکینان می‌رسید و با آنان می‌نشست و می‌گفت: مسکینی با مسکینان دیگر». تنبیه الخواطر، ج۱، ص۲۰۳؛ بحارالانوار، ج۱۴، ص۸۳.</ref>.