علائم و نشانه‌های ظهور چیستند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:13681099.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمد کاظم قزوینی]]]]

«نشانه‌های عمومی، بسیار هستند و ما از مجموع [[احادیث]]، حدیثی را [[انتخاب]] می‌کنیم که همان کافی است؛ سپس جملاتی که در [[حدیث]] آمده است را شرح می‌دهیم: "[[نزال بن سبره]] گفت: [[امام علی|امیرالمومنین، علی بن ابی طالب]]{{ع}} برای ما [[خطبه]] خواند؛ پس [[خداوند عزوجل]] را [[ستایش]] کرد و بر او ثناء گفت و بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] فرستاد و فرمود: "ای [[مردم]]! از من بپرسید، قبل از اینکه مرا از دست بدهید". این را ۳ بار فرمود. [[صعصعه بن صوحان]] بلند شد و گفت:‌ ای [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}}! [[دجال]] چه زمانی خواهد آمد؟[[امام]]{{ع}} به او فرمود: "بنشین، [[خدا]] سخنت را شنید و دانست که چه می‌خواهی؟" در ادامه فرمود: "برای آشکار شدن [[دجال]]، نشانه‌هایی وجود دارد که پشت سر هم می‌آید مثل پشت سرهم بودن قدم‌ها و اگر می‌خواهی از آن [[نشانه‌ها]] به تو خبر بدهم؟" گفت: بله. فرمود: "حفظ کن... نشانه‌های آن، این است: هنگامی که [[مردم]] [[نماز]] را از بین ببرند، [[امانت]] را ضایع کنند، [[دروغ]] را [[حلال]] بدانند، رباخوار شوند و [[رشوه]] بگیرند... دینشان را به [[دنیا]] بفروشند، کارهای سفیهانه بکنند و از [[خویشاوندان]] دور شوند و از [[هوای نفس]] [[پیروی]] کنند، خونریزی را آسان شمارند، [[بردباری]] در برابر [[گناهان]]، ضعف و [[ظلم]] کردن، مایه فخر و مباهات باشد، [[امیران]] بد کردار باشند، [[وزیران]] [[ظالم]]، عرفاء خائن و قاریان گنهکار وجود داشته باشند و [[شهادت]] دادن به [[دروغ]]، آشکار شود و [[گناه]] کاری، تهمت زدن و [[نافرمانی]] کردن، علنی شود و [[قرآن]]‌ها به صورت [[زیبایی]] چاپ شوند، مساجد تزیین گردند، مناره‌ها بلند شوند و به بدها [[احترام]] گذاشته شود، صفوف [[جماعت]] [[مسلمین]] زیاد شود؛ ولی دل‌ها از یکدیگر دور شود و پیمان‌ها شکسته شود و آنچه وعده داده شده، نزدیک شود. زنان برای [[دنیا]] در [[تجارت]] با شوهرانشان شریک شوند و صدای تبه کاران بلند شود و از آنها، حرف شنوی شود و [[رهبری]] [[مردم]] به دست پست‌ترین آنها بیفتد و از گنه کار برای [[ترس]] از شرش، دوری شود و [[دروغگو]]، [[تصدیق]] شود و خائن، [[امین]] شمرده شود، آواز خوانی و آلت موسیقی رواج یابد و نسل‌های آخر این [[امت]]، نسل‌های اولین را [[لعن]] کنند، زنان بر زین‌ها سوار شوند و زنان، شبیه مردان و مردان، شبیه زنان شوند و [[شاهد]]، بدون اینکه از او بخواهند، [[شهادت]] بدهد، بیاید و [[شهادت]] دهد و دیگری برای جبران کار دیگری و بدون اینکه [[حق]] را بداند، [[شهادت]] دهد. برای [[دین]]، [[علوم دینی]] را فرا نمی‌گیرند و عمل [[دنیا]] را بر [[آخرت]] ترجیح می‌دهند و با داشتن [[قلب]] گرگ، پوست میش می‌پوشند و [[قلب]] هایشان، بویی بدتر از مردار و مزه‌ای تلخ‌تر از صُبر (نوعی گیاه تلخ) می‌دهد؛ پس در این وضعیت، [[دجال]] به سرعت می‌آید"<ref>{{عربی|" عَنِ الضَّحَاكِ بْنِ مُزَاحِمٍ عَنِ النَّزَّالِ بْنِ سَبْرَةَ قَالَ: خَطَبَنَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ {{ع}} فَحَمِدَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ وَ صَلَّى عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ثُمَّ قَالَ سَلُونِي أَيُّهَا النَّاسُ قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي ثَلَاثاً فَقَامَ إِلَيْهِ صَعْصَعَةُ بْنُ صُوحَانَ فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ مَتَى يَخْرُجُ الدَّجَّالُ فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ {{ع}} اقْعُدْ فَقَدْ سَمِعَ‏ اللَّهُ‏ كَلَامَكَ‏ وَ عَلِمَ‏ مَا أَرَدْتَ‏ وَ اللَّهِ مَا الْمَسْئُولُ عَنْهُ بِأَعْلَمَ مِنَ السَّائِلِ وَ لَكِنْ لِذَلِكَ عَلَامَاتٌ وَ هَيَئَاتٌ يَتْبَعُ بَعْضُهَا بَعْضاً كَحَذْوِ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ إِنْ شِئْتَ أَنْبَأْتُكَ بِهَا قَالَ نَعَمْ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَقَالَ {{ع}} احْفَظْ فَإِنَّ عَلَامَةَ ذَلِكَ إِذَا أَمَاتَ النَّاسُ الصَّلَاةَ وَ أَضَاعُوا الْأَمَانَةَ وَ اسْتَحَلُّوا الْكَذِبَ وَ أَكَلُوا الرِّبَا وَ أَخَذُوا الرِّشَا وَ شَيَّدُوا الْبُنْيَانَ وَ بَاعُوا الدِّينَ بِالدُّنْيَا وَ اسْتَعْمَلُوا السُّفَهَاءَ وَ شَاوَرُوا النِّسَاءَ وَ قَطَعُوا الْأَرْحَامَ وَ اتَّبَعُوا الْأَهْوَاءَ وَ اسْتَخَفُّوا بِالدِّمَاءِ وَ كَانَ الْحِلْمُ ضَعْفاً وَ الظُّلْمُ فَخْراً وَ كَانَتِ الْأُمَرَاءُ فَجَرَةً وَ الْوُزَرَاءُ ظَلَمَةً وَ الْعُرَفَاءُ خَوَنَةً وَ الْقُرَّاءُ فَسَقَةً وَ ظَهَرَتْ شَهَادَةُ الزُّورِ وَ اسْتُعْلِنَ الْفُجُورُ وَ قَوْلُ الْبُهْتَانِ وَ الْإِثْمُ وَ الطُّغْيَانُ وَ حُلِّيَتِ الْمَصَاحِفُ وَ زُخْرِفَتِ الْمَسَاجِدُ وَ طُوِّلَتِ الْمَنَارَاتُ وَ أُكْرِمَتِ الْأَشْرَارُ وَ ازْدَحَمَتِ الصُّفُوفُ وَ اخْتَلَفَتِ الْقُلُوبُ وَ نُقِضَتِ الْعُهُودُ وَ اقْتَرَبَ الْمَوْعُودُ وَ شَارَكَ النِّسَاءُ أَزْوَاجَهُنَّ فِي التِّجَارَةِ حِرْصاً عَلَى الدُّنْيَا وَ عَلَتْ أَصْوَاتُ الْفُسَّاقِ وَ اسْتُمِعَ مِنْهُمْ وَ كَانَ زَعِيمُ الْقَوْمِ أَرْذَلَهُمْ وَ اتُّقِيَ الْفَاجِرُ مَخَافَةَ شَرِّهِ وَ صُدِّقَ الْكَاذِبُ وَ اؤْتُمِنَ الْخَائِنُ وَ اتُّخِذَتِ الْقِيَانُ وَ الْمَعَازِفُ‏ وَ لَعَنَ آخِرُ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَوَّلَهَا وَ رَكِبَ ذَوَاتُ الْفُرُوجِ السُّرُوجَ وَ تَشَبَّهَ النِّسَاءُ بِالرِّجَالِ وَ الرِّجَالُ بِالنِّسَاءِ وَ شَهِدَ الشَّاهِدُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُسْتَشْهَدَ وَ شَهِدَ الْآخَرُ قَضَاءً لِذِمَامٍ بِغَيْرِ حَقٍّ عَرَفَهُ وَ تُفُقِّهَ لِغَيْرِ الدِّينِ وَ آثَرُوا عَمَلَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَ لَبِسُوا جُلُودَ الضَّأْنِ عَلَى قُلُوبِ الذِّئَابِ وَ قُلُوبُهُمْ أَنْتَنُ مِنَ الْجِيَفِ وَ أَمَرُّ مِنَ الصَّبِرِ فَعِنْدَ ذَلِكَ الْوَحَا الْوَحَا  ثُمَّ الْعَجَلَ الْعَجَل‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ کمال الدین؛ صدوق؛ ج ۲، صص ۵۲۵- ۵۲۶.</ref>.