وضعیت مسکن در عصر ظهور چگونه است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:13681099.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمد کاظم قزوینی]]]]

«مشکل مسکن از مشکلاتی شمرده می‌شود که [[بشر]]، نگران آن است و بسیاری از [[مردم]] در بحران به سر می‌برند که یا در خانه‌های استیجاری هستند یا خانه هایشان کوچک است و [[توانایی]] مالی کافی برای خرید خانه‌ای- که با [[خانواده]] شان، با [[آسایش]] زندگی کنند- را ندارند. این مشکل هم از نتایج همان [[قوانین]] [[کفار]] است که بر [[مردم]] [[حاکم]] می‌باشد؛ چون [[حکومت‌ها]]، آزادی‌ها را سرکوب می‌کنند و نمی‌گذارند، آنها در خارج از شهر برای خود خانه‌هایی بسازند، مگر به شرطهای دشوار و مالیات‌های سنگین که هیچ دلیلی بر آن از سوی [[خدای متعال]]، نازل نشده است. از نتایج تأسف بار و سختی‌هایی که این مشکل را به بار می‌آورد، نپرس؛ بسیاری از [[جوانان]] قسمتی از [[جوانی]] شان را به [[دلیل]] مشکل مسکن بدون همسر می‌گذرانند و این از دلایلی است که آن دسته از جوانانی که ایمانشان ضعیف است به [[انحرافات]] جنسی و غیره کشیده می‌شوند. بعد از تمام شدن دوران طلایی [[جوانی]]، [[ازدواج]] می‌کنند و مجبور می‌شوند، خانه‌ای کوچک یا آپارتمان تنگی اجاره کنند. در آن جا هم بیماری‌هایی به وجود می‌آید که در نتیجه هوای بد می‌باشد. افزون بر این، بسیاری از دعواهای خانوادگی و بیماری‌های روانی، نتیجه مکانی است که اهل خانه در آن زندگی می‌کنند و کودکان از بازی، دویدن و ورزش در محیط خانه محروم هستند و مجبور می‌شوند به خیابان‌ها، تفریحگاه‌ها و پارک‌ها بروند؛ رفتن به پارک‌ها، منجر به [[انحراف]] [[فکری]] و رفتاری می‌شود، منحرفانی در آن مکان‌ها هستند که برای آنها، دام‌هایی پهن کرده‌اند تا آنها را در منجلاب‌های [[فساد]] بیندازند؛ گذشته از این، ده‌ها مشکل، [[بدبختی]] و جرایم در نتیجه عدم وجود مسکن به وجود می‌آید. اما در دوران [[امام زمان]] {{ع}}، این مشکلات به صورت کامل حل می‌شود، همان طور که در عصر [[حکومت]] [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} حل شد؛ پس در [[تاریخ]] آمده، که همه [[انسان‌ها]] برای خود و به [[برکت]] [[حکومت]] [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}}، خانه مستقلی داشتند<ref>الغارات.</ref>. سؤال فعلی این است: [[امام زمان]] {{ع}} این مشکل را چگونه حل می‌کند؟ جواب: با اجرای [[قوانین]] [[اسلام]]. [[قانون]] [[اسلام]] می‌گوید: [[زمین]] برای [[خدا]] و برای کسی است که آن را آباد کرده باشد. پس هر زمینی که مالِ کس دیگری نیست و انسانی که به وسیله آباد کردن، زنده کند برای او می‌شود و هیچ کس [[حق]] اعتراض به او را ندارد و نمی‌تواند از او مالیات بگیرد؛ چون در [[اسلام]]، مالیات نداریم، مگر آنچه [[قرآن]] و [[احادیث]] شریف بر آنها تصریح کرده‌اند مثل [[خمس]]، [[زکات]] و آنچه شبیه آن [[دوست]]. در این جا حدیثی بیان می‌کنیم که به حل مشکل مسکن در عصر [[امام زمان]] {{ع}} اشاره می‌کند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "هنگامی که [[قائم]] [[آل محمد]]{{صل}} [[قیام]] کند... خانه‌های [[کوفه]] به رود [[کربلا]] متصل می‌شوند"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ بَنَى فِي ظَهْرِ الْكُوفَةِ مَسْجِداً لَهُ أَلْفُ بَابٍ وَ اتَّصَلَتْ‏ بُيُوتُ‏ الْكُوفَةِ بِنَهَرِ كَرْبَلَاءَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>. این [[حدیث]]، نشان دهنده این است که [[مردم]]، زمین‌های خشک و صحراهای خالی را با ساختن و [[آبادانی]] به کار می‌گیرند تا اینکه برای مثال خانه‌های [[کوفه]] به رود [[کربلا]] وصل شوند به رغم مسافت دوری که بین آن دو وجود دارد»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۴۵۵-۴۵۷.</ref>.