فتح عموریه: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

[[روابط]] [[رومیان]] و [[عباسیان]] از دور [[خلافت مأمون]] تیره بود؛ زیرا مأمون فردی به نام توماس را که در [[آسیای صغیر]] بر [[ضد]] تئوفیل، امپراتور [[روم]]، [[شورش]] کرده بود [[یاری]] رسانیده و ساز و برگ [[جنگی]] در [[اختیار]] او نهاده بود. این امر، تئوفیل را بر آن داشت تا به [[حمایت]] از بابک برخیزد و قلمرو خود را [[پناهگاه]] خرمدینان قرار دهد. بابک نیز زمانی که [[معتصم]] تمام نیروی خود را صرف دفع [[فتنه]] خرمدینان کرده بود، نامه‌ای به امپراتور نوشت و از وی خواست تا در آن [[فرصت]] مناسب به [[سرزمین]] [[مسلمانان]] [[حمله]] آورد؛ زیرا «معتصم حتی طباخ و خیاط خود را نیز به جنگ فرستاده است»<ref>منظور از خیاط، جعفر بن دینار مشهور به خیاط است که از سرداران دلیر معتصم بود و منظور از طباخ، ایتاخ ترک است که وی نیز از سرداران سپاه او بود (الکامل، ج۶، ص۴۷۹).</ref>. تئوفیل در [[سال ۲۲۳ ق]]. آهنگ دیار مسلمانان کرد و چند [[شهر]] از جمله زَبْطْرَه و جزیره مالت را [[تصرف]] کرد و پس از [[چپاول]] [[اموال]]، عده‌ای بسیار را به [[اسارت]] گرفت و [[شهرها]] را به [[آتش]] کشید<ref>الکامل، ج۶، ص۴۷۹.</ref>، تا بدین وسیله [[سپاه]] معتصم را از ادامه محاصره بابک و یارانش باز دارد؛ اما چون بابک [[شکست]] خورد و به اسارت درآمد، معتصم بی‌درنگ با سپاهی [[عظیم]] به سوی روم حرکت کرد. حضور ترکان در این سپاه چشمگیر بود و أَشناس، و صیف، ایتاخ، بُغا و افشین، [[فرماندهی]] بخش‌های مهم سپاه را بر عهده داشتند. سپاه معتصم پس از [[فتح]] [[شهرها]] و نواحی بسیار، [[عموریه]]، زادگاه [[امپراتوری]] را به محاصره درآورد. در این [[زمان]]، تئوفیل [[سپاه]] بزرگی برای مقابله گسیل کرد؛ اما افشین آن سپاه را به‌سختی [[شکست]] داد و سپاهیانش را پراکنده ساخت. در این هنگام، امپراتور پیکی نزد [[معتصم]] فرستاد و پیغام داد که سپاه [[روم]] بی‌اذن او زِبَطْره را [[تصرف]] و اهالی آن را [[اسیر]] کرده یا به [[قتل]] رسانده است؛ لذا ویرانی‌ها را جبران خواهد کرد و [[اسیران]] را باز پس خواهد داد و عاملان فاجعه زِبطره را روی گردن بطریقان نزد معتصم خواهد فرستاد<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۷۶.</ref>. معتصم بی‌توجه به این پیغام، عموریه را در شانزدهم [[رمضان]] [[سال ۲۲۳ ق]]. فتح کرد و با بی‌رحمی و [[قساوت]]، آن [[شهر]] را به باد [[غارت]] و [[چپاول]] داد و ساکنانش را از دم تیغ گذرانید<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۷۶؛ الکامل، ج۶، ص۴۸۰-۴۸۷.</ref>. این [[پیروزی]] که با [[رشادت]] و [[کوشش]] سپاه ترک به دست آمد راه را برای [[نفوذ]] بیشتر آنان در [[دستگاه خلافت]] فراهم کرد؛ چنانکه معتصم به [[پاس]] خدماتشان، [[مال]] فراوان به آنان بخشید و در [[تقسیم غنایم]]، آنان را بر دیگران [[برتری]] داد<ref>نک: الکامل، ج۶، ص۴۸۹.</ref>.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۹۸.</ref>.