صفاریان در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

[[یعقوب بن لیث]] به [[سال ۲۵۳ ق]]. دولتی بنیان کرد که با توجه به [[اشتغال]] وی و خاندانش به رویگری، به صفاریان<ref>صفار در لغت به معنای رویگر است.</ref> [[شهرت]] یافت. از آنجا که تأسیس این [[دولت]] با [[شورش‌های خوارج]] در سیستان و [[خراسان]] [[ارتباط]] نزدیکی دارد، لازم است برای آشنایی با چگونگی آن، موضوع را از آن [[شورش‌ها]] دنبال کنیم. پیش از این، درباره شورش‌های خوارج سیستان و خراسان در دور [[خلافت]] [[هارون]] الرشید سخن گفتیم. این [[خوارج]] پس از [[مرگ]] [[حمزه]] [[آذرک]]، همچنان به [[غارت]] و [[چپاول]] [[شهرها]] و روستاها ادامه دادند و در نتیجه، به‌تدریج [[موقعیت اجتماعی]] خود را از دست دادند و [[دشمنی]] و [[نفرت]] [[عامه]] را بر [[ضد]] خود برانگیختند<ref>نک: تاریخ سیستان، ص۱۸۰ به بعد.</ref>؛ از این‌رو از [[زمان]] خلافت [[الواثق بالله]] (۲۲۷-۲۳۲ق) [[مردم]] داوطلبانه برای دفع خطر و [[فتنه]] خوارج، دسته‌های [[سازمان]] یافته‌ای به وجود آوردند. این دسته‌ها که مطوعه خوانده می‌شدند<ref>الکامل، ج۷، ص۱۸۴.</ref>، بدون ارتباط با [[خلیفه]] و [[کارگزاران]] وی و به میل خود، گروه‌های مجهز و مسلحی تشکیل دادند و با خوارج که مزاحم [[زندگی]] و موجب [[قتل]] و غارت آنان بودند به [[نبرد]] پرداختند. یکی از رؤسای این مطوعه [[صالح بن نصر]] بود که به [[سال ۲۳۷ ق]]. به بهانه دفع خوارج، مطوعه و عیاران سیستان را- از جمله یعقوب و برادرانش که در این زمان به صحنه [[سیاست]] گام نهاده بودند - جمع کرد<ref>الکامل، ج۷، ص۱۸۴.</ref> و بر بُست [[غلبه]] یافت و پس از قتل [[حاکم]] آن دیار و غلبه بر خوارج زرنگ، [[قدرت]] و [[شوکت]] بسیار یافت؛ اما او نیز برخلاف [[عهد]] و [[پیمان]] مطوعه و عیاران، خیلی زود داعیه [[غارتگری]] و [[تجاوز]] یافت و [[نارضایتی]] [[یاران]] خود را فراهم ساخت تا آنجا که عیاران سیستان به [[رهبری]] [[یعقوب بن لیث]]، از غارتگری و تجاوزخویی صالح به [[جان]] آمدند و کارهای او را خلاف [[غیرت]] و [[مردانگی]] دانستند<ref>تاریخ سیستان، ص۱۹۸. </ref> و با او به [[مخالفت]] برخاستند و او را که گریخته بود، تعقیب کردند و پس از نبردی سخت [[شکست]] دادند و جایش را به درهم بن نصر سپردند. درهم در آغاز، یعقوب و یارانش را استمالت کرد؛ اما چندی بعد، از [[شجاعت]] و [[قدرت]] یعقوب و [[نفوذ]] وی در میان عیاران بیمناک گشت و آهنگ کشتن او کرد و چون یعقوب از قصد وی [[آگاه]] شد، او را کنار زد و خود به [[سال ۲۴۷ ق]]. قدرت را به دست گرفت. وی پس از [[جلب حمایت]] مطوعه و عیاران، تمام [[همت]] خود را برای دفع [[خوارج]] به کار گرفت و پس از اهتمام بسیار، سرانجام به [[سال ۲۵۱ ق]]. آخرین گروه خوارج به سرکردگی [[عمار]] خارجی را از میان برداشت<ref>تاریخ سیستان، ص۱۹۹۔۲۰۰؛ احسن التقاسیم، ص۳۰۶.</ref> و راه را برای جاه‌طلبی‌های خود هموار ساخت. یعقوب پس از [[فتح]] بُست آهنگ هرات کرد و بعد از [[تسخیر]] آنجا، پوشنگ و کرمان و [[فارس]] را به قلمرو خود افزود. همزمان با [[فتوحات]] یعقوب، [[امارت]] محمد بن طاهر در [[خراسان]] دچار [[ضعف]] و [[فتور]] گردید؛ به گونه‌ای که [[علویان]]، [[طبرستان]] و [[ری]] را [[تصرف]] کردند و ماوراءالنهر نیز از [[طاعت]] [[طاهریان]] سر فرو پیچید. از این‌رو، یعقوب [[فرصت]] مناسبی به دست آورد تا برای فتح [[نیشابور]] و برانداختن [[دولت]] طاهری برخیزد. به گفته گردیزی، (چون یعقوب نزدیک دروازه نیشابور رسید، محمد بن طاهر به او پیغام داد که اگر به [[فرمان]] [[امیرالمؤمنین]] آمدی، [[عهد]] و منشور عرضه کن تا [[ولایت]] به تو سپارم وگرنه، باز گرد. یعقوب در جواب، [[شمشیر]] از زیر مصلی بیرون آورد و گفت: عهد و لوای من این است»<ref>زین الاخبار، ص۳۰۹.</ref>. آنگاه وارد نیشابور شد و محمد را در بند کرد و [[اموال]] و کسان او را به سیستان فرستاد (۲۵۹ق)<ref>تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۹۷-۴۹۸.</ref>. بدین ترتیب، یعقوب بساط دولت طاهریان را که به [[فرمان]] [[خلیفه]] حدود نیم قرن در [[خراسان]] [[امارت]] می‌کردند، برچید و استیلای [[واقعی]] [[عباسیان]] را در [[مشرق]] [[جهان اسلام]] برای همیشه از میان برد و راه را برای [[حکومت‌ها]] و دولت‌هایی چون سامانیان و غزنویان و [[سلجوقیان]] باز کرد که حاصل آن، ایجاد عظیم‌ترین شکاف در تمامیت ارضی [[خلافت عباسی]] و [[استقلال]] نسبی نواحی شرقی آن بود.

#شعبه‌ای که از دوره [[سلجوقیان]] تا استیلای [[مغول]]، حکومت را در سیستان به دست داشتند و با امارت بهاءالدوله [[طاهر بن نصر]] به سال ۴۶۵ آغاز شد و تا حکومت تاج الدین نصر به سال ۶۱۸ ادامه یافت.

#شاخه‌ای که تحت فرمان [[سلاطین]] مغول از سال ۶۱۸ ق. تا سال ۸۸۵ ق. حکومت کردند. این دوره از امارت صفاریان با حکومت رکن الدین ابومنصور در سال ۶۱۸ ق. آغاز شد و به حکومت [[شمس]] الدین محمد به سال ۸۸۵ ق. انجامید<ref>نک: سلسله‌های اسلامی، ص۱۶۲-۱۶۴؛ لین پول، استانلی و دیگران، تاریخ دولت‌های اسلامی و خاندان‌های حکومت‌گر، ج۱، ص۲۲۹-۲۳۰.</ref>.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص۱۲۸.</ref>.