آیات الاحکام در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

#'''از جهت نوع دلالت بر [[حکم]]:''' دلالت بعضی [[آیات]] بر [[حکم شرعی]] به نحو [[استقلال]] است، مانند {{متن قرآن|أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا}}<ref>«خداوند خرید و فروش را حلال و ربا را حرام کرده است» سوره بقره، آیه ۲۷۵.</ref> که بیع را [[حلال]] و [[ربا]] را [[حرام]] می‌داند، ولی دلالت بعضی دیگر به نحو انضمام است، مانند {{متن قرآن|وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ}}<ref>«زمان شیر خوارگی وی دو سال بود» سوره لقمان، آیه ۱۴.</ref> که [[زمان]] شیرخوارگی را دو سال می‌داند و به ضمیمه [[آیه]] {{متن قرآن|وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا}}<ref>«بارداری و از شیر گرفتنش سی ماه است» سوره احقاف، آیه ۱۵.</ref> به دست می‏‌آید که کمترین زمان حمل، شش ماه است؛ زیرا دوران [[آبستنی]] و شیرخوارگی را سی ماه دانسته است. از سوی دیگر، بعضی آیات به صیغه انشاء دلالت بر حکم دارد، مانند {{متن قرآن|وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ}}<ref>«و نماز را برپا دارید» سوره بقره، آیه ۴۳.</ref> و بعضی به هیئت اِخبار، مانند {{متن قرآن|حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ}}<ref> سوره مائده، آیه ۳.</ref>

#'''از جهت حکم مدلول آیه:''' مدلول برخی آیات، [[حکم تکلیفی]] است، مانند [[وجوب]] [[روزه]] و [[حرمت]] خوردن مردار که به ترتیب از آیه {{متن قرآن|كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ}}<ref>«ای مؤمنان! روزه بر شما مقرّر شده است» سوره بقره، آیه ۱۸۳.</ref> و آیه {{متن قرآن|حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ}}<ref> سوره مائده، آیه ۳.</ref> استفاده می‏‌شود، و مدلول برخی دیگر، حکم وضعی‏است، مانند بطلان روزه در حال [[مرض]] یا [[سفر]] که از آیه {{متن قرآن|وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ}}<ref>«اگر بیمار یا در سفر بود، شماری از روزهایی دیگر (روزه بر او واجب است)» سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref> استفاده شده است.

بعضی آیات، متضمّن [[احکام]] و [[قواعد]] کلّی است، مانند قاعده [[عسر و حرج]] که از آیه‏‌های {{متن قرآن|مَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ}}<ref>«در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد» سوره حج، آیه ۷۸.</ref> و {{متن قرآن|يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ}}<ref>«خداوند برای شما آسانی می‌خواهد و برایتان دشواری نمی‌خواهد» سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref> استفاده شده است.

بعضی [[آیات]]، [[ارشاد]] به [[حکم عقل]] است، مانند {{متن قرآن|وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ}}<ref>«و از خداوند و فرستاده (او) پیروی کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره آل عمران، آیه ۱۳۲.</ref> و بعضی دیگر، امضای امر عرفی یا عقلایی است، مانند {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ}}<ref>«ای مؤمنان! به پیمان‌ها وفا کنید» سوره مائده، آیه ۱.</ref>

از سوی دیگر، بعضی آیات، بیانگر [[ادب]] [[معاشرت]] [[مؤمنان]] با [[رسول خدا]]{{صل}} است، مانند {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ}}<ref>«ای مؤمنان! صدایتان را از صدای پیامبر فراتر نبرید» سوره حجرات، آیه ۲.</ref> ولی بعضی دیگر، چگونگی [[روابط اجتماعی]] مؤمنان وحدود و اصول [[همزیستی]] سالم و برادرانه را در [[جامعه اسلامی]] بیان می‏‌کند، مانند {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا}}<ref>«ای مؤمنان! از بسیاری از گمان‌ها دوری کنید که برخی از گمان‌ها گناه است و (در کار مردم) کاوش نکنید و از یکدیگر غیبت نکنید؛ آیا هیچ یک از شما دوست می‌دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ پس آن را ناپسند می‌دارید و از خداوند پروا کنید که خداوند توبه‌پذیری بخشاینده است» سوره حجرات، آیه ۱۲.</ref> که به دوری از [[سوء]] [[ظنّ]]، تجسّس در امور دیگران و [[غیبت]] امر می‏‌کند.

'''تعداد:''' به قول مشهور، تعداد [[آیات الاحکام]] پانصد [[آیه]] است و حتّی برخی [[مفسّران]]، کتاب خود را بر همین اساس نام نهاده‏‌اند، مانند «[[النهایة فی تفسیر خمس مأة آیة]]»، نوشته ابن متوّج [[بحرانی]]. <ref>کنز العرفان، ج۱، ص:۵.</ref> ممکن است مراد آنان از این رقم، تقریبی باشد.

'''جایگاه استنباطی:''' [[قرآن کریم]]، نخستین و معتبرترین منبع [[شریعت]] [[مقدّس]]، بلکه ـ از آن جهت که [[سنّت]]، تبیین کننده و شارح [[کتاب اللّه]] است نه منبعی در عرض آن ـ تنها مصدر [[شریعت]] به شمار می‏‌رود.

علاوه بر این، [[قرآن]] [[میزان]] سنجش [[روایات]] و [[مشروعیّت]] شرایطی است که در [[عقد]] ذکر می‏‌شود، یعنی آن بخش از روایات یا شرایط عقد که مخالف قرآن باشد، مورد عمل قرار نمی‏‌گیرد. از این رو، [[فقها]] در بحث [[اجتهاد]] و [[قضاء]]، [[شناخت]] [[آیات الاحکام]] را از شرایط اجتهاد دانسته‏‌اند.

برای تحقّق همین [[هدف]]، فقها از دیرباز به موضوع آیات الاحکام توجّهی ویژه داشته، در معرّفی، [[تفسیر]] و میزان دلالت آنها، کتاب‌های فراوانی نوشته‏‌اند. نخستین دانشمندی که در این موضوع کتاب نگاشته، [[محمّد]] بن [[سائب]] کلبی از [[اصحاب امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} است. کتاب‌های «[[فقه]] القرآن»، «[[کنز العرفان فی فقه القرآن]]» و «زبدة البیان فی [[براهین]] أحکام القرآن» به ترتیب، نوشته «[[قطب الدین راوندی]]»، «[[فاضل مقداد]]» و «[[مقدّس]] اردبیلی»، نمونه‏‌هایی از کتاب‌های آیات الاحکام است.