حضرت داوود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

حضرت داوود در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۱

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'رازی' به 'رازی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۱۹۱

ویرایش

@@ خط ۱۶۹: / خط ۱۶۹: @@
 به [[اعتقاد]] [[علامه طباطبایی]]، همان گونه که بیشتر [[مفسران]] نیز گفته‌اند، طرفین درگیری [[فرشته]] بوده و در شکل دو [[مرد]]ظاهر شده‌اند. وی قرائنی چون ورود غیر عادی آن دو، [[هراس]] [[داود]]{{ع}} از آنها و پی بردن وی به اینکه صحنه مذکور، [[آزمون الهی]] است، نه یک حادثه عادی، [[فرشته]] بودن آنان را [[تأیید]] می‌کند. وی بر این اساس نتیجه می‌گیرد که طرح [[شکایت]] نیز [[داوری]] [[حضرت داود]]{{ع}} در ظرف [[تمثل]] و عالم [[مکاشفه]] روی داده است، تا آن [[حضرت]] بر اساس [[تربیت الهی]]، برای [[جانشینی خدا]] و [[قضا]] در میان [[مردم]] [[آمادگی]] یابد و از آنجا که در ظرف [[تمثل]]، مانند [[عالم رؤیا]] هیچ تکلیفی نیست، [[خطا]] و [[استغفار]] [[داود]]{{ع}} نیز همانند [[خطا]] و [[استغفار]] [[حضرت آدم]]{{ع}} در داستان میوه [[ممنوع]] بوده و [[گناه]] نیست<ref> المیزان، ج ۱۷، ص ۱۹۴ ـ ۱۹۵.</ref>.همان‌گونه که برخی [[مفسران]] نیز گفته‌اند، ظاهر [[آیات]] نشان می‌دهند که طرح دعوا و [[داوری]] [[داود]]{{ع}} در عالم [[عینی]] و خارجی رخ داده است و [[تفسیر]] آن باید افزون بر [[عصمت انبیا]] با ظاهر [[آیات]] نیز [[سازگاری]] داشته باشد <ref>نمونه، ج ۱۹، ص ۲۵۹.</ref>.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[ داود (مقاله)| مقاله «داود»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۲ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۲.</ref>
 ===سوء قصد به [[جان]] [[داود]]{{ع}}===
-[[فخر رازی]] کوشیده است با ارائه [[تفسیر]] و حکایت داستانی کاملاً متفاوت، نشان دهد که [[آیات]] این قصه، نه تنها بر [[ارتکاب گناه]] کبیر و صغیر از سوی [[داود]]{{ع}} دلالت ندارند، بزرگ‌ترین [[ستایش]] در مورد او نیز به شما می‌روند: به گفته وی، گروهی از [[دشمنان]] با بهره‌گیری از [[خلوت]] و [[تنهایی]] [[داود]]{{ع}} در روز ویژه [[عبادت]]، از دیوار [[محراب]] او بالا رفته و خواستند که وی را بکشند؛ اما برخلاف [[انتظار]]، با حضور نگهبانان [[داود]]{{ع}} روبه رو شدند و به [[دروغ]] گفتند که برای [[شکایت]] و طرح دعوا آمده‌اند. [[فخر رازی]] در ادامه، ۴ فقره از [[آیات]] را که می‌توانند مستند [[لغزش]] و خطای [[داود]]{{ع}} باشند، بر اساس حکایت یادشده، توجیه کرده است. به [[اعتقاد]] [[رازی]]، هنگامی که افراد یاد شده از [[راه]] غیر عادی وارد شدند، [[داود]]{{ع}} فهمید که برای کشتن وی آمده‌اند، از این رو [[خشمگین]] شد و به [[فکر]] [[انتقام]] از آنان افتاد؛ اما چون [[دلیل]] و [[اماره]] [[شرعی]] برای [[اثبات]] دسیسه آنان نبود، با چشمپوشی از [[انتقام]]، چنین پیشامدی را [[ابتلای الهی]] دانست و از قصد انتقامجویی، [[استغفار]] و [[انابه]] کرد و [[خدا]] نیز از وی درگذشت.
+[[فخر رازی]] کوشیده است با ارائه [[تفسیر]] و حکایت داستانی کاملاً متفاوت، نشان دهد که [[آیات]] این قصه، نه تنها بر [[ارتکاب گناه]] کبیر و صغیر از سوی [[داود]]{{ع}} دلالت ندارند، بزرگ‌ترین [[ستایش]] در مورد او نیز به شما می‌روند: به گفته وی، گروهی از [[دشمنان]] با بهره‌گیری از [[خلوت]] و [[تنهایی]] [[داود]]{{ع}} در روز ویژه [[عبادت]]، از دیوار [[محراب]] او بالا رفته و خواستند که وی را بکشند؛ اما برخلاف [[انتظار]]، با حضور نگهبانان [[داود]]{{ع}} روبه رو شدند و به [[دروغ]] گفتند که برای [[شکایت]] و طرح دعوا آمده‌اند. [[فخر رازی]] در ادامه، ۴ فقره از [[آیات]] را که می‌توانند مستند [[لغزش]] و خطای [[داود]]{{ع}} باشند، بر اساس حکایت یادشده، توجیه کرده است. به [[اعتقاد]] رازی، هنگامی که افراد یاد شده از [[راه]] غیر عادی وارد شدند، [[داود]]{{ع}} فهمید که برای کشتن وی آمده‌اند، از این رو [[خشمگین]] شد و به [[فکر]] [[انتقام]] از آنان افتاد؛ اما چون [[دلیل]] و [[اماره]] [[شرعی]] برای [[اثبات]] دسیسه آنان نبود، با چشمپوشی از [[انتقام]]، چنین پیشامدی را [[ابتلای الهی]] دانست و از قصد انتقامجویی، [[استغفار]] و [[انابه]] کرد و [[خدا]] نیز از وی درگذشت.
 توجیه دیگر این است که آمدن افراد یاد شده، آزمونی برای [[داود]]{{ع}} بود؛ ولی [[استغفار]] و [[انابه]] آن [[حضرت]] برای آنها بود و [[خدا]] به [[احترام]] وی از [[گناه]] آنان درگذشت<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۶، ص ۱۹۳ ـ ۱۹۴.</ref>. این [[تفسیر]] که [[آلوسی]] و مراغی نیز آن را پذیرفته‌اند، با ظاهر [[آیات]] سازگار نیست<ref>روح المعانی، ج ۲۳، ص ۱۷۸؛ تفسیر مراغی، ج ۲۳، ص ۱۰۷؛ نمونه، ج ۱۹، ص ۲۵۸.</ref>. واقعی و [[عینی]] بودن طرح دعوا یا تمثیلی و واقعیت خارجی نداشتن آن، [[فرشته]] یا [[انسان]] بودن دو طرف [[نزاع]]، سبب [[هراس]] [[حضرت داود]]{{ع}} و [[اراده]] معنای [[حقیقی]] (گوسفند) یا کنایی ([[زن]]) از واژه نعجه، از مباحث مورد اهتمام و اختلافی‌اند که [[مفسران]] در داستان ابتلای [[حضرت داود]]{{ع}} به آنها پرداخته‌اند.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[ داود (مقاله)| مقاله «داود»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۲ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۲.</ref>