انجمن حجتیه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مهدویت}}

<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''[[امام مهدی]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]]</div>

<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام مهدی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>

'''انجن حجتیه''' یکی از گروه‏‌هایی بود که در دهه ۱۳۲۰ ش برای مقابله با جریان [[بهائیت]] توسط شیخ [[محمود]] [[حلبی]] و همراهان او شکل گرفت. ابتدا چهارچوب فعالیت آنها [[تبلیغ]] [[دین اسلام]] و [[مذهب جعفری]] و [[دفاع]] [[علمی]] از آن بود، منتها با برداشت [[اشتباه]] از برخی [[روایات]]، [[تشکیل حکومت]] و [[جهاد]] [[قبل از ظهور امام زمان]]{{ع}} را اشتباه می‌دانستند و به همین دلیل با [[انقلاب اسلامی ایران]] [[همکاری]] نداشتند؛ اما بعد از [[انقلاب]] به چند شاخه تقسیم شده و عده بسیاری از آنها از [[عقاید]] خود دست برداشتند.

==مقدمه==

یکی از گروه‏‌هایی که در بیش از نیم قرن گذشته در بحث‌‏های [[مهدویت]] به نوعی در کانون توجه بوده‏‌اند [[انجمن حجتیه]] است. سابقه شکل‏‌گیری این گروه به جریان‌‏های دهه ۱۳۲۰ ش تا میانه‏‌های دهه ۳۰ در [[جامعه]] [[ایران]] برمی‌‏گردد. در این دوره، دو خطر عمده در حوزه [[دین]] پدید آمد:

# '''حزب توده‏:''' این گروه، مرام مارکسیسم را میان [[جوانان]] نشر می‏داد و متدینان، ملی‏ها و رژیم پهلوی همه با آن درگیر بودند.

# '''بهائیت‏:''' در این بخش، فقط متدینان روی آن حساسیت داشتند و پس از شهریور ۱۳۲۰ ش متوجه نفوذ آن در دستگاه [[اداری]] پهلوی شده، به [[مبارزه]] با آن پرداختند. طبعا از نگاه متدینان، خطر [[بهائیان]] نه فقط کمتر از حزب توده نبود، بلکه پس از سرکوبی حزب توده در سال‏های ۳۲ ـ ۳۶ جدّی‏‌تر هم شده بود<ref>رسول جعفریان، جریان‏ها و سازمان‏های مذهبی سیاسی ایران، ص ۳۶۸.</ref>.

برابر خطر دوم، [[عالمان]] و [[مراجع تقلید]] به مبارزاتی جدّی دست زدند. از میانه دهه ۳۰ یک تشکل مذهبی‏ ویژه با [[هدف]] [[مبارزه با بهائیت]] [[تهران]] و سپس دیگر [[شهرها]] پدید آمد. انجمن خیریه حجّتیه مهدویه در سال ۱۳۳۲ ش با [[تلاش]] شیخ [[محمود ذاکرزاده تولایی]] معروف به شیخ [[محمود حلبی]] (١٢٧٩-١٣٧٦ ه‍‌ ش) با [[همکاری]] [[سید رضا آل رسول]]، [[سید محمد حسین عصار]]، [[سید حسین سجادی]]، [[غلام حسین حاج محمد تقی]] که عمدتاً تاجر بودند، تأسیس شد<ref>در جستجوی قائم، پورطباطبایی، ص ۳۸۹.</ref> و تا [[پیروزی]] [[انقلاب اسلامی]] به فعالیت [[فرهنگی]] بر ضد این [[فرقه]] اشتغال داشتند و [[تلاش]] می‏کردند افزون بر جمع‏‌آوری اطلاعات، به [[تربیت]] نیرو برای مقابله با [[بهائیان]] و تبلیغات آنان بپردازند. از آنجا که کار عمده آقای [[حلبی]] پس از شهریور بیست، کارهای تبلیغی در قالب [[منبر]] بود و در این کار، مهارت و شهرت خاصی به دست آورده بود، همراه جمعی از فعالان مذهبی [[مشهد]] و نیز انجمن‌‏ها و هیئت‏‌های مذهبی، به طور منظم با [[بهائیان]] درگیر شدند<ref>رسول جعفریان، جریان‏ها و سازمان‏های مذهبی سیاسی ایران، ص ۳۶۸.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۱۹۷، ۱۹۸.</ref>

#برداشت نادرست از روایاتی که گسترش [[ستم]] و [[فساد]] را از [[نشانه‌های ظهور]] [[امام زمان]]{{ع}} معرفی می‌کند.

#استناد به روایاتی که از هرگونه قیامی در [[عصر غیبت]]، [[نهی]] و به [[سکوت]] و سکون و [[صبر]] بر [[بلاها]]، [[دعوت]] کرده است.

#[[تفسیر]] نادرست از [[امامت]] و [[رهبری]] و تصوّر اینکه [[تشکیل حکومت]] در عصر [[غیبت]]، دخالت در قلمرو کار [[معصوم]]{{ع}} است<ref>چشم‌به‌راه مهدی، ص۱۰۸.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۰.</ref>

اساسنامه انجمن حاوی اصولی بود که چهارچوب فعالیت آن را مشخص می‏‌کرد: [[تبلیغ]] [[دین اسلام]] و [[مذهب جعفری]] و [[دفاع]] [[علمی]] از آن، تشکیل کنفرانس‏‌ها و سمینارهای [[علمی]] و [[دینی]] در نقاط گوناگون [[کشور]] با رعایت مقررات عمومی، چاپ و پخش جزوات و نشریه‌‏های [[علمی]] و [[دینی]] با رعایت مقررات مطبوعاتی [[کشور]]، تأسیس کلاس‌‏های [[تعلیم]] و [[تدریس]] [[اخلاق]] و [[معارف اسلامی]] با رعایت مقررات عمومی، ایجاد کتابخانه و قرائت‌خانه و اماکن ورزشی با رعایت [[قوانین]] مربوطه، انجام امور خیریه عمومی و مساعدت [[فرهنگی]] مؤسسات [[اسلامی]] و برقراری تماس با مجامع بین‌المللی با نظر [[مقامات]] ذی صلاحیت و ... در تبصره دوم این اساس‏نامه تأکید شده بود که "انجمن به هیچ‏وجه در [[امور سیاسی]] مداخله نخواهد داشت و نیز مسؤلیت هر نوع دخالتی را که در زمینه‌‏های [[سیاسی]] از طرف افراد منتسب به انجمن صورت گیرد، بر عهده نخواهد داشت". این، همان تبصره‌‏ای بود که انقلابیون پیش و پس از [[انقلاب]]، از آن ناراحت بودند.

انجمن در هر شهری، دفتری داشت که تحت عنوان بیت "بیت [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}}]] شناخته می‌‏شد. این بیت، مسئولی داشت و زیر نظر وی سه گروه [[تدریس]]، تحقیق و [[ارشاد]] فعالیت می‏‌کردند. گروه نخست به [[آموزش]] نیروها در سه مرحله ابتدائی، متوسط و عالی می‏‌پرداختند. گروه دوم در پی یافتن افرادی از [[مسلمانان]] بودند که‏ تحت تأثیر بهائی‏‌ها، به این [[آیین]] گرویده بودند و گروه سوم، کار [[ارشاد]] این افراد را با شیوه‌‏های خاصّ خود دنبال می‏‌کردند. سخنرانی‏‌های عمومی نیز در محافلی که بیشتر منازل بود، برگزار شده و از سخنرانان معروف استفاده می‏شد. به طور معمول، در سال‏روز [[تولد]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} نیز جشن‏‌هایی برگزار می‌‏شد. بیشتر افرادی که از [[بهائیت]] برمی‌‏گشتند، توبه‌‏نامه و تبرّانامه‏ای می‌‏نوشتند که متن بسیاری از آنها در یک مجموعه، در کتابخانه آستان [[قدس]] نگهداری می‌‏شود. این جلسات بیشتر توسط سخنرانانی [[اداره]] می‌‏شد که خود انجمن [[تربیت]] کرده بود.

نکته قابل توجه آنکه این افراد غیر [[روحانی]] بودند. انجمن در این‏ باره استدلال‌‏های ویژه خود را داشت. این نیروها از مدارس [[برگزیده]] می‌‏شدند و در این میان مدرسه [[علوی]] [[جایگاه]] خاص خود را داشت. این مدرسه به همان اندازه که خاستگاه بسیاری از نیروهای مذهبی بود که در [[انقلاب اسلامی]] فعالانه شرکت کردند، فرصتی برای انجمن بود تا از میان آنان کسانی را برای کارهای [[فکری]] و تبلیغی خود [[گزینش]] کند<ref>رسول جعفریان، جریان‏ها و سازمان‏های مذهبی سیاسی ایران، ص ۳۷۳.</ref>.  

این انجمن پیش از [[انقلاب]]، با فرستادن نامه‏‌هایی برای برخی [[مراجع]] و بزرگان از جمله [[رهبر]] فقید [[انقلاب]] که در آن اهمیت [[مبارزه با بهائیت]] را گوشزد کرده، فعالیت‏‌های خود را در این زمینه شرح می‌‏دادند، تأییدیه‌‏هایی برای خود می‌‏گرفتند که امروزه نیز بدان‏ها استناد می‏‌کنند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۸۷-۸۸.</ref>.

==افکار و [[عقاید]] انجمن حجتیه‏==

#'''[[بهائیت]]، [[دشمن]] اصلی‏:''' مؤسس انجمن همواره تأکید می‌‏کرد: امروز [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} از کسی جز این [[خدمت]] را نمی‌‏پذیرد و چیزی جز این [[انتظار]] ندارد. به [[خدا]] قسم! امروز [[تکلیف]] شرعی و [[دینی]] همه ما آن است که با [[بهائیت]] [[مبارزه]] کنیم<ref>نشریه« چشم‏انداز ایران»، سال اول، ش ۲.</ref>.  

#'''جدایی [[دین]] از [[سیاست‏]]:''' در تبصره ۲ از ماده دوم اساسنامه انجمن، تصریح شده است: انجمن به هیچ‌‏وجه در [[امور سیاسی]] مداخله نخواهد کرد و [[مسئولیت]] هر نوع دخالتی را که در زمینه‌‏های [[سیاسی]] از طرف افراد منتسب به انجمن صورت گیرد، به‏ عهده نخواهد گرفت<ref>برخی بر این باورند که این سیاست برای نفوذ در برخی دستگاه‏ها از جمله ارتش جهت مقابله با بهایی‏ها بود.و اگر چنانچه به این جدایی تظاهر نمی‌‏کردند بی‏درنگ از همه فعالیت‌‏ها محروم می‏‌شدند.</ref>. بر این اساس چنانچه فردی از اعضای انجمن به طرف مسائل [[سیاسی]] کشیده می‏شد، بی‌‏درنگ عذر او را می‏‌خواستند. به زعم آنان [[اسلام]] یگانه [[دین]] [[عبادت]] است و دخالت در [[سیاست]]، زیبنده [[پیشوایان دینی]] نیست<ref>روزنامه کیهان، ۱۰ شهریور ۱۳۸۱، ص ۲.</ref>.  

#'''ناموفق بودن قیام‏‌های [[پیش از ظهور]]:''' آنان با استفاده از برخی [[روایات]]، [[صاحب]] پرچم‌‏های [[قیام]] [[پیش از ظهور]] را [[گمراه]] می‌‏دانستند و [[تشکیل حکومت]] و بسط [[عدل]] را در جهت انسداد باب [[مهدویت]] می‌‏شمردند<ref>سید ضیاء الدین علیا نسب، جریان‏شناسی انجمن حجتیه، ص ۲۴، به نقل از روزنامه صبح آزادگان، ۲۷/ ۱۱/ ۱۳۶۰، قسمت سوم مصاحبه با مهندس طیّب.</ref>. در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ که [[قیام]] خونینی آغاز گشت و حاصل آن، هزاران [[شهید]] بود، [[رهبر]] انجمن، با [[اعتراض]] شدید، [[امام]] را مورد مؤاخذه قرار می‌‏دهد که چه کسی [[مسئول]] این ‏همه خون‏های به هدر رفته است؟ وی طی یک [[سخنرانی]] در مدرسه مروی، [[امام]] را [[مسئول]] ریختن [[خون]] [[جوانان]] در ۱۵ خرداد دانست. آنان دو [[روایت]] را دستاویز [[عقیده]] خود نموده بودند:

## روایتی است که می‌فرماید: هر پرچمی که پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} به پاخیزد، [[صاحب]] آن [[قیام]] و [[پرچم]] [[طاغوت]] است و تحت لوای آن خدا پرستیده نخواهد شد<ref>کافی: ج ۸، ص ۲۹۵.</ref>.  

## روایتی که در مقدمه [[صحیفه]] [[مبارکه]] سجادیه آمده است و می‌فرماید: هیچ کسی از ما [[اهل بیت]] تا [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} خروج نکرده و خروج نخواهد کرد که ستمی را بر طرف کند، یا حقی را بر پا دارد، مگر اینکه [[بلا]] او را از بنیاد برمی‌کند و [[قیام]] چنین شخصی بر گرفتاری ما و [[شیعیان]] ما می‌افزاید. آنان با استناد به این دو [[حدیث]] یکباره دست از هر گونه فعالیت‌های مبارزاتی و [[سیاسی]] علیه [[حکومت]] وقت برداشتند و [[معتقد]] بودند که [[تشکیل حکومت]] فقط از [[شئون امام]] [[معصوم]]{{ع}} است، و می‌گفتند: «هرگاه شما یک شخصی که از هوی و [[هوس]] دور بود و به هیچ وجه حب ریاست و شهرت و [[غضب]] و [[تمایلات]] نفسی نداشت و از هر گونه [[خطا]] مصون بود، ما هم به میدان می‌آییم و به [[خاک]] پایش می‌افتیم و همه [[روحانیون]] قربان [[خاک]] پایش می‌شویم!!».

#'''بی‌‏معنا بودن [[جهاد]] در دوران [[غیبت‏]]:''' [[شیخ حلبی]] در این ‏باره می‌‏گوید: [[شیعه]] می‌‏گوید: در [[عصر غیبت]] [[امام زمان]]{{ع}} [[جهاد]] نیست. چرا؟ چون [[حاکم اسلامی]] که باید [[معصوم]] باشد، مصداق پیدا نکرده است. [[وظیفه]] داریم فقط [[دین]] خود را حفظ کنیم. [[تکالیف]] شرعی‌‏مان را انجام دهیم و به [[شبهات]] منکران پاسخ دهیم و دیگر هیچ<ref>نشریه« پگاه»، ش ۷۱، ۴ آبان ۱۳۸۱.</ref>.  

ناگفته نماند برخی از آنچه در دهه‌‏های اخیر به انجمن یاد شده نسبت داده می‏‌شود و در مواردی برای مقابله با آنها بدان استناد می‌‏شود، به هیچ وجه به همه افراد در همه رده‌‏ها قابل انطباق نیست. اگر چه برخی باورها و نسبت‏ها به برخی عوام از این گروه درست می‏‌نماید، به تحصیل‌‏کردگان و فرهیختگان از این مجموعه نسبت‏‌های نادرستی است. چنان‏چه برخی نسبت‏ها از جمله باور آنها به انجام [[فساد]] و [[گناه]] برای نزدیک کردن [[ظهور]]، محل تأمل است و کسی نیز به روشنی ادعا نکرده که این مجموعه، [[مردم]] را به [[فساد]] و [[ستم]] سفارش کرده‌‏اند. سخنرانی‏‌های موجود از مؤسس انجمن [[گواه]] بر این مدعاست<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۸۸ ـ ۹۰؛ [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۲۵.</ref>.

==انجمن [[حجتیه]] و [[انقلاب]] اسلامی‏==

از دیدگاه‏‌های کلّی این گروه که به برخی از آن‏ها اشاره شد، به خوبی به دست می‌‏آید کسانی که بر آن مبانی پافشاری داشتند، هرگز با [[انقلاب اسلامی]] رابطه‌‏ای برقرار نکردند؛ چه اینکه این [[قیام]] [[شیعی]] را برخلاف دیدگاه خود می‏‌دانستند. یکی از تئوری پردازان و مؤثران در شکل‌‏گیری [[انقلاب]] شکوهمند [[اسلامی]] در این‏ باره می‏‌گوید: آنان [[مبارزه]] را [[ممنوع]] کرده و [[معتقد]] بودند این [[مبارزه]] به جایی نمی‌‏رسد.

[[مسئولان]] انجمن اعلام کردند: هر کس مایل به شرکت در فعالیت‌‏های [[سیاسی]] و تظاهرات باشد، باید از انجمن کناره‌‏گیری کند. در این ایام، بسیاری از اعضا که عمدتا مقلد [[امام خمینی]] بودند، افزون بر شرکت در فعالیت‏‌های ضد رژیم، برخوردهای [[فکری]] با انجمن را آغاز کردند و برخی با عنوان سازمان "عباد [[صالح]]" انشعاب یافتند<ref>جریان‏شناسی انجمن حجتیه، به نقل از: علی اکبر هاشمی رفسنجانی: روزنامه عروه الوثقی، ۲۲ مهرماه ۱۳۶۱.</ref>.

[[آیت اللّه]] [[خزعلی]] در این‏ باره می‏‌گوید: چون مسأله [[بهائیت]] امر خیلی مهمی برای [[مسلمین]] بود آنها ـ انجمن ـ سعی کردند در [[انقلاب]] شرکت نکرده و به این مهم نپردازند؛ چون [[فکر]] نمی‏‌کردند [[انقلاب]] پیروز شود. اجازه فعالیت به افراد انجمن داده نمی‏شد و [[علت]] آن هم این بود که افراد اگر بخواهند کار [[سیاسی]] بکنند، سازماندهی انجمن پاشیده شده و نمی‌‏تواند دیگر با [[بهائیت]] [[مبارزه]] کند<ref>جریان‏شناسی انجمن حجتیه، به نقل از: علی اکبر هاشمی رفسنجانی: در شناخت حزب قاعدین، ص ۵۸.</ref>.  

#برخی مانند "آقای پرورش"، "دکتر صادقی" استاد [[دانشگاه الهیات]] [[مشهد]]، "عبد الکریمی" استاد [[دانشگاه مشهد]]، مهندس "مصحف" و بسیاری دیگر به [[انقلاب]] پیوستند. از میان اینان، جوانانی نیز بودند که دست‏کم چند سالی انجمن را تجربه کرده و به صف انقلابیون پیوسته بودند. برخی مانند آقای "طیب" که [[مسئولیت]] برگزاری مراسم سخنرانی‏‌ها را در [[تهران]] بر عهده داشت، نه فقط به انقلابیون پیوست، بلکه به نوعی برابر انجمن هم قرار گرفتند.

#دسته دوم در برابر [[انقلاب]] بی‌‏تفاوت ماندند.

#دسته سوم، به [[انتقاد]] از آن پرداخته به صف مخالفان ـ از نوع دین‌دار ـ پیوستند.

انجمن، چند ماه پیش از [[انقلاب]]، یعنی در شهریور ۵۷ مواضع خود را در ارتباط با [[سیاست]] تغییر داده، شروع به [[همراهی]] با [[انقلاب]] کرد. پس از [[انقلاب]] از سوی برخی از [[رهبران]] انقلابی، انجمن به عنوان یک عنصر خطرناک معرفی شده و برای جلوگیری از نفوذ آن در مراکز، تبلیغات گسترده‌ای بر ضد آنان آغاز شد. این اعتراضات که غالبا در پوشش [[دفاع]] از [[انقلاب]] صورت می‌‏گرفت، به مرور به حذف شمار زیادی از چهره‌‏های مذهبی با سابقه منجر شد. طبعا برخی از سوابق برخوردهای منفی [[رهبران]] انجمن با جریان [[انقلاب]] به عنوان یک تجربه برای موضع‏گیری بر ضد آنان مورد استفاده قرار گرفت؛ برای نمونه [[امام خمینی]] که روزگاری آقای [[حلبی]] را تأیید می‌‏کرد، در سال‏های پیش از [[انقلاب]] به تدریج به حرکت انجمن بدبین شده و [[حمایت]] خود را قطع کرد<ref>رسول جعفریان، جریان‏ها و سازمان‏های مذهبی سیاسی ایران، ص ۳۷۴.</ref>.  

با این ‏همه، جهت‌‏گیری انجمن پس از [[انقلاب]] به تدریج به سمت هواداری از آن پیش می‌‏رفت. آقای [[حلبی]] از [[مشهد]] کاندیدای مجلس خبرگان [[قانون]] اساسی شد و ۳۰۷۳۷۴ [[رأی]] آورد؛ اما [[برگزیده]] نشد. نوع هواداری انجمن از نشریه [[انتظار]] که انجمن پس از [[پیروزی]] [[انقلاب]] آن را انتشار می‏‌داد، به دست می‌‏آمد؛ اما [[مخالفت]] با آن، در سال شصت اوج گرفت و برخی از جریان‏‌های افراطی درون [[انقلاب]]، به ویژه نیروهای سازمان مجاهدین [[انقلاب]] با هر نیتی که بود، درست در وقتی که امکان بهره‏‌گیری از بیشتر از نیروهای مذهبی می‏رفت، یک [[جبهه]] داخلی بر ضد نیروهای متهم به [[وابستگی]] به انجمن گشوده و دشواری‌‏هایی را پدید آوردند.

برخی از نیروهای چپ افراطی که آن زمان در محور این فعالیت قرار داشتند، بعدها به فرو غلطیدن به دامن تفریط از آن اقدام‏‌ها اظهار [[پشیمانی]] کردند؛ از آن جمله انتشار کتابی با عنوان "در [[شناخت]] حزب [[قاعدین]]" از "عماد الدین باقی" در سال ۱۳۶۲ بود که ضربه [[سختی]] بر انجمن وارد کرد.

این کتاب پیش از آن به صورت بخش بخش در روزنامه اطلاعات به چاپ رسید، زمانی که کتاب در تیراژ بالغ بر هشتاد و هشت هزار نسخه به چاپ رسید، ضربه‏ای سهمگین بر انجمن وارد آمد. پس از اشاره غیر مستقیم [[رهبر]] [[انقلاب]] به انجمن که بدون تصریح به اسم انجمن صورت گرفته و ضمن آن از ایشان خواسته شده بود اعوجاجات خود را کنار بگذارند، انجمن در سال ۱۳۶۲ش، به طور رسمی تعطیلی خود را اعلام کرده و ضمن آن توضیح داد که چون خود را مصداق سخنان [[رهبر]] [[انقلاب]] نمی‏داند انجمن را تعطیل می‌‏کند.

انجمن در [[شوال]] ۱۴۰۳ ق ضمن بیانیه‏‌ای با اعلام این مطلب افزود: بر اساس [[عقیده]] [[دینی]] و [[تکلیف]] شرعی خود، [[تبعیت]] از [[مقام معظم رهبری]] و [[مرجعیت]] و [[حفظ وحدت]] و [[یکپارچگی]] [[امت]] و رعایت [[مصالح]] عالیه مملکت و ممانعت از سوءاستفاده دستگاه‏‌های [[تبلیغاتی]] بیگانه و دفع غرض‏‌ورزی [[دشمنان اسلام]] ... اعلام می‏داریم که از این [[تاریخ]]، تمام جلسات انجمن تعطیل است و هیچ کس مجاز نیست تحت عنوان این انجمن کوچک‏ترین فعالیتی کند<ref>روزنامه« اطلاعات»، ۲۲ تیرماه ۱۳۶۲ش.</ref>.  

به نظر می‏رسد انجمن به جز کارهای تبلیغی و برگزاری برخی جلسات ضد [[کمونیستی]] و مارکسیستی، به نقد جدّی [[عقاید]] [[بهایی]] هم می‏‌پرداخت؛ گرچه این مسأله ممکن بود در قالب کمک به دیگر نویسندگان باشد که نمونه آن آقای [[محمّد باقر نجفی]] در کتاب [[بهائیان]] است که از آقای [[حلبی]] به [[دلیل]] در [[اختیار]] نهادن برخی اسناد تشکر کرده است. همین‏طور خود آقای [[حلبی]] هم گویا به نقد "ایقان" مشغول بوده و مرحوم محیط طباطبایی در مقاله‏ای گفته است: آقای حاجی [[شیخ]] [[محمود حلبی]] ... ۱۵۴ غلط ادبی از متن ایقان بیرون آورده و در کتاب [[پژوهش]] جامع درباره ایقان تألیف خود به تفصیل یاد کرده است<ref>ر.ک: مجله« گوهر»، سال ششم، شماره ۶۱، فروردین ۱۳۵۷ ش.</ref>.

 

==پرسش مستقیم==