احسان به دشمن در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

دشمن بودن دشمن، مانع از نثار احسان و تعمیم آن نیست؛ زیرا که چه بهتر [[بدی]] با احسان، دفع شود چنانکه، این خود دستور [[قرآن]] است: {{متن قرآن|ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ}}<ref>«به بهترین شیوه (دیگران را از چالش با خود) باز دار» سوره فصلت، آیه ۳۴.</ref>. هر چند «[[عفو]]» به [[حقوق خصوصی]] اختصاص دارد و در [[حقوق عمومی]] به شکل فردی نمی‌توان [[اقدام]] کرد و عفو در حقوق عمومی دارای شرایط و اهلیت خاص است. اما، با توجه به [[آیات]] احسان در قرآن و [[دستورات]] اکید در [[نصوص]] [[اسلامی]]، احسان، اختصاص به حقوق خصوصی نداشته و در حقوق عمومی نیز جاری و صادق است<ref>فقه سیاسی، ج۶، ص۴۸-۴۶.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۰۰.</ref>

== منابع ==