احسان در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

#امام [[نیکوکاری]] در [[حق]] [[همسایگان]] را یکی از لوازم تعالی [[انسان]] خوانده است: «بارالها! چنان کن که... بتوانیم همسایگانمان را به بخشش و عطای خویش بنوازیم»<ref>نیایش چهل‌وچهارم.</ref>. حضرت نمونه‌های متعددی از نیکوکاری و احسان به [[خویشاوندان]] و همسایگان را برشمرده و از خداوند بزرگ [[توفیق]] عمل به آنها را درخواست نموده است. «بارخدایا!... مرا در [[عیادت بیماران]]، در [[راهنمایی]] رهجویان، در [[اندرز]] به مشورت‌کنندگان، در [[دیدار]] مسافرانی که از [[سفر]] بازمی‌گردند، در نهان‌داشتن [[اسرار]]، در [[پوشیدن]] [[عیب‌ها]]، در [[یاری]] [[ستمدیدگان]]، در [[دستگیری از بیچارگان]]، در [[اطعام]] [[فقیران]] و برآوردن نیاز آنان پیش از آنکه درخواست کنند، موفق بدار. بارخدایا! به من توفیق [[عنایت]] فرما تا همسایگان و [[دوستان]] [[بدکردار]] خود را به [[نیکی]] [[پاداش]] دهم، از ستمکارشان درگذرم، از [[بدگمانی]] در حق ایشان بپرهیزم، با همگان [[مشفق]] و [[مهربان]] باشم، [[پاکدامنی]] دیده را با [[پرهیز]] از نگریستن بی‌جا [[حفظ]] کنم، با آنان از روی [[تواضع]] و به نری [[رفتار]] کنم و بر دردمندانشان به [[رحمت]] نظر افکنم»<ref>نیایش بیست‌وششم.</ref>.

# ایشان [[ماه رمضان]] را بستر مناسبی برای گسترش دایره [[احسان]] به دیگران معرفی کرده و در دعای [[وداع]] با [[رمضان]] بیان می‌دارد: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّيْطَانِ، وَ صَاحِبٍ‏ سَهَّلَ‏ سُبُلَ‏ الْإِحْسَانِ‏}}<ref>نیایش چهل‌وپنجم.</ref>؛ «بدرود ای ماهی که ما را در برابر [[شیطان]] [[یاری]] دادی و ای مصاحبی که راه‌های [[نیکی]] و [[فضیلت]] را پیش پای ما هموار ساختی».<ref>بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، بیروت، ۱۴۱۴، نشر الوفا؛ الصحیفة السجادیة، امام زین‌العابدین{{ع}}، قم، ۱۴۱۸، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قاموس قرآن، سیدعلی‌اکبر قرشی، تهران، ۱۳۷۱، اسلامیه؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، قم، ۱۳۷۳، دارالقرآن الکریم؛ المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی، دمشق، ۱۴۲، دارالشامیه.</ref>.<ref>[[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیکوکاری»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۵۲۳.</ref>

== منابع ==