وظیفه مسلمانان نسبت به امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

#'''موّدت و [[محبّت]]:''' یکی از [[وظایف منتظران]] [[مودت]] و [[دوستی]] [[محمد]] و [[آل محمد]]{{صل}} است چه آنکه این [[محبت]] آنقدر مهم است که اجر زحمات و [[پاداش]] [[رسالت پیامبر]] اکرم{{صل}} قرار گرفته است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را  و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. در این میان اظهار [[محبّت]] و [[دوستی]] خصوصاً به بازمانده [[ابراهیم خلیل]]<ref>اشاره به کلام حضرت علی{{ع}} درباره حضرت مهدی{{ع}} که در کتاب الزام الناصب نقل گردیده است.</ref> به عنوان [[وظیفه منتظران]] در [[روایات]] [[جایگاه]] خاصی دارد. از [[حضرت]] [[رسول اکرم]]{{صل}} [[روایت]] شده که فرمودند: "در [[شب معراج]] خطاب از جانب [[حضرت حق]] جل جلاله به من رسید که آیا می‌خواهی اوصیای خودت را ببینی؟ گفتم: بله، خطاب شد نظر کن مقابل روی خود، چون نگاه کردم اشباح [[دوازده وصی]] خود را دیدم و [[حجّت]] [[قائم]] مثل [[ستاره درخشان]] میان آنها می‌درخشید. پس عرض کردم: خدایا اینها کیستند؟ خطاب شد: اینها [[امامان]] برحقند و آن کسی که میان آنان درخشان است [[قائم]]{{ع}} است که [[حلال]] مرا [[حلال]] و [[حرام]] مرا [[حرام]] می‌کند (یعنی [[احکام دین]] را ظاهر می‌کند) و [[انتقام]] از [[دشمنان]] من می‌کشد،‌ای [[محمد]]{{صل}} او را [[دوست]] بدار زیرا من او و هر کس که او را [[دوست]] بدارد [[دوست]] می‌دارم"<ref>موسوی اصفهانی، سید محمدتقی، وظیفة الأنام فی زمن غیبة الامام، ص ۵۶.</ref>. و فرمودند: هر کس [[دوست]] دارد [[خدا]] را [[ملاقات]] کند؛ در حالی که ایمانش کامل و اسلامش [[نیکو]] باشد، پس باید [[دوست]] دار [[حضرت صاحب الزمان]] باشد<ref>{{متن حدیث|"... مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَلْقَى اللَّهَ وَ قَدْ كَمُلَ إِيمَانُهُ وَ حَسُنَ إِسْلَامُهُ فَلْيَتَوَلَّ الْحُجَّةَ صَاحِبَ الزَّمَانِ"}}؛ بحارالانوار، ج ۳۶، ص ۲۹۶، ح ۱۲۵.</ref>.

#[[تهذیب نفس]] و [[خودسازی]]: از مهم‌ترین [[وظایف]] فردی [[منتظران]] [[دولت حق]]، [[پارسایی]] و [[آراستگی]] به [[اخلاق]] خوب و [[پسندیده]] است. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرمایند: "هرکس [[دوست]] دارد در شمار [[اصحاب]] و [[یاران حضرت قائم]]{{ع}} باشد، باید در [[عصر انتظار]] [[مظهر]] [[[اخلاق نیک]] [[اسلامی]] باشد چنین کسی اگر پیش از [[قیام قائم]] درگذرد [[پاداش]] او مانند کسانی باشد که [[قائم]] را [[درک]] کنند و به حضور او برسند..."<ref>بحار الانوار (المکتبة الاسلامیة، ذی القعدة الحرام ۱۳۸۴ هـ ق) ج ۵۲، ص ۱۴۰.</ref>. [[امام عصر]]{{ع}} در ندایی [[نورانی]] [[منتظران]] را به انجام [[اعمال پسندیده]] در [[زمان غیبت]] فرا خوانده و می‌فرماید: "پس هریک از شما باید آنچه را که موجب [[دوستی]] ما می‌شود پیشه خود سازد و از هرآنچه که موجب [[ناخشنودی]] ما می‌گردد دوری گزیند زیرا [[فرمان]] ما به یک باره و ناگهانی فرا می‌رسد و در آن زمان [[توبه]] و بازگشت برای کسی سودی ندارد و [[پشیمانی]] از [[گناه]] کسی را از [[کیفر]] ما [[نجات]] نمی‌بخشد"<ref>{{متن حدیث|"... فَيَعْمَلُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْكُمْ مَا يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ لِيَتَجَنَّبَ مَا يُدْنِيهِ مِنْ كَرَاهِيَتِنَا وَ سَخَطِنَا فَإِنَّ امْرَأً يَبْغَتُهُ فَجْأَةٌ حِينَ لَا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لَا يُنَجِّيهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَمٌ عَلَى حَوْبَةٍ..."}}؛ الاحتجاج، ج ۲، ص ۹۹۹.</ref>.

#'''[[تمسک به ریسمان ولایت]]:''' از [[وظایف منتظران]] [[تمسک]] به [[ولایت ائمه]]{{عم}} در حوزه فردی است چه آنکه تنها راه [[نجات]] و [[سعادت]] [[تمسک]] جستن به آن بزرگواران است و جدایی از ایشان چیزی جز [[خسران]] و [[بدبختی]] را به دنبال نخواهد داشت: "آن که از شما [[اهل بیت]] جدا شد [[گمراه]] گردید و آنکه به شما [[تمسک]] نمود [[رستگار]] شد"<ref>مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.</ref>. در [[روایات]] زیادی این [[وظیفه]] مهم ذکر شده است. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "زمانی بر [[مردم]] فرا رسد که پیشوایشان از آنان [[غایب]] گردد، [[زراره]] پرسید: در آن زمان [[مردم]] چه کنند؟ [[حضرت]] فرمود: به همان امر ([[ولایت]]) که بر آنند چنگ زنند تا اینکه (امامشان) بر ایشان [[آشکار]] شود"<ref>{{متن حدیث|"يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ يَغِيبُ عَنْهُمْ إِمَامُهُمْ فَقُلْتُ لَهُ مَا يَصْنَعُ النَّاسُ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ قَالَ يَتَمَسَّكُونَ بِالْأَمْرِ الَّذِي هُمْ عَلَيْهِ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ"}}؛ کمال الدین وتمام النعمة، ج ۲، ص ۳۵۲، باب ۳۳، ح ۴۴.</ref>؛ و فرموده است: "خوشا به حال [[شیعیان]] ما، آنان که در [[زمان غیبت]] [[قائم]] ما به ریسمان ([[ولایت]]) ما چنگ زنند"<ref>{{متن حدیث|"طُوبَى لِمَنْ تَمَسَّكَ بِأَمْرِنَا فِي غَيْبَةِ قَائِمِنَا فَلَمْ يَزِغْ قَلْبُهُ بَعْدَ الْهِدَايَةِ"}}؛  کمال الدین وتمام النعمة، ج ۲، ص ۳۶۱، ح ۵.</ref>؛ [[تمسک]] به [[ولایت]] [[اهل بیت]] یعنی علاوه بر [[اعتقاد به امامت]] آن بزرگواران خط [[اعتقادی]] و عملی خویش را با [[استواری]] و [[صلابت]] نگاه داشتن چنان که [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "هرگاه [[زمان غیبت]] فرارسید به [[دستورات]] [[امامان]] پیشین چنگ درزنید تا [[امام]] آخرین [[ظهور]] کند"<ref> {{متن حدیث|"إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَتَمَسَّكُوا بِالْأَمْرِ الْأَوَّلِ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْآخِرُ"}}؛ بحار الانوار، پیشین، ج ۵۲، ص ۱۳۳، ح ۳۷.</ref>؛ و نیز فرمودند: "هرگاه روزی رسید که امامی از [[آل محمد]]{{صل}} در میان خود حاضر نداشتید همان [[امامانی]] را که [[دوست]] می‌داشتید [[دوست]] بدارید و همان کسانی (خط باطلی) را که [[دشمن]] میداشتید [[دشمن]] بدارید و همواره در خط [[ولایت]] حقّه باشید و صبح و [[شام]] در حالت [[انتظار]] به سر ببرید... و همان [[دینی]] را که داشتید داشته باشید تا [[خداوند]] ستاره [[هدایت]] شما را طالع سازد و [[صاحب]] [[دین]] را برساند"<ref> بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۳۴، ح ۳۸.</ref>.