لطائف‌ الاشارات (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در معرفی این کتاب آمده است: «این اثر [[عرفانی]] [[قرآنی]] حاصل بهره‌مندی قشیری از [[فیض]] استادش [[ابوعلی دقاق]] و ورود او به جرگه [[اهل]] تحقیق و ارباب [[معرفت]] می‌باشد. وی تکیه اساسی خود را در [[تفسیر اشاری]]، بر روی عنصر [[تهذیب نفس]] به عنوان مهمترین عنصر در [[درک]] اشارات و لطائف قرآنی متمرکز می‌کند. وی در روش خود به [[عقل]] [[اعتماد]] کامل ندارد. وی اتکا به عقل را در مراحل اولیه تصحیح [[ایمان]] ضروری می‌داند ولی درک [[معارف]] بلند و لطایف و اشارات [[وحی]] را، به چیزی بالاتر از آن نیازمند می‌داند. قشیری خود را ملتزم به [[نص قرآنی]] دانسته و به آن به دیده اعتبار و [[تقدیس]] نگریسته است. در تبیین اشارات و لطایف قرآنی تکیه گاه این [[تفسیر]] [[تاویل]] عرفانی است. اگر هم در موردی، روایتی از [[پیامبر]]{{صل}}‌ یا دیگران ذکر می‌شود بندرت نام [[راوی]] را می‌آورد. در نقل اقوال [[عارفان]] نیز به همین شیوه است. در مواردی به [[شان نزول]] پرداخته که در نقل آنها چندین قول را بیان کرده است. خلاصه دامنه نقل‌گرایی در این اثر بسیار محدود است. وی در استخراج اشارات قرآنی از [[ادبیات]] فراوان بهره گرفته و این مسئله [[مبین]] آمیختگی [[عرفان]] و ادبیات در این تفسیر است. ذوق ادبی به کار گرفته شده در این تفسیر، بر مبنای اصول لغت، اشتقاق و [[اعراب]] و [[بلاغت]] [[استوار]] است. وی بر این [[باور]] است که [[قرآن]] قبل از هر چیز [[کتاب هدایت]] و [[معجزه]] پیامبر است و اعراب در برخورد با آن دچار [[حیرت]] و اعجاب می‌شوند. [[کوشش]] و اهتمام او بر آن است که در تفسیر خود گوشه‌ای از این جنبه‌های ادبی و اعجازی را با بهره‌گیری از اسلوب زیبای خود قرآن ارائه نماید. وی در تفسیر به اشعار [[عربی]] و امثال نیز استناد می‌کند»<ref name=p1></ref>