←شرح حال راوی
(←مقدمه) |
|||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==شرح حال [[راوی]]== | ==شرح حال [[راوی]]== | ||
[[نجاشی]]: {{عربی|إبراهیم بن أبی البلاد، و اسم أبی البلاد یحیی بن سلیم، و قیل: ابن سلیمان مولی بنی عبدالله بن غطفان، یکنی أبایحیی... و کان للرضا [{{ع}}] إلیه رسالة و أثنی علیه. له کتاب یرویه عنه جماعة}}<ref>رجال النجاشی، ص۲۲، ش۳۲.</ref>. | [[نجاشی]]: {{عربی|"إبراهیم بن أبی البلاد، و اسم أبی البلاد یحیی بن سلیم، و قیل: ابن سلیمان مولی بنی عبدالله بن غطفان، یکنی أبایحیی... و کان للرضا [{{ع}}] إلیه رسالة و أثنی علیه. له کتاب یرویه عنه جماعة"}}<ref>رجال النجاشی، ص۲۲، ش۳۲.</ref>. | ||
[[نجاشی]] تصریح دارد که [[کنیه]] | |||
[[شیخ طوسی]] نیز در کتاب [[رجال]] خود ابراهیم بن | [[نجاشی]] تصریح دارد که [[کنیه]] ابراهیم بن ابی بلاد «ابویحیی» بوده است، ولی از عبارت [[شیخ صدوق]] فهمیده می‌شود که کنیه وی «ابواسماعیل» است؛ زیرا در مشیخه [[من لا یحضره الفقیه]] می‌نویسد: {{عربی|"و ما کان فیه عن ابراهیم بن أبی البلاد فقد رؤیته عن أبی عن... عن ابراهیم بن أبی البلاد و یکنی أبا اسماعیل"}}<ref>من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۴۶۹.</ref>. | ||
[[علامه]] [[شوشتری]] به نقل از مشیخه [[صدوق]] و رجال شیخ طوسی، | |||
بر این اساس، نسخه رجال شیخ طوسی متفاوت است. در بعضی نسخه‌ها اَبواسماعیل کنیه پسر (ابراهیم) و در نسخه دیگر، کنیه پدر ( | [[شیخ طوسی]] نیز در کتاب [[رجال الطوسی]] خود ابراهیم بن ابی بلاد را از [[اصحاب امام کاظم]]{{ع}} برشمرده؛ لیکن «ابو اسماعیل» را کنیه [[پدر]] وی دانسته است<ref>{{عربی|"إبراهیم بن أبی البلاد، و کان أبوالبلاد یکنی أبا اسماعیل له کتاب"}}؛ (رجال الطوسی، ص۳۳۱، ش۴۹۲۶).</ref>. | ||
بزرگانی مانند [[وحید]] | |||
ابراهیم بن | [[علامه]] [[شوشتری]] به نقل از مشیخه [[صدوق]] و رجال شیخ طوسی، «ابو اسماعیل» را کنیه ابراهیم دانسته و یادآوری کرده که [[ابن داود]] به نقل از رجال شیخ طوسی، ابواسماعیل را کنیه اَبوالبلاد قرار داده است<ref>ر.ک: قاموس الرجال، ج۱، ص۱۴۰ - ۱۴۱.</ref>. | ||
طبقه [[راوی]] | |||
بر این اساس، نسخه رجال شیخ طوسی متفاوت است. در بعضی نسخه‌ها اَبواسماعیل کنیه پسر (ابراهیم) و در نسخه دیگر، کنیه پدر (ابوالبلاد) معرفی شده، در نتیجه [[یحیی بن سلیم]] یا [[یحیی بن سلیمان]] مکنی به دو کنیه بوده: ابوالبلاد و ابواسماعیل. | |||
بزرگانی مانند [[وحید بهبهانی]] و علامه شوشتری با استناد به [[روایت]] کافی، ابواسماعیل را کنیه ابراهیم بن ابی بلاد دانسته‌اند که به نظر ما درست نیست. | |||
ابراهیم بن ابی بلاد به تصریح نجاشی و شیخ طوسی صاحب کتاب و اصل<ref>ر.ک: رجال النجاشی، ص۲۲، ش۳۲؛ رجال الطوسی، ص۳۳۱؛ ش۴۹۲۶؛ الفهرست (طوسی)، ص۲۲، ش۲۲.</ref> بوده که شماری از [[راویان]]، آن را نقل کردند که به گونه‌ای بر اعتبار کتابش دلالت دارد.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۷۱-۱۷۲.</ref> | |||
==طبقه [[راوی]]== | |||
از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] راوی، اطلاعی در دست نیست؛ ولی برقی وی را از [[اصحاب امامان]] کاظم و [[رضا]]{{عم}} دانسته<ref>ر.ک: رجال البرقی، ص۴۸؛ ص۵۵.</ref> و [[شیخ طوسی]] نیز ایشان را از [[اصحاب امامان]] صادق، کاظم و رضا{{عم}}<ref>ر.ک: رجال الطوسی، ص۱۵۸ (ش ۱۷۵۶)، ۳۳۱ (ش ۴۹۲۶) و ۳۵۲ (ش۵۲۱۲).</ref> و [[نجاشی]] ایشان را از معرمان به شمار آورده و تصریح کرده که از [[امامان]] [[باقر]]، صادق، کاظم و رضا{{عم}} [[روایت]] نقل کرده است<ref>{{عربی|روی عن أبی جعفر و أبی عبد الله{{عم}}،... و روی إبراهیم عن أبی عبد الله و أبی الحسن موسی و الرضا{{عم}}؛ و عمر دهراً}}؛ (رجال النجاشی، ص۲۲، ش۳۲).</ref>. | از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] راوی، اطلاعی در دست نیست؛ ولی برقی وی را از [[اصحاب امامان]] کاظم و [[رضا]]{{عم}} دانسته<ref>ر.ک: رجال البرقی، ص۴۸؛ ص۵۵.</ref> و [[شیخ طوسی]] نیز ایشان را از [[اصحاب امامان]] صادق، کاظم و رضا{{عم}}<ref>ر.ک: رجال الطوسی، ص۱۵۸ (ش ۱۷۵۶)، ۳۳۱ (ش ۴۹۲۶) و ۳۵۲ (ش۵۲۱۲).</ref> و [[نجاشی]] ایشان را از معرمان به شمار آورده و تصریح کرده که از [[امامان]] [[باقر]]، صادق، کاظم و رضا{{عم}} [[روایت]] نقل کرده است<ref>{{عربی|روی عن أبی جعفر و أبی عبد الله{{عم}}،... و روی إبراهیم عن أبی عبد الله و أبی الحسن موسی و الرضا{{عم}}؛ و عمر دهراً}}؛ (رجال النجاشی، ص۲۲، ش۳۲).</ref>. | ||
بعضی با استناد به این روایت گفته‌اند که [[ابراهیم]] بن أبی البلاد [[امام جواد]]{{ع}} را نیز [[درک]] کرده است: {{متن حدیث|عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ أَبِي الْبِلَادِ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي جَعْفَرِ بْنِ الرِّضَا{{ع}} فَقُلْتُ لَهُ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُلْصِقَ بَطْنِي بِبَطْنِكَ فَقَالَ هَاهُنَا يَا أَبَا إِسْمَاعِيلَ وَ كَشَفَ عَنْ بَطْنِهِ وَ حَسَرْتُ عَنْ بَطْنِي وَ أَلْزَقْتُ بَطْنِي بِبَطْنِهِ ثُمَّ أَجْلَسَنِي وَ دَعَا بِطَبَقٍ فِيهِ زَبِيبٌ فَأَكَلْتُ ثُمَّ أَخَذَ فِي الْحَدِيثِ فَشَكَا إِلَيَّ مَعِدَتَهُ وَ عَطِشْتُ فَاسْتَقَيْتُ مَاءً فَقَالَ يَا جَارِيَةُ اسْقِيهِ مِنْ نَبِيذِي فَجَاءَتْنِي بِنَبِيذٍ مَرِيسٍ فِي قَدَحٍ مِنْ صُفْرٍ فَشَرِبْتُهُ فَوَجَدْتُهُ أَحْلَى مِنَ الْعَسَلِ فَقُلْتُ لَهُ هَذَا الَّذِي أَفْسَدَ مَعِدَتَكَ قَالَ فَقَالَ لِي هَذَا تَمْرٌ مِنْ صَدَقَةِ النَّبِيِّ{{صل}} يُؤْخَذُ غُدْوَةً فَيُصَبُّ عَلَيْهِ الْمَاءُ فَتَمْرُسُهُ الْجَارِيَةُ وَ أَشْرَبُهُ عَلَى أَثَرِ الطَّعَامِ وَ سَائِرَ نَهَارِي فَإِذَا كَانَ اللَّيْلُ أَخَذَتْهُ الْجَارِيَةُ فَسَقَتْهُ أَهْلَ الدَّارِ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ أَهْلَ الْكُوفَةِ لَا يَرْضَوْنَ بِهَذَا فَقَالَ وَ مَا نَبِيذُهُمْ قَالَ قُلْتُ يُؤْخَذُ التَّمْرُ فَيُنَقَّى وَ يُلْقَى عَلَيْهِ الْقَعْوَةُ قَالَ وَ مَا الْقَعْوَةُ قُلْتُ الدَّاذِيُّ قَالَ وَ مَا الدَّاذِيُّ قُلْتُ حَبٌّ يُؤْتَى بِهِ مِنَ الْبَصْرَةِ فَيُلْقَى فِي هَذَا النَّبِيذِ حَتَّى يَغْلِيَ وَ يُسْكِرَ ثُمَّ يُشْرَبُ فَقَالَ ذَاكَ حَرَامٌ}}<ref>الکافی، ج۶، ص۴۱۶.</ref>؛ | بعضی با استناد به این روایت گفته‌اند که [[ابراهیم]] بن أبی البلاد [[امام جواد]]{{ع}} را نیز [[درک]] کرده است: {{متن حدیث|عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ أَبِي الْبِلَادِ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي جَعْفَرِ بْنِ الرِّضَا{{ع}} فَقُلْتُ لَهُ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُلْصِقَ بَطْنِي بِبَطْنِكَ فَقَالَ هَاهُنَا يَا أَبَا إِسْمَاعِيلَ وَ كَشَفَ عَنْ بَطْنِهِ وَ حَسَرْتُ عَنْ بَطْنِي وَ أَلْزَقْتُ بَطْنِي بِبَطْنِهِ ثُمَّ أَجْلَسَنِي وَ دَعَا بِطَبَقٍ فِيهِ زَبِيبٌ فَأَكَلْتُ ثُمَّ أَخَذَ فِي الْحَدِيثِ فَشَكَا إِلَيَّ مَعِدَتَهُ وَ عَطِشْتُ فَاسْتَقَيْتُ مَاءً فَقَالَ يَا جَارِيَةُ اسْقِيهِ مِنْ نَبِيذِي فَجَاءَتْنِي بِنَبِيذٍ مَرِيسٍ فِي قَدَحٍ مِنْ صُفْرٍ فَشَرِبْتُهُ فَوَجَدْتُهُ أَحْلَى مِنَ الْعَسَلِ فَقُلْتُ لَهُ هَذَا الَّذِي أَفْسَدَ مَعِدَتَكَ قَالَ فَقَالَ لِي هَذَا تَمْرٌ مِنْ صَدَقَةِ النَّبِيِّ{{صل}} يُؤْخَذُ غُدْوَةً فَيُصَبُّ عَلَيْهِ الْمَاءُ فَتَمْرُسُهُ الْجَارِيَةُ وَ أَشْرَبُهُ عَلَى أَثَرِ الطَّعَامِ وَ سَائِرَ نَهَارِي فَإِذَا كَانَ اللَّيْلُ أَخَذَتْهُ الْجَارِيَةُ فَسَقَتْهُ أَهْلَ الدَّارِ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ أَهْلَ الْكُوفَةِ لَا يَرْضَوْنَ بِهَذَا فَقَالَ وَ مَا نَبِيذُهُمْ قَالَ قُلْتُ يُؤْخَذُ التَّمْرُ فَيُنَقَّى وَ يُلْقَى عَلَيْهِ الْقَعْوَةُ قَالَ وَ مَا الْقَعْوَةُ قُلْتُ الدَّاذِيُّ قَالَ وَ مَا الدَّاذِيُّ قُلْتُ حَبٌّ يُؤْتَى بِهِ مِنَ الْبَصْرَةِ فَيُلْقَى فِي هَذَا النَّبِيذِ حَتَّى يَغْلِيَ وَ يُسْكِرَ ثُمَّ يُشْرَبُ فَقَالَ ذَاكَ حَرَامٌ}}<ref>الکافی، ج۶، ص۴۱۶.</ref>؛ | ||