دلیل حدیثی علم غیب پیامبران چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*«{{عربی|اندازه=150%|"عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: إِنَّ لِلَّهِ تَبَارَک وَ تَعَالَی عِلْمَینِ عِلْماً أَظْهَرَ عَلَیهِ مَلَائِکتَهُ وَ أَنْبِیاءَهُ وَ رُسُلَهُ فَمَا أَظْهَرَ عَلَیهِ مَلَائِکتَهُ وَ رُسُلَهُ وَ أَنْبِیاءَهُ فَقَدْ عَلِمْنَاهُ وَ عِلْماً اسْتَأْثَرَ بِهِ فَإِذَا بَدَا لِلَّهِ فِی شَی‌ءٍ مِنْهُ أَعْلَمَنَا ذَلِک وَ عَرَضَ عَلَی الْأَئِمَّةِ الَّذِینَ کانُوا مِنْ قَبْلِنَا"}} <ref> اصول کافی، ج ۱، ص۲۵۵.</ref> این روایت، لفظاً و مضموناً مکرر است و صریح است در اینکه علم مخلوقی را تعلیم [[انبیا]] و [[اوصیا]] {{عم}} می‌فرماید و علم مخزون ذات مقدس، مخفی و مستور از جمیع خلائق است.

:::::*{{عربی|اندازه=150%|"عن ابی جعفر {{ع}} قَالَ: سَمِعْتُ حُمْرَانَ بْنَ أَعْینَ یسْأَلُ أَبَا جَعْفَرٍ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- بَدِیعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ {{ع}} إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ابْتَدَعَ الْأَشْیاءَ کلَّهَا بِعِلْمِهِ عَلَی غَیرِ مِثَالٍ کانَ قَبْلَهُ فَابْتَدَعَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ وَ لَمْ یکنْ قَبْلَهُنَّ سَمَاوَاتٌ وَ لَا أَرَضُونَ أَ مَا تَسْمَعُ لِقَوْلِهِ تَعَالَی- {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|وَ کانَ عَرْشُهُ عَلَی الْماءِ}}﴾}} فَقَالَ لَهُ حُمْرَانُ أَ رَأَیتَ قَوْلَهُ جَلَّ ذِکرُهُ- {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عالِمُ الْغَیبِ فَلا یظْهِرُ عَلی غَیبِهِ أَحَداً}}﴾}} فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ {{ع}}- {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|إِلَّا مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ}}﴾}} وَ کانَ وَ اللَّهِ مُحَمَّدٌ مِمَّنِ ارْتَضَاهُ وَ أَمَّا قَوْلُهُ {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عالِمُ الْغَیبِ}}﴾}} فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَالِمٌ بِمَا غَابَ عَنْ خَلْقِهِ فِیمَا یقْدِرُ مِنْ شَی‌ءٍ وَ یقْضِیهِ فِی عِلْمِهِ قَبْلَ أَنْ یخْلُقَهُ وَ قَبْلَ أَنْ یفْضِیهُ إِلَی الْمَلَائِکةِ فَذَلِک یا حُمْرَانُ عِلْمٌ مَوْقُوفٌ عِنْدَهُ إِلَیهِ فِیهِ الْمَشِیئَةُ فَیقْضِیهِ إِذَا أَرَادَ وَ یبْدُو لَهُ فِیهِ فَلَا یمْضِیهِ فَأَمَّا الْعِلْمُ الَّذِی یقَدِّرُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَیقْضِیهِ وَ یمْضِیهِ فَهُوَ الْعِلْمُ الَّذِی انْتَهَی إِلَی رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} ثُمَّ إِلَینَا"}} <ref> اصول کافی، ج ۱، ص۲۵۶-۲۵۷.</ref>. در این روایت می‌فرماید: راوی سؤال کرد از تفسیر آیه مبارکه {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|بَديعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏}}﴾}} حضرت فرمود خدا نو و تازه خلق کرد و پدید آورد اشیاء را بدون مثالی که قبل از خلقت باشد. پس آسمان‌ها و زمین‌ها را خلق کرد قبل از خلقت آنها آسمان و زمینی نبود. راوی سؤال کرد از آیه که می‌فرماید خدا دانای [[غیب]] و پوشیده است و احدی را به غیب خودش مطلع نمی‌کند. فرمود: مگر کسی را که اختیار کند از [[پیغمبران]] و [[حضرت محمد]] {{صل}} از پیغمبرانی است که خدا اختیار فرموده و اما معنی {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|عالِمُ الْغَیبِ}}﴾}} یعنی خدا به آنچه پنهان از خلق است در اموری که تقدیر و حکم می‌کند قبل از خلقت آن عالم است و این علمی است موقوف نزد خدا از برای خدا در او مشیت است اگر اراده کرد و خواست ایجاد و حکم می‌کند و اگر بداء برای ذات مقدس حاصل شد امضا نمی‌کند، یعنی در خارج، خلق و ایجاد نمی‌کند و آنچه علم او منتهی شد به رسول خدا {{صل}} و [[ائمه]] {{عم}} تقدیر قضا امضا می‌شود. بدیهی است که به قرینه روایت دیگر، مراد آن اخباری است که میعاد باشد زیرا که صریح روایات بود که در غیر میعاد برای خدا بداست یعنی اگر بخواهد تغییر و تبدیل دهد»<ref>[http://rasekhoon.net/article/show/667347/%D9%85%D8%B3%D8%A3%D9%84%D9%87-%D8%A8%D8%AF%D8%A3-(2)/ وبگاه راسخون]</ref>.