منشأ انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرماید: [[برترین]] کارهای [[امّت]] من، [[انتظار]] [[گشایش]] از طرف [[خداوند متعال]] است. آری، [[انتظار]] در زمان [[غیبت امام زمان]]{{ع}}-که دوران سرگردانی و [[حیرت]] [[مردم]] نام گرفته-بسی سخت است و برای بسیاری، پیمودن راه [[انتظار]] و رسیدن به [[مدینه مهدوی]]، کاری بسیار طاقت‌فرسا است که تنها با [[عشق]] و علاقه به [[هدف]]، آسان می‌گردد. این دشواری و [[سختی]]، در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} چنین بیان شده است {{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ{{ع}}مَتَى يَكُونُ فَرَجُكُمْ قَالَ الْإِمَام الْبَاقِر{{ع}}:‏ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ لَا يَكُونُ فَرَجُنَا حَتَّى تُغَرْبَلُوا حَتَّى يُذْهِبَ الْكَدِرَ وَ يُبْقِيَ الصَّفْوَ}}<ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص ۳۳۹.</ref> بی‌تردید [[خروج]] [[موعود]] ما [برای شما] حاصل نمی‌شود، تا آن‌که به [[سختی]] [[غربال]] شوید تا ناخالصان بروند و [[پاکان]] بمانند.  

::::::[[انتظار]]، امری فطری است و [[معرفت]] فطری در وجود [[انسان]]، دو مرکز و کانون دارد: یکی، [[دل]] و روان و دیگری، [[عقل]] و [[خرد]]. [[فطرت]] در قلمرو [[دل]] و روان را "احساسی و گرایشی" و در ساحت [[عقل]] و [[خرد]] را "ادراکی و [[عقلی]]" می‌نامند<ref>ربانی گلپایگانی، معرفت دینی از منظر معرفت‌شناسی، ص ۳۲.</ref>