دلایل عقلی عدم سهوالنبی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۵
، ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲←پاسخ نخست
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات پرسش | موضوع اصلی = بانک جمع پرسش و پاسخ عصمت |...» ایجاد کرد) |
|||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
آقای '''[[عبدالله مهدوی]]''' در مقاله ''«[[شیعه و سهوالنبی (مقاله)|شیعه و سهوالنبی]]، [[موسوعه رد شبهات ج۱۳ (کتاب)|موسوعه رد شبهات ج۱۳]]»'' در این‌باره گفته است: | آقای '''[[عبدالله مهدوی]]''' در مقاله ''«[[شیعه و سهوالنبی (مقاله)|شیعه و سهوالنبی]]، [[موسوعه رد شبهات ج۱۳ (کتاب)|موسوعه رد شبهات ج۱۳]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
« | «#غرض از [[بعثت پیامبران]] [[هدایت مردم]] است. اگر [[مردم]] در مورد [[پیامبران]] احتمال [[کذب]] و [[معصیت]] را جایز بدانند، در این صورت از [[اوامر]] آنها [[پیروی]] نمی‌کنند و غرض از بعثت پیامبران نقض می‌شود<ref>علامه حلی، کشف المراد، ص۴۷۱.</ref>. این دلیل، [[عصمت پیامبران]] را از خطای [[سهوی]] در [[دریافت وحی]] و نگهداری و [[ابلاغ]] آن به مردم نیز ثابت می‌کند؛ زیرا [[اطمینان]] تام به پیامبران حاصل نمی‌شود، مگر با [[اعتقاد]] کامل به مصونیت آنها از خطای سهوی در دریافت وحی و [[حفظ]] و ابلاغ آن. افزون بر این، جواز [[خطا]] و [[سهو]] در [[تبلیغ وحی]]، با [[هدف بعثت]] و [[رسالت]] ناسازگار است. بنابراین همان [[دلیل عقلی]] که [[لزوم عصمت پیامبر]]{{صل}} در [[تبلیغ رسالت]] را ثابت می‌کند، همان دلیل، [[عصمت]] و مصونیت آن [[حضرت]] را از سهو و [[اشتباه]] در عرصه تطبیق [[شریعت]] [مثل اینکه در [[نماز]] اشتباه کند یا در [[اجرای حدود]] به غلط بیفتد] و امور عادی مرتبط به [[زندگی شخصی]] [مثل خطا در مقدار بدهی‌اش به مردم] هم ثابت می‌کند؛ زیرا تفکیک میان مصونیت [[پیامبر]]{{صل}} در عرصه [[وحی]]، و مصونیت وی در دیگر عرصه‌ها، هر چند عقلاً امر ممکنی است، این تفکیک درباره افرادی که در مباحث [[کلامی]] [[مهارت]] یافته و [[رشد]] پیدا کرده‌اند، مقبول است. ولی [[عامه]] مردم [[قادر]] به تفکیک بین این دو مرحله نیستند؛ بلکه سهو در یک مرتبه را دلیل بر امکان سرایت سهو در مرتبه دیگر قرار می‌دهند. پس برای دفع این احتمال، که با غرض [[فرستادن پیامبران]]{{عم}} منافات دارد، باید پیامبر{{صل}} در همه مراحل و مراتب از سهو و خطا و اشتباه مصون باشد<ref>سبحانی تبریزی، الالهیات، ج۳، ص۱۹۱؛ علامه حلی، رساله سعدیه، ص۷۵.</ref>. | ||
#غرض از [[بعثت پیامبران]] [[هدایت مردم]] است. اگر [[مردم]] در مورد [[پیامبران]] احتمال [[کذب]] و [[معصیت]] را جایز بدانند، در این صورت از [[اوامر]] آنها [[پیروی]] نمی‌کنند و غرض از بعثت پیامبران نقض می‌شود<ref>علامه حلی، کشف المراد، ص۴۷۱.</ref>. این دلیل، [[عصمت پیامبران]] را از خطای [[سهوی]] در [[دریافت وحی]] و نگهداری و [[ابلاغ]] آن به مردم نیز ثابت می‌کند؛ زیرا [[اطمینان]] تام به پیامبران حاصل نمی‌شود، مگر با [[اعتقاد]] کامل به مصونیت آنها از خطای سهوی در دریافت وحی و [[حفظ]] و ابلاغ آن. افزون بر این، جواز [[خطا]] و [[سهو]] در [[تبلیغ وحی]]، با [[هدف بعثت]] و [[رسالت]] ناسازگار است. بنابراین همان [[دلیل عقلی]] که [[لزوم عصمت پیامبر]]{{صل}} در [[تبلیغ رسالت]] را ثابت می‌کند، همان دلیل، [[عصمت]] و مصونیت آن [[حضرت]] را از سهو و [[اشتباه]] در عرصه تطبیق [[شریعت]] [مثل اینکه در [[نماز]] اشتباه کند یا در [[اجرای حدود]] به غلط بیفتد] و امور عادی مرتبط به [[زندگی شخصی]] [مثل خطا در مقدار بدهی‌اش به مردم] هم ثابت می‌کند؛ زیرا تفکیک میان مصونیت [[پیامبر]]{{صل}} در عرصه [[وحی]]، و مصونیت وی در دیگر عرصه‌ها، هر چند عقلاً امر ممکنی است، این تفکیک درباره افرادی که در مباحث [[کلامی]] [[مهارت]] یافته و [[رشد]] پیدا کرده‌اند، مقبول است. ولی [[عامه]] مردم [[قادر]] به تفکیک بین این دو مرحله نیستند؛ بلکه سهو در یک مرتبه را دلیل بر امکان سرایت سهو در مرتبه دیگر قرار می‌دهند. پس برای دفع این احتمال، که با غرض [[فرستادن پیامبران]]{{عم}} منافات دارد، باید پیامبر{{صل}} در همه مراحل و مراتب از سهو و خطا و اشتباه مصون باشد<ref>سبحانی تبریزی، الالهیات، ج۳، ص۱۹۱؛ علامه حلی، رساله سعدیه، ص۷۵.</ref>. | |||
#به دستور [[قرآن کریم]]، بر ما [[واجب]] است که به طور مطلق و بدون قید و شرط، از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} پیروی کنیم و در هیچ صورت [[حق]] [[مخالفت]] با آن حضرت را نداریم. اگر اشتباه و سهو بر او جایز باشد، به [[حکم]] [[قرآن کریم]]، بر ما [[واجب]] است که از [[سهو]] و [[اشتباه]] او [[پیروی]] کنیم؛ در حالی که بر [[خداوند]] [[دانا]] و [[حکیم]] [[قبیح]] است که ما را به پیروی از اشتباه و سهو [[مأمور]] کند، و چون قبیح بر خداوند محال است، پس [[پیامبر اکرم]]{{صل}} باید مصون از اشتباه و سهو باشد<ref>شبر، مصابیح الانوار، ج۲، ص۱۳۴؛ حر عاملی، التنبیه بالمعلوم، ص۴۵.</ref>. | #به دستور [[قرآن کریم]]، بر ما [[واجب]] است که به طور مطلق و بدون قید و شرط، از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} پیروی کنیم و در هیچ صورت [[حق]] [[مخالفت]] با آن حضرت را نداریم. اگر اشتباه و سهو بر او جایز باشد، به [[حکم]] [[قرآن کریم]]، بر ما [[واجب]] است که از [[سهو]] و [[اشتباه]] او [[پیروی]] کنیم؛ در حالی که بر [[خداوند]] [[دانا]] و [[حکیم]] [[قبیح]] است که ما را به پیروی از اشتباه و سهو [[مأمور]] کند، و چون قبیح بر خداوند محال است، پس [[پیامبر اکرم]]{{صل}} باید مصون از اشتباه و سهو باشد<ref>شبر، مصابیح الانوار، ج۲، ص۱۳۴؛ حر عاملی، التنبیه بالمعلوم، ص۴۵.</ref>. | ||
#دلیل و [[فلسفه]] نیاز به [[پیامبر]]{{صل}} اشتباه [[امّت]] است. اگر پیامبر{{صل}} هم در کارهای خود دچار سهو و اشتباه شود، او نیز به پیامبر دیگری نیاز دارد؛ زیرا علّت مشترک است و [[ترجیح بلامرجح]] عقلاً [[باطل]] است. بنابراین [[تسلسل]] لازم می‌آید، و تسلسل باطل است. پس پیامبر{{صل}} باید مصون از سهو و اشتباه باشد<ref>شبر، مصابیح الانوار، ج۲، ص۱۳۴؛ حر عاملی، التنبیه بالمعلوم، ص۴۶.</ref>. | #دلیل و [[فلسفه]] نیاز به [[پیامبر]]{{صل}} اشتباه [[امّت]] است. اگر پیامبر{{صل}} هم در کارهای خود دچار سهو و اشتباه شود، او نیز به پیامبر دیگری نیاز دارد؛ زیرا علّت مشترک است و [[ترجیح بلامرجح]] عقلاً [[باطل]] است. بنابراین [[تسلسل]] لازم می‌آید، و تسلسل باطل است. پس پیامبر{{صل}} باید مصون از سهو و اشتباه باشد<ref>شبر، مصابیح الانوار، ج۲، ص۱۳۴؛ حر عاملی، التنبیه بالمعلوم، ص۴۶.</ref>. | ||