سیره نظامی حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

از جمله قلمروهای الگوبخشی [[سیره]] [[حضرت فاطمه]]{{س}} [[زندگی اجتماعی]] و سیاسی آن [[حضرت]] است. [[حیات اجتماعی]] بانوی [[اسلام]] در این بعد نیز برای شیفتگان مکتبش بسیار درس‌آموز است. او همان‌گونه که در ابعاد مختلف [[علمی]]، [[اخلاقی]]، [[عبادی]]، [[تربیتی]] و سایر [[کمالات انسانی]] و [[ارزش‌های دینی]] پیشگام بود، در مسائل سیاسی و اجتماعی نیز [[انسانی]] ممتاز و چهر‌ه‌ای فعال به شمار می‌رفت.

[[حضرت زهرا]]{{س}} هرگز در یک نقطه از ابعاد زندگی توقف نداشت و به یک مرحله و یک بعد از ابعاد آن هر چند مهم، اکتفا نکرد؛ چراکه نه اسلام را محدود به بعد عبادی و فردی‌اش می‌دانست و نه [[رسالت]] و [[مسئولیت]] [[زن]] را تنها در خانه‌داری و [[تربیت فرزند]]. از این رو، به موازات اهتمام به مسائل [[خانه]] و [[خانواده]] و نیز مسائل عبادی، مسائل اجتماعی و [[مبارزاتی]] و سیاسی جامعه نیز برایش مطرح و با [[ارزش]] بود. او این رهنمود هشدار دهنده را از [[پدر]] بزرگوارش شنیده بود که:

{{متن حدیث| مَنْ أَصْبَحَ لَا يَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ}}<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۵۹.</ref>؛

هر کس صبح کند در حالی که اهتمامی به امور [[مسلمانان]] نداشته باشد، [[مسلمان]] نیست.

بدین روی، فاطمه{{س}} در زندگی اجتماعی خویش اهتمامی وافر به حل و فصل امور مسلمانان و رفع دردمندی‌ها و نیازمندی‌ها از زندگی آنان داشت.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص ۱۴۷.</ref>

در طول نه سال [[زندگی]] مشترک [[فاطمه]] و علی{{عم}} بیش از شصت برخورد نظامی بین [[پیامبر]]{{صل}} و [[مخالفان]] رخ داد که علی{{ع}} در بسیاری از آنها حضور داشت. [[حضرت زهرا]]{{س}} در این مدت، ضمن ایفای [[مسئولیت]] سنگین خانه‌داری و فرزند داری، در مواقع لازم با حضور در میدان‌های [[نبرد]] به [[یاری]] [[رزمندگان]] [[اسلام]] می‌شتافت و کارهای خدماتی و امدادی انجام می‌داد،

# در میدان [[جنگ احد]] حضور یافت و به مداوای زخم‌های [[پدر]] پرداخت که به شدت مجروح شده بود. علی{{ع}} با سپر آب می‌آورد و فاطمه{{س}} زخم‌های [[رسول الله]] را می‌شست. [[خون]] بند نمی‌آمد. فاطمه{{س}} قطعه حصیری را [[آتش]] زد و خاکستر آن را بر زخم نهاد و آن را بست<ref>مغازی، ج۱، ص۲۴۹ - ۲۵۰.</ref>. سپس شمشیر‌های پیامبر{{صل}} و علی{{ع}} را شست<ref>سیره ابن هشام، ج۳، ص۱۰۶.</ref>. در این نبرد، فاطمه{{س}} همراه [[صفیه]] [[خواهر]] [[حمزه سیدالشهداء]]، کنار پیکر [[مثله]] شده این [[فرمانده]] [[دلاور]] نشست و گریست. پیامبر{{صل}} هم با [[گریه]] آنان گریست. آن‌گاه [[رسول خدا]]{{صل}} به آنان مژده داد که [[حمزه]] در آسمان‌های هفت‌گانه، [[شیر خدا]] و شیر رسول خدا خوانده می‌شود<ref>مغازی، ج۱، ص۲۹۰.</ref>.

# نام‌گذاری یکی از [[مساجد]] هفت‌گانه منطقه [[خندق]] به نام [[مسجد]] [[حضرت فاطمه]]{{س}} نشان و یادگاری از حضور آن [[حضرت]] در [[جنگ]] سرنوشت‌ساز خندق است. در یکی از روزهای این جنگ فاطمه{{س}} قطعه نانی برای پیامبر{{صل}} آورد و گفت: «برای [[کودکان]] نان پختم، این را هم برای شما آوردم». رسول خدا{{صل}} فرمود: «دخترم! این اولین غذایی است که پس از سه [[روز]] از دهان پدرت فرو می‌رود»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۲۹؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص۴۰۰؛ بحار الانوار، ج۲۰، ص۲۴۵.</ref>.

# چون [[جعفر بن ابی‌طالب]] در [[نبرد موته]] به [[شهادت]] رسید، رسول خدا{{صل}} برای [[دلداری]] [[همسر]] و فرزندانش به [[خانه]] او رفت. حضرت فاطمه{{س}} با شنیدن صدای گریه از خانه جعفر بدانجا رفت و با بقیه [[زنان]] هم ناله شد و می‌گفت<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۶۵ – ۶۶؛ طبقات ابن سعد، ج۸، ص۲۸۲.</ref>: «وای پسر عموی من، وای» [[رسول خدا]]{{صل}} به [[فاطمه]]{{س}} فرمود: «[[خانواده]] جعفر به [[عزاداری]] مشغولند، غذایی برای آنان تهیه کن». فاطمه{{س}} سه [[روز]] غذای خانواده [[شهید]] را تهیه کرد که این عمل، [[سنت]] [[بنی‌هاشم]] شد.

# فاطمه{{س}} در [[فتح مکه]] نیز حضور داشت و به [[پدر]] و همسرش کمک می‌کرد<ref>مغازی، ج۲، ص۸۳۰.</ref>. در جریان [[بیعت]] زنان [[مشرک]] با [[پیامبر]]{{صل}} نیز حضور داشت<ref>مغازی، ج۲، ص۸۵۰.</ref>.

بدین ترتیب [[زندگی]] فاطمه{{س}} همان‌گونه که در ابعاد فردی، [[عبادی]]، [[اخلاقی]] و [[تربیتی]] [[حجت]] است، در ابعاد [[اجتماعی]]، [[سیاسی]] و نظامی نیز حجت و درس‌آموز است. او به همگان آموخت که درباره مسائل مختلف فردی و اجتماعی چگونه موضع بگیرند و نیز آموخت که در مواردی که [[ضرورت]] ایجاب کند، با [[حفظ]] معیارها و ضوابط مذهبی می‌توان به میدان اجتماعی پا نهاد و حتی وارد عرصه [[کارزار]] شد و به [[یاری]] [[رزمندگان]] شتافت. همچنین نشان داد که [[زن]] [[مسلمان]] باید در عرصه سیاسی، آن‌گاه که تشخیص دهد، [[حق]] به [[انزوا]] و [[فراموشی]] سپرده شده و [[مردم]]، راه [[انحراف]] در پیش گرفته‌اند، به [[دفاع از حق]] بپردازد و با پرچمداران [[باطل]] به [[ستیز]] برخیزد و در این راه تا سرحد [[شهادت]] پیش رود.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص ۱۵۳.</ref>