سیره عبادی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

==عبادت [[امام حسین]]{{ع}}‌==

[[عبادت]] و [[پرستش خدا]] برای [[خاندان نبوّت]]، هستی و [[زندگی]] به شمار می‌آمد و از [[مناجات]] و [[نیایش]] به درگاه خدا [[لذّت]] می‌بردند. شب و [[روز]] در [[نهان]] و آشکار همواره به عبادت می‌پرداختند و امام حسین{{ع}} نیز یکی از استوانه‌های این خاندان [[پاک]] به شمار می‌آمد. وی در پیشگاه خدای [[قادر]] توانا چونان عارفی به [[یقین]] رسیده و اندیشمندی پرستش‌گر، می‌ایستاد و هرگاه [[وضو]] می‌گرفت، رنگ از رخسار مبارکش می‌پرید و بندبند اعضایش به لرزه درمی‌آمد، سبب آن را از حضرت جویا شدند؛ در پاسخ فرمود: کسی که در پیشگاه خدای توانا ایستاده [[حق]] دارد رنگ چهره‌اش به زردی گراید و اعضای بدنش به لرزه درآید<ref>جامع الأخبار، ص۷۶؛ احقاق الحق، ج۱۱، ص۴۲۲.</ref>.

 

[[امام]]{{ع}} در کمال [[فروتنی]] در پیشگاه [[خدای عزّ و جلّ]] رهسپار [[بیت الله الحرام]] می‌شد تا با [[خضوع]] و [[خشوع]] تمام [[مناسک]] [[حج]] را به جای آورد، تا آنجا که بیست و پنج بار پیاده حج انجام داد<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۹۳؛ مجمع الزوائد، ج۹، ص۲۰۱.</ref>. حالات خضوع و خشوع او در موسم حج در [[عرفات]] و [[نیایش]] طولانی حضرت با [[پروردگار]] خویش که در دامنه [[کوه]] به حال ایستاده انجام پذیرفت و [[مردم]] گرد او حلقه زده بودند، میان [[محدثان]] [[شیعه]] و طبقات گوناگون آنان مشهور است.

 

 

 

 

 

 

 

خدایا! [[خواری]] و ذلّتم در برابرت آشکار است و چگونگی حالم بر تو پوشیده نیست، راه رسیدن به تو را از خودت خواستارم و به وسیله خودت بر وجودت دلیل اقامه می‌کنم، با [[نور]] خویش مرا به سوی خودت رهنمون شو و به [[تصدیق]] [[بندگی]] در پیشگاهت، برپایم دار... .

تو آن خدایی که [[انوار]] [[معرفت]] را در [[دل]] دوستانت پرتو افکن ساختی تا تو را شناختند و یگانه‌ات دانستند. تو خدایی هستی که [[محبّت]] دیگران را از [[دل]] علاقه‌مندانت زدودی تا جز تو به کسی محبّت نورزند و به دیگران [[پناه]] نبرند، آن‌گاه که [[عوالم]] هستی آنان را وحشت‌زده ساخت، تو [[یار]] و همدمشان بودی... .

آن‌کس که تو را نیافت، چه یافت؟ و آنکه تو را یافت چه نیافت؟ آن‌کس که دیگری را به جای تو بپسندد [[نومید]] و [[محروم]] گشته است و آن‌کس که روی درخواست از تو برگرداند، در [[زیانکاری]] گرفتار آمده است. ای کسی که به دوستانش شیرینی و حلاوت [[انس]] و [[همدمی]] را چشاند تا تنها در برابر او به [[تملّق]] ایستاده‌اند. ای آنکه [[اولیاء]] و دوستانت را به جامه‌های [[هیبت]] خویش آراست تا در حضورش، عذرخواه آیند و [[آمرزش]] بخواهند<ref>المنتخب الحسنی للأدعیة و الزیارات، ص۹۲۴- ۹۲۵.</ref>.

نشانه‌های شدت [[ترس]] و [[بیم]] [[امام حسین]]{{ع}} از [[خداوند]] در سیمای تابناکش پدیدار بود به گونه‌ای که به وی گفته شد: شما از خدای خود چه بسیار بیمناکید! در پاسخ فرمود: {{متن حدیث|لَا يَأْمَنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا مَنْ خَافَ اللَّهَ فِي الدُّنْيَا}}<ref>«در روز قیامت کسی مصون از عذاب الهی است که در دنیا از خدا ترسیده باشد» بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۹۰.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۵۸.</ref>

==پیاده به [[حج]] رفتن==

[[حفص بن غیاث]]، از [[امام صادق]]{{ع}} نقل می‌کند: [[حسین بن علی]]{{ع}}، پیاده به حج می‌رفت، در حالی که مَرکب‌های راهوارش در کنارش کشیده می‌شدند<ref>{{متن حدیث|حَجَّ الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ{{ع}} مَاشِياً وَنَجَائِبُهُ تُقادُ إلى جَنْبِهِ}}؛ المصنّف، ابن أبی شیبة، ج۴، ص۵۴۱، ح۳؛ الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة)، ج۱، ص۴۰۱، ح۳۷۲.</ref>.

[[عبدالله بن عبید بن عمیر]] نقل کرده است: حسین بن علی{{ع}} بیست و پنج حجّ پیاده گزارد، در حالی که مَرکب‌های راهوارش با او کشیده می‌شدند<ref>{{متن حدیث|حَجَّ الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ{{ع}} خَمساً وَ عِشْرِينَ حَجَّةً ماشِيَاً وَنَجَائِبُهُ تُقَادُ مَعَهُ}}؛ الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة)، ج۱، ص۴۰۱، ح۳۷۱؛ تاریخ دمشق، ج۱۴، ص۱۸۰.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص۱۵۳.</ref>