ویژگی‌های امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '.</ref> ::::::' به '.</ref> '
جز (جایگزینی متن - '</ref>. ::::::' به '</ref>. ') |
جز (جایگزینی متن - '.</ref> ::::::' به '.</ref> ') |
||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
#اسلحه [[پیامبر]] در نزد او باشد. | #اسلحه [[پیامبر]] در نزد او باشد. | ||
#[[امام]] سابق، آشکارا، او را [[وصی]] خود کرده باشد".<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۴۰۲.</ref> | #[[امام]] سابق، آشکارا، او را [[وصی]] خود کرده باشد".<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۴۰۲.</ref> | ||
[[اباصلت هروی]] گوید: به [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} عرض کردم: نشانه [[قائم]] {{ع}} در وقت [[خروج]] چیست؟ فرمود: "او در سن پیران است ولی سیمای جوان دارد، ناظران به او گمان می‌برند که [[چهل]] سال یا کمتر دارد، او با مرور شب و روز پیر نمی‌شود، تا پایان عمرش فرا رسد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵.</ref>. مرحوم [[صدوق]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] می‌کند: "نخستین سخنی که [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از [[قیام]] خود می‌فرماید، این است: من [[بقیة الله]] و [[حجت]] و [[خلیفه]] [[خدا]] بر شما هستم. پس هیچ‌کس بر او [[سلام]] نمی‌کند، مگر اینکه می‌گوید: [[سلام]] بر تو ای بقیه ([[ذخیره]] بادوام) [[خدا]] در [[زمین]] [[خدا]]"<ref>تفسیر صافی، ذیل آیه ۸۶ سوره هود.</ref>. [[امام]] [[قائم]] {{ع}} در تمام جهات شباهت به [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} دارد، حتی در قیافه و روش و خصوصیات. و نیز [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "در [[مکه]]، تعداد بیعت‌کنندگان به ده هزار نفر می‌رسد، و در سراسر [[زمین]] معبودی جز [[خدا]] یافت نمی‌شود و همه معبودهای [[باطل]]، [[آتش]] می‌گیرند ..."<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۴۶۱.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: شب ۲۳ [[ماه رمضان]] ندا به نام [[امام]] [[قائم]] {{ع}} بلند شود، و آن حضرت در [[روز عاشورا]] که در آن روز [[امام حسین]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[قیام]] کند. گویا روز شنبه دهم [[محرم]] را می‌نگرم که آن حضرت بین حجرالاسود و [[مقام]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} در کنار [[کعبه]] [[ایستاده]] و [[جبرئیل]] در حضورش است، اعلام [[بیعت]] می‌شود که همه [[شیعیان]] و طرفداران او از اطراف [[جهان]] به [[مکه]] آیند و با او [[بیعت]] کنند، [[زمین]] برای آنها درنوردیده می‌شود (که زودتر برسند)، پس آن‌گاه [[خداوند]] [[زمین]] را که پر از ظلم‌وجور شده، پر از عدل‌وداد کند"<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۴۶۰.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۷۰-۷۱.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۳: | ||
«[[امام علی]] می‌فرماید: "به [[راستی]] که او سپر و [[زره]] [[حکمت]] را به بر کرده (یعنی با داشتن مراتب [[عالی]] [[علم]] و [[عصمت]]، از تیرهای [[تمایلات نفسانی]] و علایق مادی مصون می‌باشد) و [[حکمت]] را با تمام آدابش داراست که عبارتند از اقبال و توجّه به آن، و [[معرفت]] کامل به آن، و فارغ شدن برای آن؛ به گونه‌ای که [[حکمت]] گمشده او بوده و همواره آن را می‌طلبد و [[آرزو]] و [[نیاز]] اوست که پیوسته (به خاطر شدت [[اشتیاق]] به [[حکمت]]) جویای آن است. پس آن [[رهبر موعود]]، [[غربت]] و [[غیبت]] [[اختیار]] کند هنگامی که [[اسلام]] [[غریب]]، و در غروب باشد و همانند شتر [[رنج‌دیده]] و در راه مانده، دم خود را به حرکت درآورد و سینه‌اش را به [[زمین]] چسباند<ref>در بین عرب‌ها این ضرب المثل بوده و کنایه از درماندگی و ناتوانی از قیام و حرکت است و علی{{ع}} با تشبیه اسلام به شتر آسیب دیده و خفته که حیات و حضور ظاهری دارد ولی بی‌تحرک و بی‌فایده مانده استنهایت ضعف و ناتوان شدنش را در آخرالزمان می‌رساند.</ref> او باقیمانده [[حجت‌های خدا]] و آخرین [[خلیفه]] از [[جانشینان]] [[پیامبران خدا]] است"<ref>{{متن حدیث|وَ مِنها: قَدْ لَبِسَ لِلْحِكْمَةِ جُنَّتَهَا وَ أَخَذَهَا بِجَمِيعِ أَدَبِهَا مِنَ الْإِقْبَالِ عَلَيْهَا وَ الْمَعْرِفَةِ بِهَا وَ التَّفَرُّغِ لَهَا فَهِيَ عِنْدَ نَفْسِهِ ضَالَّتُهُ الَّتِي يَطْلُبُهَا وَ حَاجَتُهُ الَّتِي يَسْأَلُ عَنْهَا فَهُوَ مُغْتَرِبٌ إِذَا اغْتَرَبَ الْإِسْلَامُ وَ ضَرَبَ بِعَسِيبِ ذَنَبِهِ وَ أَلْصَقَ الْأَرْضَ بِجِرَانِهِ بَقِيَّةٌ مِنْ بَقَايَا حُجَّتِهِ خَلِيفَةٌ مِنْ خَلَائِفِ أَنْبِيَائِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۱.</ref> | «[[امام علی]] می‌فرماید: "به [[راستی]] که او سپر و [[زره]] [[حکمت]] را به بر کرده (یعنی با داشتن مراتب [[عالی]] [[علم]] و [[عصمت]]، از تیرهای [[تمایلات نفسانی]] و علایق مادی مصون می‌باشد) و [[حکمت]] را با تمام آدابش داراست که عبارتند از اقبال و توجّه به آن، و [[معرفت]] کامل به آن، و فارغ شدن برای آن؛ به گونه‌ای که [[حکمت]] گمشده او بوده و همواره آن را می‌طلبد و [[آرزو]] و [[نیاز]] اوست که پیوسته (به خاطر شدت [[اشتیاق]] به [[حکمت]]) جویای آن است. پس آن [[رهبر موعود]]، [[غربت]] و [[غیبت]] [[اختیار]] کند هنگامی که [[اسلام]] [[غریب]]، و در غروب باشد و همانند شتر [[رنج‌دیده]] و در راه مانده، دم خود را به حرکت درآورد و سینه‌اش را به [[زمین]] چسباند<ref>در بین عرب‌ها این ضرب المثل بوده و کنایه از درماندگی و ناتوانی از قیام و حرکت است و علی{{ع}} با تشبیه اسلام به شتر آسیب دیده و خفته که حیات و حضور ظاهری دارد ولی بی‌تحرک و بی‌فایده مانده استنهایت ضعف و ناتوان شدنش را در آخرالزمان می‌رساند.</ref> او باقیمانده [[حجت‌های خدا]] و آخرین [[خلیفه]] از [[جانشینان]] [[پیامبران خدا]] است"<ref>{{متن حدیث|وَ مِنها: قَدْ لَبِسَ لِلْحِكْمَةِ جُنَّتَهَا وَ أَخَذَهَا بِجَمِيعِ أَدَبِهَا مِنَ الْإِقْبَالِ عَلَيْهَا وَ الْمَعْرِفَةِ بِهَا وَ التَّفَرُّغِ لَهَا فَهِيَ عِنْدَ نَفْسِهِ ضَالَّتُهُ الَّتِي يَطْلُبُهَا وَ حَاجَتُهُ الَّتِي يَسْأَلُ عَنْهَا فَهُوَ مُغْتَرِبٌ إِذَا اغْتَرَبَ الْإِسْلَامُ وَ ضَرَبَ بِعَسِيبِ ذَنَبِهِ وَ أَلْصَقَ الْأَرْضَ بِجِرَانِهِ بَقِيَّةٌ مِنْ بَقَايَا حُجَّتِهِ خَلِيفَةٌ مِنْ خَلَائِفِ أَنْبِيَائِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۱.</ref> | ||
'''توضیح و [[تفسیر]]:''' [[امام علی]]{{ع}} در این [[خطبه]] بعد از [[حمد]] و ثنای خداوندی و [[بیان]] راه‌های [[شناخت]] او و توصیه به [[تقوا]] و [[عبرت]] و درس‌آموزی از [[تاریخ]]، به [[بیان]] برخی از اوصاف آخرین [[حجّت]] [[حق]] می‌پردازد و ضمن ذکر [[فضیلت]] و [[حکمت]] او، [[غیبت]] و غربتش را ([[غیبت صغری]] و کبری) و [[عدل]] [[اسلام]]<ref>قال النبی{{صل}}: {{متن حدیث|إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي فَإِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ}}. حدیث متواتر و مشهور در کتب شیعه و سنی.</ref> و [[قرآن]] بودنش را که با غروب و طلوع هریک، دیگری هم غروب و طلوع می‌یابد<ref>قال النبیّ{{صل}}، {{متن حدیث|الْإِسْلَامَ بَدَا غَرِيباً وَ سَيَعُودُ غَرِيباً}}.</ref>، خاطرنشان می‌سازد. | |||
آری؛ [[علی]]{{ع}} در آن عصر سخت [[اسلام]]، [[آینده]] امیدآفرین را نوید می‌دهد، ([[ائمه]]{{عم}} نیز در هر [[فرصت]] مناسبی، از [[ظهور]] و [[نهضت]] [[عظیم]] [[علوی]] جهانی [[مهدی موعود]]{{ع}} و ویژگی‌های او و [[حکومت]] و یارانش خبر می‌دادند). | آری؛ [[علی]]{{ع}} در آن عصر سخت [[اسلام]]، [[آینده]] امیدآفرین را نوید می‌دهد، ([[ائمه]]{{عم}} نیز در هر [[فرصت]] مناسبی، از [[ظهور]] و [[نهضت]] [[عظیم]] [[علوی]] جهانی [[مهدی موعود]]{{ع}} و ویژگی‌های او و [[حکومت]] و یارانش خبر می‌دادند). | ||
| خط ۱۹۵: | خط ۱۹۷: | ||
از [[امام حسین]]{{ع}} [[نقل]] شده است: {{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلاً وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً كَذَلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَقُول}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۱۸. اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد خداوند آن روز را به قدری طولانی فرماید تا آنکه مردی از فرزندان من خروج نماید و زمین را از عدل و داد آکنده سازد همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد، از رسول خدا{{صل}} چنین شنیدم.</ref> | از [[امام حسین]]{{ع}} [[نقل]] شده است: {{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلاً وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً كَذَلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَقُول}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۱۸. اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد خداوند آن روز را به قدری طولانی فرماید تا آنکه مردی از فرزندان من خروج نماید و زمین را از عدل و داد آکنده سازد همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد، از رسول خدا{{صل}} چنین شنیدم.</ref> | ||
'''[[امام مهدی]]{{ع}} و سنت‌های [[انبیاء]]''': از [[ویژگی‌های امام مهدی]]{{ع}} شباهت‌هایی است که بین ایشان و سایر [[انبیاء]] وجود دارد. در [[روایات]] متعددی به این نکته اشاره شده و به جاری شدن [[سنت انبیاء]] در مورد ایشان اطلاق شده است. در این [[روایات]] به [[طول عمر]]، [[غیبت]]، [[مخفی بودن ولادت]] و... پرداخته شده است. | |||
[[سعید بن جبیر]] گوید: از [[امام سجاد]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|فِي اَلْقَائِمِ مِنَّا سُنَنٌ مِنْ سُنَنِ اَلْأَنْبِيَاءِ... فأما مِنْ آدَمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ نُوحٍ وَ سُنَّةٌ مِنْ إِبْرَاهِيمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُوسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ عِيسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ أَيُّوبَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَأَمَّا مِنْ آدَمَ وَ مِنْ نُوحٍ فَطُولُ اَلْعُمُرِ وَ أَمَّا مِنْ إِبْرَاهِيمَ فَخَفَاءُ اَلْوِلاَدَةِ وَ اِعْتِزَالُ اَلنَّاسِ وَ أَمَّا مِنْ مُوسَى فَالْخَوْفُ وَ اَلْغَيْبَةُ وَ أَمَّا مِنْ عِيسَى فَاخْتِلاَفُ اَلنَّاسِ فِيهِ وَ أَمَّا مِنْ أَيُّوبَ فَالْفَرَجُ بَعْدَ اَلْبَلْوَى وَ أَمَّا مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَالْخُرُوجُ بِالسَّيْفِ}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۲۲. در مقام ما سنّتهایی از انبیاء وجود دارد... امّا از آدم و نوح طول عمر، و امّا پنهانی ولادت و کناره‌گیری از مردم، و امّا از موسی خوف و غیبت، و امّا از عیسی اختلاف مردم درباره او، و امّا از ایّوب فرج پس از گرفتاری، و از محمّد{{صل}} خروج با شمشیر است.</ref> | [[سعید بن جبیر]] گوید: از [[امام سجاد]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|فِي اَلْقَائِمِ مِنَّا سُنَنٌ مِنْ سُنَنِ اَلْأَنْبِيَاءِ... فأما مِنْ آدَمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ نُوحٍ وَ سُنَّةٌ مِنْ إِبْرَاهِيمَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُوسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ عِيسَى وَ سُنَّةٌ مِنْ أَيُّوبَ وَ سُنَّةٌ مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَأَمَّا مِنْ آدَمَ وَ مِنْ نُوحٍ فَطُولُ اَلْعُمُرِ وَ أَمَّا مِنْ إِبْرَاهِيمَ فَخَفَاءُ اَلْوِلاَدَةِ وَ اِعْتِزَالُ اَلنَّاسِ وَ أَمَّا مِنْ مُوسَى فَالْخَوْفُ وَ اَلْغَيْبَةُ وَ أَمَّا مِنْ عِيسَى فَاخْتِلاَفُ اَلنَّاسِ فِيهِ وَ أَمَّا مِنْ أَيُّوبَ فَالْفَرَجُ بَعْدَ اَلْبَلْوَى وَ أَمَّا مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَالْخُرُوجُ بِالسَّيْفِ}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۲۲. در مقام ما سنّتهایی از انبیاء وجود دارد... امّا از آدم و نوح طول عمر، و امّا پنهانی ولادت و کناره‌گیری از مردم، و امّا از موسی خوف و غیبت، و امّا از عیسی اختلاف مردم درباره او، و امّا از ایّوب فرج پس از گرفتاری، و از محمّد{{صل}} خروج با شمشیر است.</ref> | ||
[[عبدالله بن سنان]] گوید از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|فِي اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ سُنَّةٌ مِنْ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ. فَقُلْتُ: وَ مَا سُنَّتُهُ مِنْ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ؟ قَالَ: خَفَاءُ مَوْلِدِهِ، وَ غَيْبَتُهُ عَنْ قَوْمِهِ. فَقُلْتُ: وَ كَمْ غَابَ مُوسَى عَنْ أَهْلِهِ وَ قَوْمِهِ؟ فَقَالَ: ثَمَانِيَ وَ عِشْرِينَ سَنَةً}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۴۰. در امام قائم سنّتی از موسی بن عمران{{ع}} است، گفتم: سنّت موسی بن عمران چه بود؟ فرمود: خفاء مولد و غیبتش از قومش گفتم: چقدر موسی بن عمران{{ع}} از قوم و خاندانش غیبتش کرد؟ فرمود: بیست و هشت سال.</ref> | |||
[[ابوبصیر]] گوید: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ فِي صَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ سنن [سُنَناً] مِنَ اَلْأَنْبِيَاءِ... فَأَمَّا سُنَّتُهُ مِنْ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ فَخَائِفٌ يَتَرَقَّبُ وَ أَمَّا سُنَّتُهُ مِنْ عِيسَى فَيُقَالُ فِيهِ مَا قِيلَ فِي عِيسَى وَ أَمَّا سُنَّتُهُ مِنْ يُوسُفَ فَالسِّتْرُ يَجْعَلُ اَللَّهُ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَلْخَلْقِ حِجَاباً يَرَوْنَهُ وَ لاَ يَعْرِفُونَهُ وَ أَمَّا سُنَّتُهُ مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَيَهْتَدِي بِهُدَاهُ وَ يَسِيرُ بِسِيرَتِهِ}}.<ref>همان، ج ۲، ص ۳۵۱.</ref> در صاحب این امر سنّتهایی از [[انبیاء]] وجود دارد.... امّا [[سنّت]] او از [[موسی بن عمران]] آن است که او نیز خائف و [[منتظر]] است، امّا [[سنّت]] او از [[عیسی]] آن است که در [[حقّ]] او نیز همان می‌گویند که درباره [[عیسی]] گفتند، امّا [[سنّت]] او از [[یوسف]] مستور بودن است، [[خداوند]] بین او و [[خلق]] حجابی قرار می‌دهد، [[مردم]] او را می‌بینند امّا نمی‌شناسند، و امّا [[سنّت]] او از [[محمّد]]{{صل}} آن است که به [[هدایت]] او [[مهتدی]] می‌شود و به [[سیره]] او حرکت می‌کند. | |||
'''ولادت پنهانی''': از متون [[تاریخی]] [[اثبات]] می‌شود که [[امام مهدی]]{{ع}} به شکل پنهانی به [[دنیا]] آمده است. خفای در ولادت از چند راه قابل بررسی است: | '''ولادت پنهانی''': از متون [[تاریخی]] [[اثبات]] می‌شود که [[امام مهدی]]{{ع}} به شکل پنهانی به [[دنیا]] آمده است. خفای در ولادت از چند راه قابل بررسی است: | ||