امام حسین در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امام حسین در قرآن]] - [[امام حسین در حدیث]] - [[امام حسین در معارف دعا و زیارات]] - [[امام حسین در کلام اسلامی]] - [[امام حسین در تاریخ اسلامی]] - [[امام حسین در معارف و سیره حسینی]] - [[امام حسین در معارف و سیره رضوی]] - [[امام حسین در معارف و سیره نبوی]]</div>

[[رسول خدا]]{{صل}} در سخنان بسیاری به بیان جایگاه [[ارزشمند]] [[امام حسین]]{{ع}} و نقش والای ایشان در [[پاسداری از دین]] [[مبین]] [[اسلام]] پرداخته است. به [[راستی]]، [[اباعبدالله الحسین]]{{ع}} با [[نهضت]] [[عظیم]] خویش، [[دین]] جد بزرگوارش را [[احیا]] و از [[تحریف]] [[حقایق]] ارزشمند آن جلوگیری کرد.

[[بشر]] از [[درک]] و [[معرفت]] [[مقام]] امام حسین{{ع}} [[ناتوان]] است. پس چگونه می‌تواند با [[عقل]] ناتوان و [[کلام]] لکنت‌بار خود، وی را توصیف کند. بی‌شک، چنین [[شخصیت]] والایی را باید [[خالق]] او، [[خداوند متعال]]، [[پیامبران الهی]] و خاتم آنها و جانشینانش معرفی و توصیف کنند. [[خداوند]] [[مهربان]] در توصیف مقام و [[منزلت]] اباعبدالله الحسین{{ع}} می‌فرماید: «ای محمد!... حسین را خزانه‌دار [[وحی]] خود قرار دادم و او را با [[شهادت]] گرامی داشتم و [[میراث‌های پیامبران]] را به وی عطا کردم. پس او [[سرور]] [[شهیدان]] است.»...<ref>{{متن حدیث|یَا مُحَمَّدُ!...وَ جَعَلْتُ حُسَيْناً خَازِنَ وَ حْيِي، و أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ، وَ أَعْطَيْتَهُ مَوَارِيثَ الْأَنْبِيَاءِ فَهُوَ سَيِّدُ الشُّهَداءِ...}} ابن نما حلی، مثیر الاحزان.</ref>.

[[پیامبر عظیم‌الشأن اسلام]] نیز در [[وصف]] امام حسین{{ع}} می‌فرماید: «حسین از من است و من از حسین. نام او بر سمت راست [[عرش]] نوشته شده است. همانا حسین، چراغ پر فروغ [[هدایت]] و [[کشتی نجات]] است.»...<ref>{{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ‌... إِسْمُهُ مَكْتُوبٌ عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ‌: إِنَّ الْحُسَيْنَ مِصْبَاحُ الْهُدَى وَ سَفِينَةُ النَّجَاةِ...}} بحارالانوار، ج۳۶، ص۲۰۵، ح۸.</ref>

گفتنی است بیشتر [[فضایل امام حسین]]{{ع}}، همراه با [[فضایل امام حسن]]{{ع}} بیان شده است. امام حسین{{ع}} در دوران امامتش، [[حماسه]] خونین [[کربلا]] را آفرید و [[قیام]] آن [[حضرت]] به عنوان نقطه عطفی در [[تاریخ اسلام]] تجلی کرد و نهضت عظیم آن بزرگوار، [[سیاست]] تدلیس و تلبیس [[امویان]] را آشکار ساخت. آن حضرت [[احیاگر]] [[سنت]] [[اسلامی]] جدش بود که دچار تحریف و [[فراموشی]] شده بود. اکنون به بیان [[سخنان پیامبر اعظم]]{{صل}} درباره این [[امام همام]] می‌پردازیم.

[[پیامبر اسلام]] بارها در سخنان خود به بیان [[فضائل]] و [[مناقب امام حسین]]{{ع}} می‌پردازد و آیندگان را با راه و [[نهضت]] فرزندش هر چه بیشتر آشنا می‌سازد تا همگان با گام نهادن در مسیر فرزندش، حسین{{ع}} و [[پیروی]] از او، در مسیر [[حقیقی]] [[دین اسلام]] گام بردارند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[حدیث]] [[زیبایی]] می‌فرماید: «حسین از من است و من از او، کسی که حسین را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته است».<ref>{{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}} مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۷۷.</ref>.

[[پیامبر]] بارها در سخنانش به پیوند خود با [[امام حسین]]{{ع}} اشاره می‌کند و بدین وسیله [[امت]] خود را به پیروی از وی و فرزندانش فرا می‌خواند.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۵.</ref>.

===[[سرور]] [[جوانان]] بهشتی===

[[رسول خدا]]{{صل}} در سخنی می‌فرماید: {{متن حدیث|الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}}؛ «حسن و حسین{{عم}}، سروران [[جوانان اهل بهشت]] هستند»<ref>مسند احمد، ج۳، ص۳۶۹، ح۱۰۶۱۶؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۸؛ حلیة الأولیاء ج۵، ص۷۱؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۱۱۲، ح۲۴۶؛ نور الابصار، ص۱۲۶.</ref>.

[[ابن مسعود]] نیز از [[حضرت رسول]] [[روایت]] می‌کند: «این دو فرزندم، حسن و حسین{{عم}}، سیاه و [[سرور جوانان اهل بهشت]] هستند و پدرشان از آنها بر‌تر است».<ref>{{متن حدیث|إِبْنايَ هَذانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا}} مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۹.</ref>.

[[حذیفه]] حدیث زیبایی از [[رسول اکرم]]{{صل}} در این باره نقل می‌کند: «آیا ندیدی آنچه را پیش از این بر من عارض شد؟ او فرشته‌ای از [[فرشتگان]] بود که پیش از این به [[زمین]] فرود نیامده بود. وی از پروردگارش اجازه خواست تا به من [[سلام]] کند. و مژده دهد که حسن و حسین{{عم}}، سروران جوانان اهل بهشت هستند و فاطمه، بانوی [[زنان]] [[اهل بهشت]] است».<ref>{{متن حدیث|أَ مَا رَأَيْتَ الْعَارِضَ الَّذِي عَرَضَ لِي قَبْلَ ذلِکَ؟ هُوَ مَلَكٌ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مَا هَبِطَ إِلَى الْأَرْضِ قَطُّ قَبْلَ هَذِهِ اللَّيْلَةِ اسْتَأْذَنَ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُسَلِّمَ عَلَيَّ وَ يُبَشِّرَنِي أَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَنَّ فَاطِمَةَ سَيِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}} مستدرک حاکم، ج۳، ص۸۶۴ ح۴۷۲۱؛ حلیة الأولیاء، ج۴، ص۱۹۰؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۱۱۳، ح۳۴۲۴۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۷.</ref>.

===[[مظهر]] [[سخاوت]] و [[شجاعت]]===

[[حضرت فاطمه]]{{س}} از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل فرمود: {{متن حدیث|...وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ فَإِنَّ لَهُ جُرْأَتِي وَ جُودِي...}}؛ «و به فرزندم حسین، جرئت و سخاوتم را بخشیده‌ام»<ref>کنزالعمال، ج۷، ص۲۶۸، ح۱۸۸۳۹؛ ج۱۲، ص۱۱۳، ح۳۴۲۵۰؛ ص۱۱۷، ح۳۴۲۷۲؛ ج۱۳، ص۶۷۰، ح۳۷۷۰۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۸.</ref>.

===دو گل [[زیبا]]===

ابن عمر نیز از [[پیامبر خدا]] نقل می‌کند: {{متن حدیث|إِنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا}}؛ «به [[راستی]]، حسن و حسین{{عم}}، دو گل من از [[دنیا]] هستند». این [[روایت]] از ابی بکر نیز نقل شده است<ref>کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۴، ح۳۴۲۵۶؛ ج۱۳، ص۶۷۳، ح۳۷۷۱۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۸.</ref>.

===[[مهرورزی]] و [[پرهیز]] از [[دشمنی]]===

از [[اسامة بن زید]] روایت شده است که [[رسول گرامی اسلام]] فرمود: «اینان [[فرزندان]] من و فرزندان دخترم هستند. خدایا! من آنها را [[دوست]] می‌دارم. تو نیز آنها و [[دوستان]] آنها را دوست بدار».<ref>{{متن حدیث|هَذَانِ ابْنَايَ وَ ابْنَا ابْنَتِي اللَّهُمَّ إِنِّي أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا وَ أَحِبَّ مَنْ يُحِبُّهُمَا}} کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۴، ح۳۴۲۵۵؛ ج۱۳، ص۶۷۱، ح۳۷۷۱۱؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۷۴.</ref>

[[ابوهریره]] نیز از قول رسول گرامی اسلام می‌گوید: «هر که حسن و حسین را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر که آنها را [[دشمن]] بدارد، مرا دشمن داشته است».<ref>{{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ فَقَدْ أَحَبَّنِي‌، وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا فَقَدْ أَبْغَضَنِي}} مسند احمد، ج۲، ص۱۶۱، ح۷۸۱۶؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۷.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۸.</ref>.

===محبوب‌ترین [[خاندان]]===

انس از [[رسول اکرم]]{{صل}} روایت کرده است: {{متن حدیث|أَحَبُّ اهْلِ بَيْتى الَىَّ الْحَسَنُ وَ الحُسَيْنُ}}؛ «محبوب‌ترین خاندانم، حسن و حسین هستند»<ref>نظم درر السمطین، ص۲۱۰؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۶، ح۳۴۲۶۵.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۹.</ref>.

===[[پیش‌گویی]] پیامبر خدا از [[حادثه کربلا]]===

پیش از آنکه حادثه کربلا اتفاق افتد، رسول اکرم{{صل}} از آن خبر داده بود. در [[حقیقت]]، [[پیامبر]]، پیشاپیش امتش را از این حادثه جان‌سوز باخبر کرده بود تا [[انسان‌ها]] را بر [[حقانیت امام]] حسین{{ع}} و [[الهی]] بودن نهضتش [[آگاه]] سازد و بر همگان [[اتمام حجت]] کند تا ندای {{متن حدیث|هل من ناصر}} فرزندش را با [[جان]] و [[دل]] پاسخ گویند. در روایتی [[عایشه]] از [[رسول خدا]]{{صل}} نقل می‌کند که آن [[حضرت]] فرمود: «[[جبرئیل]] به من خبر داد که فرزندم، حسین در [[سرزمین]] [[طف]] کشته خواهد شد و این [[تربت]] را از آنجا آورد و خبر داد که قبرش در آنجاست».<ref>{{متن حدیث|أَخْبَرَنِي جَبْرَئِيلُ أَنَّ ابْنِي الْحُسَيْنَ يُقْتَلُ بَعْدِي بِأَرْضِ الطَّفِ وَ جَاءَنِي بِهَذِهِ التُّرْبَةِ فَأَخْبَرَنِي أَنَّ فِيهَا مَضْجَعَهُ}} کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۲۳، ح۳۴۹۹.</ref>.

أم فضل، دختر [[حارث]] نیز به نقل از رسول خدا{{صل}} [[روایت]] می‌کند: «جبرئیل نزد من آمد و به من خبر داد که امتم، فرزندم، حسین را خواهند کشت و برای من از تربت خون‌آلود او آورد».<ref>{{متن حدیث|أَتانِي جِبْرِيلُ وَ أَخْبَرَنِي أَنْ أُمَّتِي سَتَقْتُلُ إِبْنِي هَذَا (يَعْنِي الْحُسُيْنَ) وَ أَتَانِي بتربة مِنْ تُرْبَتِهِ حَمْرَاءَ}} مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۹۸، ح۴۸۱۸؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۲۳، ح۳۴۳۰۰؛ نورالابصار، ص۱۳۹.</ref>.

[[احمد بن حنبل]] نیز در این باره روایت کرده است که رسول خدا{{صل}} فرمود: «فرشته‌ای وارد خانه‌ام شده که پیش از این نیامده بود و به من گفت: فرزندت حسین کشته خواهد شد. اگر می‌خواهی، [[خاک]] زمینی را که در آن کشته می‌شود، نشانت دهم؟ آن‌گاه خاک قرمز رنگی را به من نشان داد».<ref>{{متن حدیث|لَقَدْ دَخَلَ عَلِيَّ الْبَيْتَ مَلَكٌ لَمْ يَدْخُلْ عَلَيَّ قَبْلَهَا، فَقَالَ لِي: إِنَّ ابْنَكَ هَذَا حُسَيْنَاً مَقْتُولٌ، وَإِنْ شِئْتَ أُرِيكَ مِنْ تُرْبَةِ الْأَرْضِ الَّتِي يُقْتَلُ بِهَا، قَالَ: "فَأَخْرَجَ تُرْبَةً حَمْرَاءَ"}} مسند احمد، ج۷، ص۴۱۸، ح۲۵۹۸۵؛ کنز العمال، ح۳۴۳۲۳. </ref>.

بی‌تردید، [[نهضت]] بی‌مانند و [[پایدار]] [[امام حسین]]{{ع}} به گونه‌ای با [[رسالت پیامبر]] [[خدا]] گره خورده بود که آن حضرت، یکی از اهداف و رسالت‌های مهم خویش را شناساندن فرزندش به همگان و [[پیش‌گویی]] [[نهضت عاشورا]] و [[حماسه]] خونین [[کربلا]] می‌دانست و همواره بر این موضوع مهم تأکید می‌کرد.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] ص ۴۹.</ref>.