عباس بن علی بن ابی‌طالب: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از آنکه از جانب عمر سعد، شب عاشورا مهلت داده شد و جنگ به فردا کشید، [[ابا عبدالله الحسین]] و [[یاران]] با وفایش همه دانستند که امشب آخرین شبی است که زنده خواهند بود و فردا [[روز]] [[شهادت]] آنان خواهد بود لذا امام{{ع}} [[غروب]] [[تاسوعا]] تمامی یاران و [[برادران]] و [[فرزندان]] و برادرزادگان و عموزادگان همه و همه را فرا خواند و خطبه‌ای در [[ستایش خدا]] و [[درود]] و [[صلوات بر محمد و آل او]] و [[شکر]] و [[سپاس]] از [[نعمت‌های الهی]] بر زبان جاری کرد و سپس خطاب به حاضرین فرمود: «من حقاً یارانی باوفاتر و بهتر از [[اصحاب]] خودم سراغ ندارم، و نه [[اهل]] بیتی نیکوکارتر و به [[صله رحم]]، پای بندتر از اهل بیتم نمی‌شناسم پس [[خداوند]]، شما را از طرف من به [[بهترین]] [[جزا]] [[پاداش]] دهد. سپس به آنان فرمود: من از این [[دشمنان]] برای خود بد گمانم، [[آگاه]] باشید من به همه شما برای رفتن از اینجا اجازه دادم، پس همگی بروید که [[عقد]] [[بیعت]] را از شما برداشتم و نسبت به خود بر شما [[عهد]] و پیمانی ندارم، اینک شب بر شما سررسیده و [[پوشش]] آن شما را در برگرفته است؛ لذا این شب و [[تاریکی]] را چون شتری راهوار بگیرید و هرکدام از شما دست یکی از [[اهل بیت]] مرا بگیرید و در لابه لای درختان و شهرهای خود متفرق شوید تا خداوند فرجی برساند؛ زیرا این [[مردم]] مرا می‌‌طلبند و اگر به من دست یابند از [[طلب]] غیر من منصرف خواهند شد»<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَيْراً مِنْ أَصْحَابِي وَ لَا أَهْلَ بَيْتٍ أَبَرَّ وَ لَا أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَجَزَاكُمُ اللَّهُ عَنِّي خَيْراً أَلَا وَ إِنِّي لَأَظُنُّ أَنَّهُ آخِرُ يَوْمٍ لَنَا مِنْ هَؤُلَاءِ أَلَا وَ إِنِّي قَدْ أَذِنْتُ لَكُمْ فَانْطَلِقُوا جَمِيعاً فِي‏ حِلٍّ‏ لَيْسَ‏ عَلَيْكُمْ مِنِّي ذِمَامٌ هَذَا اللَّيْلُ قَدْ غَشِيَكُمْ فَاتَّخِذُوهُ جَمَلًا. ثم‏ ليأخذ كل‏ رجل‏ منكم‏ بيد رجل‏ من أهل بيتي، ثم تفرّقوا في سوادكم و مدائنكم حتى يفرّج اللّه، فان القوم انما يطلبوني، و لو قد أصابوني للهوا عن طلب غيري}}؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۹۱؛ نفس المهموم، ص۲۱۹؛ و با کمی تفاوت در عبارت: تاریخ طبری، ج۵، ص۴۱۹؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۹۳.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص۱۶۷-۱۶۹؛ [[محسن حسام مظاهری|مظاهری، محسن حسام]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «عباس»، فرهنگ سوگ شیعی]] ص ۳۴۱.</ref>.

وقتی [[علمدار]] [[کربلا]] از [[امام حسین]]{{ع}} [[اذن]] میدان طلبید، حضرت از او خواست برای [[کودکان]] [[تشنه]] و خیمه‌های بی‌آب، آب تهیّه کند. [[ابوالفضل]]{{ع}} به [[فرات]] رفت و مشک آب را پر کرد و در بازگشت به خیمه‌ها با [[سپاه]] [[دشمن]] که [[فرات]] را در محاصره داشتند درگیر شد و دست‌هایش [[قطع]] گردید و به [[شهادت]] رسید. البته پیش از آن نیز چندین نوبت هم‌رکاب با [[سیدالشهدا]] به میدان رفته و با [[سپاه]] [[یزید]] جنگیده بود. [[عباس]]، [[مظهر]] [[ایثار]] و [[وفاداری]] و گذشت بود. وقتی وارد [[فرات]] شد، با آنکه [[تشنه]] بود، اما بخاطر [[تشنگی]] برادرش [[حسین]]{{ع}} آب نخورد و خطاب به خویش چنین گفت: {{متن حدیث|يا نفس من بعد الحسين هونى * و بعده لا كنت ان تكونى هذا الحسين وارد المنون * و تشربين بارد المعين‏ تاللّه ما هذا فعال دينى}} و [[سوگند]] یاد کرد که آب ننوشد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱.</ref>. وقتی [[دست]] راستش [[قطع]] شد، این [[رجز]] را می‌خواند: {{متن حدیث| وَ اللَّهِ إِنْ قَطَعْتُمُ يَمِينِي * إِنِّي أُحَامِي أَبَداً عَنْ دِينِي‏ وَ عَنْ إِمَامٍ صَادِقِ الْيَقِينِ * نَجْلِ النَّبِيِّ الطَّاهِرِ الْأَمِينِ}} و چون [[دست]] چپش [[قطع]] شد، چنین گفت: {{متن حدیث| يَا نَفْسُ لَا تَخْشَيْ مِنَ الْكُفَّارِ * وَ أَبْشِرِي بِرَحْمَةِ الْجَبَّارِ مَعَ النَّبِيِّ السَّيِّدِ الْمُخْتَارِ * قَدْ قَطَعُوا بِبَغْيِهِمْ يَسَارِي فَأَصْلِهِمْ يَا رَبِّ حَرَّ النَّارِ}}.