تفسیر عرفانی منسوب به امام صادق: تفاوت میان نسخه‌ها

به [[باور]] برخی، بخشی از محتوای [[تفسیر]] «[[حقایق التفسیر]]» سلمی، [[تفسیر عرفانی]] منسوب به [[امام صادق]]{{ع}} است<ref>ر.ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۲، ص۴۷.</ref>.

در کتاب تفسیر [[قرآنی]] و زبان [[عرفانی]] تألیف [[پل نویا]] و ترجمۀ [[اسماعیل سعادت]] نیز با عنوان‌های مختلف (گاهی با عنوان تفسیر امام جعفر صادق{{ع}}<ref>ر.ک: نویا، پل، تفسیر قرآنی و زبان عرفانی، ص۱۵۶ و ۲۱۰.</ref> و گاهی با عنوان تفسیر منسوب به امام جعفر صادق{{ع}})<ref>ر.ک: نویا، پل، تفسیر قرآنی و زبان عرفانی، ص۱۳۰ و ۱۸۰.</ref> از این تفسیر یاد و مطالبی از آن نقل<ref>در ص۴۶ تفسیر قرآنی و زبان عرفانی از امام جعفر صادق{{ع}} نقل کرده که «محررا» در آیه ۳۵ آیه عمران را به «آزاد از بزرگی جهان» معنا کرده است. در ص۷۵ معنای صوفیانه برخی آیات سوره «انشراح» را از آن حضرت نقل کرده - است. در ص۲۰۵ یکی از الفاظ‍ به کار رفته در آن تفسیر را یادآور شده، در ص۲۷۳ مطلبی را دربارۀ صدر، قلب، فؤاد و نفس از تفسیر منسوب به آن حضرت آورده است.</ref> و یا نکاتی دربارۀ آن بیان شده است<ref>در ص۱۳۰ پس از ذکر اینکه صوفیان اهل سنت دقیقا تفسیری عرفانی از قرآن به او (یعنی امام صادق{{ع}}) نسبت می‌دهند، بحث و بررسی ماسینیون دربارۀ صحت انتساب این تفسیر به آن حضرت را مطرح می‌کند. در ص۱۵۶ به متن چاپ شده آن تفسیر در ملانژ - دانشگاه سن - ژوزف - اشاره و کلماتی را که در آن تفسیر بیان شده، به ترتیب الفبایی در ۲۲ صفحه بیان می‌نماید و در ص۱۸۰ می‌گوید: در تفسیر منسوب به امام جعفر صادق{{ع}} با یکی از قدیمی‌ترین شواهد تفسیر نمادی مبتنی بر تجربه عرفانی آشنا شدیم.</ref>.