تفسیر الثعالبی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

ثعالبی از [[عالمان]] بزرگ الجزایر و [[مفسر]] نامدار آن دیار محسوب می‌شود. ثعالبی، تفسیر [[ابن عطیه]] (المحرّر الوجیز) را که در بلاد [[مغرب]] مورد توجه همگان قرار گرفته بود با دقت مطالعه کرد و آن را به‌گونه‌ای تلخیص نمود و بر اساس ذوق و سلیقه خویش مطالبی را از آن کاست و نکاتی نیز بر آن افزود و نامش را «جواهر الحسان فی تفسیر القرآن» گذاشت. از آثارش چنین برمی‌آید که او دانشمندی [[آگاه]] به [[تاریخ]]، تفسیر، [[حدیث]]، اصول، [[کلام]] و [[ادب]] [[عرب]] بوده و در [[علم]] نحو و عروض نیز [[تسلط]] تام و تمامی داشته است. [[سال]] درگذشت او را ۸۷۵ ق ضبط نموده‌اند.

از جمله ویژگی این اثر «جمع میان تفسیر [[نقلی]] و تفسیر [[عقلی]]»، «توجه به مسائل [[اصول دین]]»، «دقت در [[تفسیر]] [[آیات الاحکام]]» و «منظور داشتن نکات نحوی و صرفی»، «بیان اسباب نزول‌ها» و «ذکر قرائت‌های گوناگون» و «بهره‌گیری از شواهد شعری» است. او در مسائل [[فقهی]]، در نهایت توجه به [[فقه]] مالکیه دارد؛ زیرا خود بر [[مذهب]] [[مالکی]] است. در [[نقل روایات]] به [[اسرائیلیات]] نیز پرداخته است، هرچند خود او گوید: [[مردم]] آنها را در داستان‌هایشان آورده‌اند ولی من به [[صحت]] آنها اعتمادی ندارم. مثلاً او [[حدیث]] [[غرانیق]] را ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَلَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنْسَخُ اللَّهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آيَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ}}<ref>«و ما پیش از تو هیچ فرستاده و هیچ پیامبری نفرستادیم مگر اینکه چون آرزو می‌کرد (که دعوتش فراگیر شود) شیطان در آرزوی وی (با وسوسه افکندن در دل مردم خلل) می‌افکند آنگاه خداوند آنچه را که شیطان می‌افکند، از میان برمی‌دارد سپس آیات خود را استوار می‌گرداند و خداوند دانایی فرزانه است» سوره حج، آیه ۵۲.</ref> نقل می‌کند، ولی آن را به‌گونه‌ای مردود می‌شمارد و در مواردی هم به غیر مستند بودن [[احادیث]] گزارش شده تصریح می‌کند؛ از جمله در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|قَالُوا نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ}}<ref>«گفتند: بر آنیم تا از آن بخوریم و دل‌هایمان اطمینان یابد و بدانیم که تو، به ما راست گفته‌ای و بر آن از گواهان باشیم» سوره مائده، آیه ۱۱۳.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ}}<ref>«عیسی پسر مریم گفت: خداوندا! ای پروردگار ما! خوانی از آسمان بر ما فرو فرست تا برای ما، برای آغاز و انجام ما  عیدی و نشانه‌ای از سوی تو باشد و به ما روزی ده و تو بهترین روزی دهندگانی» سوره مائده، آیه ۱۱۴.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ}}<ref>«خداوند فرمود: من آن را برای شما فرو خواهم فرستاد پس از آن هر کس از شما کفر ورزد من او را چنان عذابی سخت کنم که هیچ‌یک از جهانیان را آن چنان عذاب نکنم» سوره مائده، آیه ۱۱۵.</ref> که می‌گوید: [[روایات]] در این باره مستند نیستند.