احمد بن ابی‌عبدالله برقی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوجعفر]] [[دوران جوانی]] را در محضر [[پدر]] بزرگوارش [[محمد بن خالد برقی]] که از شخصیت‌های بزرگ شیعه و از [[مشایخ]] [[روایت]] بود به [[کسب علم]] و [[دانش]] پرداخت<ref>کتاب الرجال، برقی، ص۵۴- ۵۵؛ اختیار معرفة الرجال، ج۱، ص۱۳.</ref>. همچنین در محضر بسیاری از [[راویان]] و علمای بزرگ شیعه دانش آموخت که شمار استادان وی بیش از صد تن خواهد رسید، برخی از آنان عبارت‌اند از: [[ابوعلی واسطی]]، [[احمد بن محمد بن ابی‌نصر]]، [[اسماعیل بن مهران]]، [[جعفر بن مثنی خطیب]]، [[داود بن اسحاق حذاء]]، [[داود بن قاسم ابی‌هاشم جعفری]]، [[شریف بن سابق]]، [[علی بن ابی‌راشد]]، [[علی بن اسماعیل]]، [[علی بن حسان]]، [[علی بن حکم]]، [[قاسم بن محمد اصبهانی]]، [[محمد بن اسلم جبلی]]، [[محمد بن علی]]، [[محمد بن عیسی]]، [[محمد بن یحیی]]، [[منصور بن عباس]]، [[یعقوب بن یزید]]، نوفلی<ref>معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۳.</ref>.

[[احمد بن ابی‌عبدالله]] از شخصیت‌های برجسته و از [[راویان]] [[موثق]] [[شیعه]] در [[قرن سوم]] قمری به شمار می‌رود. [[شیخ طوسی]]<ref>الفهرست، طوسی، ص۵۱.</ref> و [[نجاشی]]<ref>رجال النجاشی، ص۷۶.</ref> وی را توثیق کرده و مورد اطمینانش دانسته‌اند. ابوجعفر خود در خاندانی معتبر و [[علم]] [[دوست]] و [[فقاهت]] پرور [[تربیت]] یافت و [[نسل]] بعد از خود را نیز بر پایه علم و [[تقوا]] تربیت نمود. [[پدر]] وی [[محمد بن خالد]]، شخصی ادیب و آشنا به [[اخبار]] و [[علوم]] و از [[اصحاب امام]] [[موسی بن جعفر]]{{ع}}، [[امام رضا]]{{ع}} و [[امام جواد]]{{ع}} بود. کتاب التنزیل و التعبیر، کتاب [[یوم]] و لیلة، کتاب التفسیر بخشی از آثار اوست<ref>الفهرست، ابن ندیم، ص۲۷۶؛ کتاب الرجال، برقی، ص۵۴- ۵۵.</ref>. پسرش نیز [[عبدالله بن احمد]] از راویان موثق است که [[شیخ کلینی]] در [[کتاب الکافی]] خویش در قسمت‌های مختلف از وی [[حدیث]] نقل کرده است. همچنین نوه‌های آن [[محدث]] برجسته، [[احمد بن عبدالله بن أحمد]] (نوه پسری) و [[علی بن محمد]] ماجیلویه (نوه دختری) از جمله راویان و [[شاگردان]] خود احمد بن ابی‌عبدالله برقی به شمار می‌روند. همچنین [[ابوالقاسم فضل بن خالد]] و [[ابوعلی حسن بن خالد]] که از [[فقها]] و [[محدثان]] برجسته به شمار می‌روند، عموهای [[احمد برقی]] هستند و [[حسن بن خالد]] از [[راویان]] [[موثق]] و صاحب کتاب النوادر است<ref>رجال النجاشی، ص۶۱.</ref>.