محمد بن جعفر اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوالحسین محمد بن جعفر اسدی]] یکی از وکلای [[حضرت]] در منطقه [[ری]] بود. از زمان [[نواب]] [[امام زمان]] {{ع}} عده‌ای از [[مردم]] [[موثق]] بودند که از طرف [[نواب]] توقیعاتی برای آن‌ها می‌رسید؛ یکی از آن‌ها ابوالحسین محمد بن جعفر اسدی بود<ref>غیبة طوسی، ص ۴۱۵.</ref>.

[[صالح بن ابی صالح]] می‌گوید: در سال ۲۹۰ هجری عده‌ای از من خواستند که چیزی را به عنوان [[مال امام]] از آن‌ها بپذیرم ولی نپذیرفتم. نامه‌ای نوشتم و کسب [[تکلیف]] کردم. جوابی برای من آمد که: محمد بن جعفر اسدی در [[ری]] است، [[مال]] به او تحویل داده شود که او از موثقین ما است. [[اسدی]] در ماه [[ربیع الثانی]] سال ۳۱۲ در حالی که [[مردم]] او را به [[عدالت]] می‌شناختند، بدون تغییر [[عقیده]] به [[جهان]] باقی شتافت<ref>غیبة طوسی، ص ۴۱۵.</ref>.

توقیعی از [[ناحیه مقدسه]] به وسیله [[محمد بن عثمان]] به دست وی رسیده که مشتمل بر پاسخ‌های [[حضرت]] به سؤالات محمد بن جعفر اسدی است<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۵۲۰.</ref>. [[توقیع]] دیگری از [[ناحیه]] [[امام زمان]] {{ع}} خطاب به محمد بن جعفر اسدی توسط‍‌ [[محمد بن عثمان]] صادر شده است، بدون این که از [[حضرت]] سؤالی بکنند و نامه‌ای بکنند و نامه‌ای [[خدمت]] [[حضرت]] بفرستند، [[حضرت]] خودش مبادرت به ارسال این [[توقیع]] نموده و در آن کسانی که [[اموال]] [[امام زمان]] {{ع}} را برای خود [[حلال]] دانسته و به ناحق آن را می‌خورند [[ملعون]] می‌شمارد<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۵۲۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱۸.</ref>