محمد بن ابی‌عمیر ازدی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[محمد بن ابی‌عمیر زیاد بن عیسی]]، مکنی به «ابو احمد»، یکی از [[غلامان]] [[مهلب بن ابی صفره]] بود. اصلیتش از [[بغداد]] بود و در آنجا [[زندگی]] می‌کرد. وی از [[راویان حدیث]] از [[امام]] [[موسی کاظم]]{{ع}} و [[امام رضا]]{{ع}} می‌باشد. او نزد [[شیعه]] و [[سنی]] [[جلیل]] القدر و [[عظیم]] المنزلت بود. در [[زمان]] [[امامت]] امام موسی کاظم{{ع}} به [[جرم]] این که شیعه بود، توسط [[سندی بن شاهک]] ۱۲۰ ضربه شلاق خورد و به [[دستور]] [[هارون]] الرشید، به مدت ۴ سال به [[زندان]] افتاد که با پرداخت ۵ هزار [[درهم]] [[آزاد]] گردید.

[[فضل بن شاذان]] [[روایت]] کرده است که: «روزی پدرم دست مرا گرفت و به نزد ابن ابی [[عمیر]] برد. از حجره‌ای بالا رفتیم که وی در آنجا بود و اطرافش عده‌ای از بزرگان بودند که او را [[احترام]] می‌کردند و بزرگ می‌داشتند. گفتم: این کیست؟ پدرم گفت: ابن ابی عمیر است».

محمد بن ابی عمیر، دارای تألیفاتی چون: کتاب [[النوادر (کتاب)|النوادر]]، [[کبیر حسن (کتاب)|کبیر حسن]]، کتاب الاستطاعة و الافعال، کتاب [[الرد علی اهل القدر و الجبر (کتاب)|الرد علی اهل القدر و الجبر]]، کتاب الامامة، کتاب البداء کتاب [[المتعه مسائله الامام الرضا (کتاب)|المتعه مسائله الامام الرضا]]{{ع}} و... می‌باشد. وی به [[سال ۲۱۷ هجری]] قمری [[وفات]] کرد<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۴، ص۲۷۹-۲۸۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۶۳۴.</ref>

# [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']]