سامرا در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

== پیشینه [[شهر]] [[سامرا]] ==

«سُرّ مَن رَأی» و مخفف آن «[[سامرّا]]»، نام شهری است در [[عراق]]، میان [[بغداد]] و [[تکریت]] و دومین شهری است که [[عباسیان]] در ۱۲۰ کیلومتری شمال بغداد، بر کنار شرقی دجله ساختند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۵۸ ـ ۲۶۰؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۹۴.</ref>.

سردابی که محل [[عبادت]] و استراحت [[امامان]]{{عم}} و زادگاه [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} و محل [[تشرّف]] [[صالحان]] و [[دیدار]] ایشان بوده است، آنجا قرار دارد. [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}}، توسط‍‌ عباسیان در شهر سامرّا تحت [[مراقبت]] و کنترل شدید بودند تا توجه و علاقه [[مردم]] به آنان بیشتر نشود. [[منزل]] امام هادی و [[عسکری]]{{عم}} و نیز [[حکیمه خاتون]] و نرجس‌خاتون در این شهر بوده و پس از وفات‌شان، در همان‌جا [[دفن]] شدند و اینک [[مرقد]] این دو [[امام]] و آن دو بانوی بزرگوار در سامرّا است. سامرّا [[شاهد]] [[نماز خواندن]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} بر [[پدر]] بزرگوارش و آغاز [[امامت]] حضرتش بوده است<ref>خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۸ ـ ۲۶۰؛ مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه (کتاب)|موعودنامه، ص۳۹۴.</ref>.

نام این شهر به زبان آرامی "سامرا" دانسته شده و [[معتصم]] [[خلیفه عباسی]] که شهر پایتخت خود قرار داد، آن را "سرّ من رای" "به معنای این کس هرکه آن را ببیند، مسرور می‌‏شود" نام گذاشت. روی سکه‌‏هایی که [[زمان]] عباسیان در آن شهر ضرب شده و اکنون در دست است، همین نام [[عربی]] وجود دارد<ref>خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۸ ـ ۲۶۰.</ref>.

== علت [[تقدس]] شهر سامرا ==

سامرّا به سبب مدفون بودن دو تن از امامان بزرگوار{{عم}}، از زیارت‌گاه‌‏های عمده [[شیعیان]] و از [[اماکن مقدس]] ایشان است. [[مشهد]] این دو امام در قسمتی از سامرّا واقع است که [[ارتش]] "[[عسکر]]" معتصم و اردوگاه وی آنجا بود؛ از این‌‏رو ایشان را عسکری گویند. علاوه بر دو امام دهم و یازدهم، [[نرجس خاتون]] و [[حکیمه خاتون]] آنجا [[دفن]] شده همچنین [[جده]]، [[مادر]] [[امام حسن عسکری]] و [[حسین بن علی الهادی]] در این محل به [[خاک]] سپرده شدند.

شکی نیست که [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}}، در [[شهر]] [[سامرا]] و در [[خانه]] [[پدر]] ارجمند خود، امام حسن عسکری{{ع}} دیده به [[جهان]] گشود و تا پایان [[عمر]] [[شریف]] پدر خود، کنار آن [[حضرت]] می‌‏زیست.

این دوره از هنگام ولادت حضرت "[[نیمه شعبان]] [[سال ۲۵۵ ق]]" آغاز و تا [[رحلت]] [[امام عسکری]]{{ع}} "هشتم ربیع الاول [[سال ۲۶۰ ق]]" پایان یافت<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۵۸ - ۲۶۰.</ref>.

== زادگاه [[امام مهدی]] {{ع}} و عیان شدن برای برخی [[شیعیان]] ==

روایاتی حکایت از آن دارد که [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ با صلاحدید امام عسکری{{ع}} برای افرادی ویژه نمایان می‏‌شد و این اتفاق، در سامرا و در جوار پدر بزرگوارش صورت می‌‏گرفت<ref> محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ترجمه سیّد جواد مصطفوی، ج ۲، ص۱۱۹.</ref>.

نه فقط بستگان نزدیک و خدمتگزاران [[بیت]] [[امامت]]، آن حضرت را در سامرا و در خانه امام عسکری{{ع}} دیده‏‌اند که بسیاری از [[یاران]] و [[برگزیدگان]] [[اصحاب]] [[امام]]، به [[شرف]] [[دیدار]] آن [[جمال]] چون [[آفتاب]] نایل شده‌‏اند که همگی از [[زندگی]] امام مهدی{{ع}} در کنار پدر در سامرا حکایت دارد. "[[یعقوب بن منقوش]]" گوید: "بر امام عسکری{{ع}} وارد شدم و او بر سکویی در سرا نشسته بود و سمت راست او اتاقی بود که پرده‏‌های آن آویخته بود. گفتم: "ای آقای من! [[صاحب الامر]] کیست؟ فرمود: پرده را بردار. پرده را بالا زدم؛ پسر‌بچه‌‏ای به قامت پنج وجب بیرون آمد، با پیشانی درخشان و رویی سپید و چشمانی درافشان و دو کتف ستبر و دو زانوی برگشته. خالی بر گونه راستش و گیسوانی بر سرش بود. آمد و بر زانوی پدرش، [[ابو محمد]] نشست. آن‏گاه به من فرمود: این، صاحب شما است. سپس امام بدو فرمود: پسرم! تا هنگام معلوم داخل شو. داخل اتاق شد و من بدو می‏‌نگریستم. به من فرمود: [[یعقوب]]! به داخل اتاق برو و ببین آن‏جا کیست. من داخل شدم؛ اما کسی را ندیدم"<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۱۶۴.</ref>.

همچنین [[احمد بن اسحاق]] نقل کرده، [[حضرت]] را در در [[زمان]] [[امام عسکری]]{{ع}} در [[سامرا]] دیده است<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۸۰.</ref>.

بنابراین [[روایات]] و روایت‏‌های دیگر، تردیدی نخواهد ماند که [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ در طول [[زندگی]] امام عسکری{{ع}} همراه آن حضرت و در [[شهر]] سامرا [[مسکن]] و مأوا داشته است. اگر چه در این دوران نیز پنهانی زندگی می‌‏کرده است، عده فراوانی از [[نزدیکان]] و [[شیعیان]] آن حضرت را دیده‏‌اند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۵۸ ـ ۲۶۰.</ref>.